DiverXO: Μια έκπληξη στη Μαδρίτη

Ο 33χρονος σεφ David Munoz χαρακτηρίζει την κουζίνα του «κτηνώδη», «σαν σφαιρα στον κρόταφο», «σαν τηλεποτικό πορνό»  και την εμπειρία που προσφέρει μοναδική.

Έχω μια έμφυτη αντιπάθεια στις λίστες αναμονής και στο DiverXO είναι τεράστιες αλλά κατά τύχη ακύρωσε κάποιος κι έτσι τελευταία στιγμή βρέθηκα στο εστιατόριο περικυκλωμένος από μαύρες πεταλούδες στους τοίχους και ιπτάμενα γουρούνια στα τραπέζια.

Η λογική του Munoz είναι αντίθετη απ΄ότι  έχω συναντήσει μέχρι τώρα. Στο ίδιο μενού συναντάς πορσελάνινα πιάτα, πλαστικά ποτήρια, καλάθια από μπαμπού και χαρτινες συσκευασίες κι αυτό αφορά μόνο στα είδη σερβιρίσματος. Αλλά και στο φαγητό οι εικόνες  είναι ακραίες  από την εξαιρετική ομορφιά μέχρι κάτι ασαφές που θυμίζει σκηνή από φόνο σε ταινία splatter. Και οι γεύσεις σίγουρα είναι μια πρόκληση σε οτιδήποτε ξέρουμε μέχρι σήμερα και σίγουρα ένα «σπρώξιμο» σ΄αυτό που αποδεχόμαστε σαν πάντρεμα τροφών, γεύσεων και αρωμάτων. Όπως όλες οι καινούριες σχέσεις δεν θ΄αρέσουν σε όλους και ίσως προκαλέσουν μέχρι και βίαιες αντιδράσεις  αλλά η περιπέτεια  του μυαλού και η συμμετοχή σ΄αυτό το ταξίδι είναι μια εμπειρία ζωής.

Πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό και αρκετές φορές να κρατάς την ψυχραιμία σου όπως όταν πριν προλάβεις να δοκιμάσεις  ένα κομμάτι ωμού ψαριού ένας από τους σεφ έρχεται και το περιχύνει με καυτό ελαιόλαδο κι ένας άλλος  προσθέτει φύλλα και μια πικάντικη σως.  Ή όταν ανακαλύπτεις ότι η πάπια Πεκίνου είναι Ιβηρικό γουρουνάκι  και το dim sum έχει μέσα ένα μελάτο αυγό.  Ακόμα και μετά το τέλος του δείπνου δεν ξέρεις αν σε πιάσανε κορόϊδο ή  είδες μια μεγαλοφυία εν ώρα εργασίας. 

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι τρώω και το πιο οικείο πράγμα στο τραπέζι ήταν κάτι κουτάλες Le Creuset για να ανακατεύεις τις σως κι έχουμε ίδιες στο σπίτι. Ήταν ιδιαίτερα χρήσιμες για να ξύσεις το εσωτερικό μιας καρύδας για να δώσει έξτρα γεύση στο ζωμό που ήταν  σερβιρισμένος μέσα στην καρύδα. Εξαιρετικό ένα πιάτο που ενώ φαινόταν σαν μοσχάρι  με τρούφες ήταν τελικά φιλέτο τόννου αλλά άτυχές το ελάφι με ένα είδος ριζόχαρτου που ήταν λέπια ψαριού.

Θα μπορούσα να διηγηθώ αρκετές αστείες  ιστορίες με κορυφαία ένα  γλυκό που ήταν μια άσπρη σκόνη, κάτι  μεταξύ κοκαϊνης καιαπορρυπαντικού αλλά η ουσία είναι ότι μόνο θαυμασμό έχω για ένα τύπο που δουλεύει 18 ώρες την ημέρα μαζί με άλλους 32 ανθρώπους για να παρουσιάσουν κάτι τόσο εγκεφαλικά ερεθιστικό χωρίς οικονομικό κίνητρο γιατί αυτού του είδους οι επιχειρήσεις σπάνια βγάζουν τα έξοδα τους.

Ευτυχώς το δεύτερο εστιατόριο του David Munoz στη Μαδρίτη , το StreetXo που σερβίρει πιο «εύκολο» φαγητό και τον Ιούλιο ανοίγει και στο Λονδίνο ελπίζω να βοήθησει οικονομικά στο να συντηρηθεί και να εξελιχθεί το DiverXO. Το χρειαζόμαστε.