41 Experience, εμπειρία 41 βαθμών από τους Ferran και Albert Adria

«Το παρελθόν είναι το παρόν είναι και το μέλλον. Όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’αυτό αλλά η ζωή δε μας αφήνει.» Αυτή η φράση από το Μεγάλο ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα του O’Neil φαίνεται να στοιχειώνει τους αδερφούς  Adria. Γιατί ένα χρόνο μετά το κλείσιμο του El Bulli, μια μετεξέλιξη του εμφανίζεται στη Βαρκελώνη με το όνομα 41 grados. Δίπλα στο τάπας μπαρ Tickets βρίσκεται ένας ιδιαίτερος χώρος όπου 16 άτομα, κάθε βράδυ από τις 7 μέχρι τα μεσάνυχτα, συμμετέχουν σε μια γαστρονομική περιπέτεια 41 πιάτων που προκαλεί οχι μόνο γευστικά αλλά και οπτικοακουστικά τις αισθήσεις. Στη διάρκεια αυτής της σκηνοθετημένης παράστασης ταξιδεύεις όχι μόνο στο παρελθόν των αδερφών Adria αλλά και στο παρόν διάφορων σεφ απ’ολα τα σημεία του πλανήτη και παίρνεις μια ιδέα από το μέλλον όπως θα διαμορφωθεί σε λίγα χρόνια μέσα από το El Bulli Foundation.

Πάντα υπάρχει ένας μύθος γύρω από τέτοια εστιατόρια αλλά στην ουσία τα πράγματα είναι απλά. Πηγαίνεις στο website και κλείνεις τραπέζι για δύο ή 4 άτομα, δίνεις προκαταβολή 50 ευρώ το άτομο και παίρνεις ένα κωδικό κράτησης. Φτάνεις στην ώρα σου γιατί αν καθυστερήσεις δεν θα σε αφήσουν να μπεις για να μη διακόψεις τη διαδικασία και σε λίγο όλα αρχίζουν. Ο χώρος είναι περισσότερο μπαρ και γκαλερί παρά εστιατόριο με μια σειρά από εικόνες να προβάλλονται σε οθόνες, trance μουσική και περισσότερο προσωπικό από πελάτες. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται και έχεις την επιλογή να συνδυάσεις το set menu με κοκτέιλ φτιαγμένα για να συμπληρωνουν τη γεύση κάθε μπουκιάς. Το μενού στοιχίζει 200 ευρώ και μαζί με τα ποτά 245 ευρω. Είναι περιττό νομίζω να πω πως η σύλληψη, η εκτέλεση και η παρουσίαση ήταν άψογα. Νομίζω όμως πως η έννοια της μοριακής γαστρονομίας έχει πια ξεπεραστεί από την εποχή και τον τρόπο με τον οποίο η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει όχι μόνο τη ζωή αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Γι’αυτό, αυτό που μου έμεινε τελικά από την εμπειρία των 41 βαθμών είναι το τριπάκι που σε βαζουν τα αδέρφια Adria και το κλείσιμο του ματιού στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή, ένα είδος εσωτερικού αστείου αλλά και μια ένδειξη σεβασμού στο ταλέντο άλλων διάσημων σεφ. Είναι το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλεί όταν βλέπεις τις δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο και ξέρεις οτι είναι επηρεασμένος από τον Ελ Γκρέκο, τις Αφρικανικές μάσκες και το μπλε γυμνο του Ματίς.

Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο και να σας δώσω μια ιδέα θα περιγράψω μερικές από τις μαγικές αυτές μπουκιές. Όπως το νιγκίρι με φουα γκρα που αντί για ρύζι στηριζόταν πάνω σ’ενα marshmallow. Όταν το συνειδητοποιείς περνάς αστραπιαία από τον τρόμο στο ακράτητο γέλιο όπως και όταν, σαν αναφορά στο δανέζικο Noma, έφεραν ένα καραμελωμένο μίνι καρότο βυθισμένο σε «χώμα». Ένα σάντουιτς με παγωτό παρμεζάνας δε με εντυπωσίασε ειδικά αν θυμηθώ ενα πιάτο που είχε φτιάξει ο "δικός μας" Χρύσανθος Καραμολέγκος το 2001 (κριτσίνια με σαρδέλες και παγωτό παρμεζάνας). Αλλά είχε τόσα πολλά που μ’έκαναν να χαμογελάσω: κύβους καρπουζιού γεμιστούς με σορμπέ από σουσάμι, ραβιόλια απο καλαμπόκι πάνω σε φέτες λάιμ που τα έτρωγες σαν tequilla shots, μαρέγκες με σορμπέ πορτοκάλι και καμπάρι σε στερεά μορφή. Ένα παιχνίδι που κρατάει ένα ολόκληρο βράδυ και μπορεί να χαλαρώσει ακόμα και τους πιο hardcore σημειολόγους της γαστρονομίας καταλήγει σε πάρτι όταν μετά τις δώδεκα το εστιατόριο γίνεται μπαρ και η κάθε «Σταχτοπούτα» βγάζει τα κρυστάλλινα γοβάκια και φοράει stilettos.

ΒΑΘΜΟΣ: 9/10