Εντάξει θα παραδεχθώ, για μια ακόμη φορά, ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής της ταβέρνας γενικά. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι μια πολύ δημοφιλής θέση και ότι ορισμένοι ίσως και να με παρεξηγούν ή να με περνάνε για ψώνιο, αλλά ομολογώ ότι δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα.
Επιτρέψτε μου να περιγράψω την τέλεια –για μένα- ταβέρνα. Έχει απλό, αλλά καλόγουστο περιβάλλον με ένα κάποιο στιλ, μια αυθεντικότητα. Οι καρέκλες της προφανώς είναι ψάθινες, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι από αυτές που τα μπροστινά πόδια εξέχουν και σου μπήγονται παντού! Το σέρβις έχει οικειότητα, αμεσότητα, φιλικότητα αλλά ούτε χάρη σου κάνουν που σε σερβίρουν, ούτε συμπεριφέρονται ως παιδικοί σου φίλοι^ δεν έχει καμιά τελετουργία αλλά δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να κάθομαι αδιαμαρτύρητα σε ένα τραπέζι γεμάτο αποφάγια λες και υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και απαγορεύει την απομάκρυνση ενός άδειου πιάτου εκτός αν αυτό ζητηθεί επίμονα από τον περίεργο πελάτη! Η τέλεια ταβέρνα επίσης σέβεται μερικούς στοιχειώδεις γαστρονομικούς κανόνες. Δεν φέρνει τα πιάτα όπως βολεύει την κουζίνα, αλλά όπως βολεύει την απόλαυση του πελάτη. Δεν αποφεύγει το εμφιαλωμένο κρασί όπως ο διάολος το λιβάνι και δεν το σερβίρει σε μικροσκοπικά ποτήρια (σαν από παλιά συσκευασία μουστάρδας).
Και ας περάσουμε στην αληθινή ουσία, το φαγητό. Εδώ δεν υπάρχουν υψηλές θεωρίες και περισπούδαστες αναλύσεις. Απευθύνομαι στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις όλων σας. Σας προκαλώ να θυμηθείτε ωραία ταβερνάκια (99% εκτός Αθήνας). Να ανακαλέσετε στην μνήμη σας το άρωμα μιας αληθινής ντομάτας στην εποχή της, μιας καλής φέτας, του σωστού ελαιόλαδου. Να νιώσετε την τραγανή πικράδα των σωστά βρασμένων άγριων χόρτων. Να γευθείτε το φρέσκο λάδι στην χρυσή κρούστα της τηγανιτής πατάτας. Να νιώσετε το τραγανό φύλλο και την «ζωντανή» γέμιση μιας καλής πίτας. Να θυμηθείτε την μελωμένη, βαθιά νοστιμιά ενός καλού μαγειρευτού ή λαδερού και την απορία σας για το τι κάνουν εκεί που δεν μπορείτε να κάνετε σπίτι σας. Και βέβαια σε όλα αυτά προσθέστε τοπικές ιδιαιτερότητες, μερικές συνταγές που δεν τις βρίσκεις παντού.
Όλοι έχουμε βιώσει τέτοιες εμπειρίες, σωστά; Δυστυχώς είναι σχετικά σπάνιες ακόμη και εκτός Αθήνας, ενώ θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Όμως ιδιαίτερα στην Αθήνα οι εμπειρίες αυτές είναι πραγματικά τόσο λίγες που απλά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον προσωπικό μου κανόνα που είναι η απλή εξίσωση: ταβέρνα= βαρεμάρα!
* Η φωτογραφία είναι από την Κυρία Λέλα, στην Καρδαμύλη, μια από τις ευχάριστες εξαιρέσεις που λέγαμε...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Επειδή ασπάζομαι την άποψη του αρθρογράφου όσον αφορά στις ταβέρνες, θα ήθελα να προτείνω να επισκεφθείτε μία ταβέρνα-μεζεδοπωλείο που νομίζω ότι ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις αυτές. Βρίσκεται στην πλατεία του Αγίου Νικολάου Αχαρνών στο κέντρο της Αθήνας, μία περιοχή που δυστυχώς δεν επισκέπτονται πολλοί. Πρόκειται για μία απλή ταβέρνα ζεστή αλλά χωρίς πολλές "φλυαρίες" από την Άνοιξη δε και μέχρι το Φθινόπωρο έχει τραπεζάκια έξω στην πλατεία κάτω από τις ακακίες στο πλάι της εκκλησίας. Στα πιάτα του θα βρείτε μόνο αγνά υλικά, οι πατάτες είναι φρεσκοκομμένες, το λάδι εξαιρετικό, οι σαλάτες όλες διαλεχτές, έχει φρέσκο ψάρι ανάλογα με τι πραγματικά φρέσκο θα βρει ο ιδιοκτήτης το πρωί. Κάθε μέρα έχει ένα μαγειρευτό φαγητό, ενώ κάθε Τετάρτη οι θαμώνες ξέρουν πια ότι η μαγείρισσα ετοιμάζει την παραδοσιακή σπανακόπιτα με δικό της φύλλο και μυρώνια και καυκαλήθρες. Θα μπορούσα να συνεχίσω με ένα σχόλιο για όλα τα πιάτα αλλά το καλύτερο θα είναι να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Το όνομα αυτού "Ηδονικόν"..