Στην Αθήνα δεν έχει ακόμη εκφραστεί ως τάση όμως μια πιο προσεκτική ματιά σε διάφορα πετυχημένα εστιατόρια δείχνει τον δρόμο. Σκεφτείτε λίγο τα προσεκτικά πιάτα του 21, αλλά και προτάσεις όπως η αθηναϊκή μαγιονέζα ή το beef wellington στην Cookoovaya. Αναρωτηθείτε γιατί εστιατόρια όπως τα κλασικά Blue Pine ή Σπύρος & Βασίλης περνούν περίοδο εμπορικής επιτυχίας. Σκεφτείτε ακόμη και αυτή την υπέροχη –αισθητικά- αναβίωση του Zonar’s (φωτό). Το εμβληματικό café-restaurant της Αθήνας μπορεί γαστρονομικά να αναζητά ακόμη ταυτότητα, αλλά είναι μια σαφής απόδειξη της επιστροφής του κλασικού. Αν μάλιστα αντλήσει έμπνευση από τα εστιατόρια των Corbin & King στο Λονδίνο (Wolseley, Colbert, Bellanger κλπ) πιστεύω ότι θα βρει και γαστρονομικά τον δρόμο του …γιατί –όπως και να το κάνουμε- sushi στο Zonar’s απλά δεν κολλάει!
Από την άλλη μεριά, βρέθηκα το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη και εκεί το κλασικό γνωρίζει δόξες στο Clochard αλλά και σε εστιατόρια πιο εξειδικευμένα όπως το εμβληματικό Μαύρη Θάλασσα που είναι και η πρώτη κριτική της εβδομάδας. Όμως είδα αυτή την αντίληψη και στο μενού του πανέμορφου «Υπογείου» στο Ολύμπιον. Εδώ όμως η υλοποίηση είχε πρόβλημα. Βλέπετε, η επιστροφή στην κλασική κουζίνα δεν σημαίνει μαγείρεμα ελληνικού, αστικού εστιατορίου των αρχών των ‘80s! Δεν σημαίνει ότι μια σος πιπεριού πρέπει να είναι γλυκερή, χωρίς να ακούγεται το πιπέρι ούτε και το ότι το φιλέτο πρέπει να είναι τόσο εντυπωσιακά αχυρώδες και άνοστο! Αντίθετα, επιστροφή στο κλασικό σημαίνει κατά μια έννοια επιστροφή στην άνεση, στην απροσποίητη νοστιμιά και σε ορισμένα πιάτα που όποιος πει ότι δεν αγαπά (έστω και κρυφά) θα λέει ψέματα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση