Η επέλαση των wine-bar

Θυμάμαι ακόμη την εποχή που υπήρχε μόνο η Στροφιλιά στο κέντρο, άντε με το ζόρι κι ένα ακόμη –αν δηλαδή θεωρήσουμε wine-bar και το συνομήλικο Μπαρ του Χημικού στην Ιπποκράτους. Μετά ήρθε το σύντομο πέρασμα του Aspro του Δημήτρη Λίτινα (που οδήγησε αργότερα στο θρυλικό εστιατόριο «Αριστερά-Δεξιά») και έπειτα -για 15 χρόνια και βάλε!- τα wine-bar απλά εξαφανίστηκαν. Στο μεσοδιάστημα είχαμε κάποια wine-restaurants όπως το Enoteca του Κώστα Τουλουμτζή και το Cucina Povera ή τα Sale e Pepe & Luna Rossa, και είχαμε όλοι καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κρασί χωρίς φαγητό στην Ελλάδα απλά δεν μπορεί να περπατήσει…

Όλα αυτά μέχρι το 2011-2012. Κάπου εκεί, ξαφνικά και εν μέσω κρίσης (ίσως και λόγω αυτής) άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα wine-bar στην Αθήνα. Άλλα στιλάτα, άλλα πιο εναλλακτικά, άλλα αυθεντικά, άλλα πιο δήθεν ή φιγουρατζίδικα, άλλα απίστευτα πετυχημένα, άλλα όχι τόσο, όλα όμως με μια ταυτότητα και ένα μέσο επίπεδο που θα το ζήλευε κάθε άλλη κατηγορία βραδινών μαγαζιών.

Ο κόσμος τα αγκάλιασε γενικά και το κρασί που χτυπιέται αλύπητα από την κρίση και την άθλια λογική του χύμα, βρήκε έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Μια νέα γενιά πελατών διαμορφώνεται σιγά-σιγά, μαθαίνει να έχει απαιτήσεις, δοκιμάζει κρασιά χωρίς έπαρση, αναζητά το καινούργιο, αφήνεται στην κατ’ εξοχήν γοητεία του κρασιού που -κατά την  γνώμη μου- δεν είναι άλλη από την ανακάλυψη και την κουβέντα γύρω απ’ αυτή. Ταυτόχρονα, νέα παιδιά (ή άλλα όχι τόσο νέα) ασχολούνται με το κρασί επαγγελματικά χωρίς την αυστηρότητα, το –ενίοτε- τουπέ και το αυστηρό εθιμοτυπικό του οινοχόου και αυτό πιστεύω ότι φέρνει το κρασί ακόμη πιο κοντά στον μέσο καταναλωτή.

Και ενώ το άνοιγμα των wine-bar δεν έχει τελειωμό, εγώ δεν σας κρύβω ότι περιμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον δύο –ξεχωριστές- κινήσεις από δύο ανθρώπους που εκτιμώ απεριόριστα και σε ότι αφορά στη γνώση τους για το κρασί και γενικότερα: του Δημήτρη Λίτινα και του Γιάννη Καϋμενάκη!

* Στην φωτογραφία το υπερ-επιτυχημένο By the Glass, στο Σύνταγμα.