Ένα τριήμερο στην Αίγινα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα.

Και μπορεί η εξέλιξη των συγκοινωνιακών μέσων να έφερε κοντά μας και να έκανε μόδα άλλα νησιά, παρ’ όλ’ αυτά όμως, το νησί παραμένει δημοφιλές καθώς είναι προσιτό και γεμίζει με ποικιλία μια ολιγοήμερη απόδραση. Μέσα σε 2-3 μέρες να μπορούν να ικανοποιηθούν όλα τα γούστα των μελών μιας παρέας: Από το «must» προσκύνημα στον Άγιο Νεκτάριο - έστω και από απλή περιέργεια - , την επίσκεψη στον εντυπωσιακό Ναό της Αφαίας - με «bonus» την αφ’ υψηλού απόλαυση ολόκληρης της Σαρωνικής ακτογραμμής της Αττικής-, και το μπανάκι σε πολύβουη παραλία ή έναν από τους πολλούς ήσυχους κολπίσκους, μέχρι τις πολλές επιλογές για φαγητό κυριολεκτικά πάνω στο κύμα – κάτι που δεν είναι πάντα δεδομένο σε άλλα νησιά – και συμμετοχή σε ένα από τα ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα, που συνήθως αφθονούν στο νησί.

Για να πάτε στην Αίγινα, αρκεί να το αποφασίσετε και να κατέβετε στον Πειραιά. Δεν χρειάζεται να κλείσετε το ταξίδι σας από πριν: τα δρομολόγια είναι συνεχή και δεν θα περιμένετε πολλή ώρα. Στο λιμάνι της θα σας υποδεχθεί το απόλυτο σήμα κατατεθέν του νησιού, ο μικρούλης κι άσπρος ξέξασπρος Άγιος Νικόλαος, με τον διπλό του τρούλο. Δεν θα μπείτε να προσκυνήσετε τώρα, με τις βαλίτσες στο χέρι - θα το αφήσετε γι’ αργότερα, ίσως με το ηλιοβασίλεμα. Αμέσως μετά, θα συναντήσετε ένα τοπόσημο πολύ πρόσφατο και πολύ αμφιλεγόμενο, την «Πόρτα» του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου, γνωστού μας από τον Αθηναϊκό «Δρομέα», που την δώρισε ο ίδιος στο νησί, προκαλώντας πολλές συζητήσεις σχετικά με την αισθητική της και τον εναρμονισμό της με το τοπικό περιβάλλον. Προσωπικά, βρίσκω πολύ ελκυστική την απόχρωσή της, που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ότι αντανακλά τα διαυγή γαλαζοπράσινα νερά του νησιού. Στο βάθος, δεσπόζει πάντα το εντυπωσιακό νεοκλασικό Βογιατζή, που χρονολογείται από το 1890 και που τώρα επιχειρείται να αναστηλωθεί με ιδιωτική πρωτοβουλία των κληρονόμων – έργο «τιτάνιο», λόγω του μεγέθους του κτίσματος. Βγαίνοντας από το λιμάνι, αριστερά, ο δρόμος οδηγεί προς τα Πλακάκια και συνεχίζει προς Κυψέλη, Σουβάλα, Αγία Μαρίνα.

Όλη η περιοχή ώς τα Πλακάκια χαρακτηρίζεται από ελάχιστη τουριστική εκμετάλλευση και αποτελεί το πιο καλόγουστο και αριστοκρατικό κομμάτι του νησιού. Επιβλητικές επαύλεις διαδέχονται η μία την άλλη - μικρά ή μεγάλα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, μονοκατοικίες νεοκλασικού ύφους, κυκλαδίτικα σπίτια, πύργοι άλλης εποχής και μοντερνιστικές κατασκευές της δεκαετίας του ’60 συνθέτουν ένα μοναδικό οικιστικό σύνολο. Εδώ ζει και αναπνέει η Αίγινα, για την οποία συχνά γράφει η Έλενη Μπίστικα στον «Τήλεφο» της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ». Εδώ το σπίτι και το εργαστήρι του Γιάννη Μόραλη, εδώ και το ατελιέ του γλύπτη Χρήστου Καπράλου, που σήμερα είναι Μουσείο και χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων. Εδώ και το σπίτι του άλλου μεγάλου ζωγράφου Νίκου Νικολάου, πιο κάτω το σπίτι του αείμνηστου πρύτανη του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ  Σπύρου Αλεξίου, σε μια προνομιακή γωνία, αντίκρυ στην Ανατολή, το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη. Το χαρακτηριστικά δυνατό Αιγινήτικο φως και η γαλήνια φύση αυτής της πλευράς του νησιού οδήγησε στην Αίγινα πολλούς καλλιτέχνες και διανοούμενους, αναπτύσσοντας γύρω τους ένα περιβάλλον πνευματικής και κοσμικής ζωής, που συνεχίζει να ανθεί.

Βγαίνοντας από το λιμάνι, δεξιά, μπροστά στην πάντα πολύβουη καρδιά του, συνωστίζονται καφετέριες, εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία και μπαρ, πίσω από τα οποία απλώνεται η πόλη της Αίγινας. Η ποιότητα των υπηρεσιών τους είναι γενικά πολύ καλή, αλλά οι τιμές είναι μάλλον τσουχτερές και ο θόρυβος από την συνεχή κίνηση μέχρι το βράδυ, που κλείνει ο δρόμος για αυτοκίνητα, ενοχλητικός. Μετά το λιμάνι, ο δρόμος συνεχίζει παραλιακά προς Μαραθώνα και Πέρδικα. Μια μαγική διαδρομή, αγκαλιά με την θάλασσα και ιδανική για ποδήλατο στο μεγαλύτερο μέρος της. Στον Μαραθώνα, στον «Στρατηγό», μπορείτε για μια φορά να παρακάμψετε τις τύψεις σας για την ηλικία του «θύματος» και να φάτε εκπληκτικό καλαμαράκι-γόνο, χαζεύοντας το Αγκίστρι και τα φώτα του στο βάθος. Συνεχίζοντας προς Πέρδικα, λίγο πιο κάτω, θα βρείτε, στην περιοχή Αιγινήτισσα, την ομώνυμη ψαροταβέρνα. Χαρακτηριστικό της, πέρα από τα φρέσκα θαλασσινά κάθε είδους, τα πολλά πιάτα ημέρας με βάση το ψάρι. Με το ίδιο όνομα, «Αιγινήτισσα», 500 μέτρα πιο πέρα, μεγαλουργεί πρωί-βράδυ το πιο γνωστό ίσως Beach Bar του νησιού. Για δείπνο πιο ρομαντικό, πάνω στο κύμα, προσφέρονται δύο εστιατόρια, που βρίσκονται στην δεξιά άκρη του λιμανιού, πάνω στην αμμουδιά «Τότη Χατζή», ο «Ιππόκαμπος» και ο «Μπάμπης». Τραπέζι θα βρείτε σίγουρα, αν πάτε μαζί με τους ξένους, δηλαδή νωρίς, με το που πέφτει ο ήλιος. Αργότερα, όσο βραδιάζει, τα πράγματα δυσκολεύουν.

Αν αποφασίσετε να κατευθυνθείτε προς την Αγία Μαρίνα, προετοιμασθείτε για ένα Φαληράκι με Έλληνες αντί για Άγγλους. Με το βουνό και τον Ναό της Αφαίας ακριβώς από πάνω της, η Αγία Μαρίνα διατηρεί φυσική υπεροχή, αλλά μέχρις εκεί! Αντίθετα, η Σουβάλα παραμένει πιο γραφική, αλλά και πάλι, θα δυσκολευόμουν να βρω λόγους να απαρνηθώ την πόλη της Αίγινας.

Η έκπληξη των περιχώρων στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου ήρθε αναπάντεχη από αλλού πάντως: έπειτα από δυό μέρες ψαροφαγίας, η παρέα ήθελε pizza. Η pizza, βέβαια, στην Ελληνική περιφέρεια και μάλιστα στα νησιά,  είναι από μόνη της μια ριψοκίνδυνη περιπέτεια, εκτός κι αν είσαι στην Μύκονο ή κάπου ανάλογα! Συνήθως, η ζύμη είναι έτοιμη ή σαν έτοιμη τέλος πάντων, και τα toppings απλώς αυτά που δεν χρησιμοποιήθηκαν σε τοστ το πρωί. Παρ’ όλ’αυτά, η παρέα επέμενε σε διάθεση ιταλική. Η πόλη αποκλείσθηκε γρήγορα, λόγω δυσκολιών στην πρόσβαση με αυτοκίνητο, όπως αποκλείσθηκε και η Αγία Μαρίνα, λόγω αλλεργίας στην πολυκοσμία της. Ο Οδηγός του νησιού έκανε λόγο για μια «Χορεύτρα» στους Αγίους και η παρέα ξεκίνησε με πνεύμα Μικρών Εξερευνητών.

Οι Άγιοι βρίσκονται ανάμεσα στην Σουβάλα και στην Αγία Μαρίνα, και σαν από θαύμα είδαμε την πινακίδα μέσα στο σκοτάδι του δρόμου. Στρίψαμε και φτάσαμε σε μια ταβέρνα παραθαλάσσια. Μεγάλος χώρος, πεύκα, αραιά τραπέζια, τα φώτα της Αττικής στο βάθος και πλήρης απουσία διακόσμησης. Ο Οδηγός μας είχε στείλει για pizza σε μια καθαρόαιμη Ελληνική ταβέρνα της δεκαετίας του ’60. Vivere pericolosamente, ψιθύρισα αποφασιστικά από μέσα μου, καθώς εγώ ήμουν που οδηγούσα και δεν είχα διάθεση να συνεχίσω το νυχτερινό ψάξιμο. Παρακάμψαμε τα κλασικά κρεατικά του καταλόγου, σταυρώσαμε τα δάχτυλά μας και παραγγείλαμε… Pizza! Τρεις τον αριθμό δηλαδή, που ήρθαν μία-μία στο τραπέζι προφανώς γιατί μία χωρούσε ο φούρνος κάθε φορά! Και η κάθε μία καλύτερη από την άλλη. Η ζύμη ούτε λεπτή ούτε χοντρή  συναγωνιζόταν εύκολα τις καλύτερες ζύμες ιταλικών και μη εστιατορίων. Τα toppings πλούσια, ισορροπημένα και χυμώδη, χωρίς περιττές προσμείξεις για extra γεύση και αβαντάρισμα της κατανάλωσης ποτών. Κι όλα ψημένα ιδανικά! Χορεύτρα, λοιπόν, δεν είδαμε εκείνο το βράδυ, αλλά όλοι συμφωνήσαμε πως η pizza αυτή μπαίνει σταθερά στο πρόγραμμα όποτε πάμε στην Αίγινα!

Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Καρνεσιώτη.