Φεστιβαλίζομαι άρα …ζυμώνω!

Από κτίσεως ελληνικού καλοκαιριού, τα φεστιβάλ κατέχουν τη θέση του «πρωθυπουργού» στη θερινή κυβέρνηση της ραστώνης μας. Οι εκδηλώσεις αυτές διαπνέονται από υψηλούς –λεκτικά- στόχους, τους οποίους άλλοτε πετυχαίνουν και άλλοτε τους χάνουν για τους γνωστούς λόγους που ακούνε στις λέξεις ανοργανωσιά, σπατάλη και… παραλλαγή.

Φέτος λοιπόν που η κρίση συνεχίζεται κάνοντας τους οικονομολόγους να τραβάνε τα μαλλιά τους και τους κυβερνώντες να ψάχνουν τη φιλοσοφική λίθο του αλχημιστή των ελλειμμάτων, το φεστιβαλίζεσθαι προσαρμόζεται στην εποχή. Στην πραγματικότητα χαίρομαι που η κορωνίδα που λέγεται Φεστιβάλ Αθηνών έγινε πιο συμπαγής, αν και βρίσκεται στη φάση αναζήτησης μιας νέας ταυτότητας. Και δεν είναι το μόνο. Από την άλλη, υπάρχουν και κάποιοι που συνεχίζουν πλάθοντας αυτό που λέμε σταθερή αξία: για παράδειγμα το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας που φέτος θα φιλοξενήσει πρώτο-πρώτο το Rosas της Anne Teresa de Keersmaeker.

Φεύγοντας από το χώρο της τέχνης, πάμε μια βόλτα σε μια άλλη όψη, της ζωής και των γεύσης. Μήνα Μάιο είδαμε για πρώτη φορά τις Ημέρες Γαστρονομίας με τιμώμενο νησί τη Λήμνο στο μουσείο Μπενάκη, μια προσπάθεια που χρήζει συνέχειας. Η σκυτάλη τώρα περνάει στις τοπικές κοινωνίες που κάποιες έχουν πιάσει το νόημα των καιρών, της ανάδειξης δηλαδή των τοπικών προϊόντων και της παράδοσης και των τεχνικών που κλείνουν μέσα τους. Καλή είναι η γιορτή της πατάτας και της πιπεριάς στα κατά τόπους χωριά της επικράτειας αλλά οι ευρύτερες προσπάθειες, ειδικά στα τουριστικά μέρη, αποκτούν ένα άλλο νόημα, γιατί γίνονται μια φωνή της χώρας στον έξω κόσμο σε έναν μάχιμο τομέα, όπως είναι η εκλεπτυσμένη αγροτική παραγωγή και κατ’ επέκταση η γαστρονομία. Στο πνεύμα αυτό, της πιο συνολικής προσέγγισης, φέτος εγκαινιάζονται δύο φεστιβάλ: ένα στην Μυτιλήνη για το Ούζο για το οποίο θα σας μιλήσουμε σε λίγες μέρες (θα είναι εκεί ο Πάνος Δεληγιάννης 11-15 Ιουλίου) και ένα στην Πάρο το «1ο Φεστιβάλ Τοπικών Προϊόντων». Με το βλέμμα στραμμένο στην παράδοση της αρτοποιΐας φέρνει στο προσκήνιο ως τιμώμενο «πρόσωπο» το ψωμί. Με άλλα λόγια άρτος και… σκευάσματα! Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι οι εκδηλώσεις –γιορτές, επιδείξεις, γευσιγνωσίες- συνδέονται και με την προβιομηχανική τεχνολογία και έτσι πάμε στην πηγή: δύο αναπαλαιωμένοι ανεμόμυλοι της Παροικιάς, από τους σαράντα που κάποτε υπήρχαν στο νησί, μετά από προσπάθεια του δήμου Πάρου  ανοίγουν και πάλι και συνδέονται με την πρώτη ύλη του ψωμιού, το αλεύρι. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τελικά ένα δίκτυο ανεμόμυλων ή και νερόμυλων να ζωντανεύουν και να γίνονται όχι μόνο μνημεία αλλά και τόποι βιωματικής εκπαίδευσης προκειμένου το χθες να συνδεθεί με το σήμερα με μια δημιουργική πνοή αντί της εγκατάλειψης που γίνεται η μοίρα τέτοιων κτισμάτων. Παράδειγμα προς αποφυγή έζησα προσωπικά στην Κεφαλονιά όπου ένας ερειπωμένος νερόμυλος σε μια θαυμάσια περιοχή στη λίμνη της Άκολης αφήνεται στην αγκαλιά των αγριόχορτων και του χρόνου. Έπρεπε ένας ξένος, ο πάλαι ποτέ Τζέιμς Μποντ, ο Ρότζερ Μουρ, να κάνει θέμα την κατάσταση της λίμνης χωρίς πολλά ώτα να ιδρώσουν.

Η Πάρος από την πλευρά της το βλέπει αλλιώς. Όπως τονίζουν μέσα από την ανακοίνωσή τους οι υπεύθυνοι, «σε μία ιστορική στιγμή που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα δυσμενείς οικονομικές συνθήκες για την Ελλάδα, ο Δήμος της Πάρου και η Κοινωφελής Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάρου επιχειρούν να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Είναι αναγκαίο να προωθηθούν τα τοπικά ελληνικά προϊόντα, να αναγνωριστεί και να αναδειχθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος των προσώπων, των εταιριών και των θεσμών του τόπου». Οι εκδηλώσεις, σημειώστε, θα καλύψουν όλο τον Ιούλιο και ξεκινάνε άμεσα, από την Τετάρτη αυτή. Μια μικρή παρατήρηση, η πληροφορία μας ήρθε εκ παραδρομής και αν δεν είχαμε τις κεραίες μας ανοιχτές ως FNL και ως δημοσιογράφοι, δεν θα γράφαμε τίποτα. Καλώς ή κακώς, τα media είναι το κανάλι για να γίνει κάτι γνωστό, από παλαιοτάτων χρόνων. Δεν είναι ούτε δημόσιες σχέσεις ούτε διαπλοκή, απλή επικοινωνία είναι.