Το Concours Mondial de Bruxelles και οι αναμνήσεις του

Φέτος το Concours Mondial de Bruxelles γιορτάζει την 20^η του επέτειο αφού οργανώθηκε για πρώτη φορά το 1994 και μάλιστα στην πόλη... Μπριζ. Ανατρέχοντας στα αρχεία μου βρήκα ένα άρθρο που είχα γράψει για τους διαγωνισμούς οίνων και συγκεκριμένα για τον διαγωνισμό των Βρυξελλών, που είχε δημοσιευθεί στην εφημεριδούλα του Athenian Wine Club τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους.

Διαβάζοντας τα αποτελέσματα 20 χρόνια μετά, πιστοποιείται αφενός η τεράστια πρόοδος του ελληνικού κρασιού αλλά και το πόσο πιο δύσκολο είναι σήμερα να κερδίσει κανείς μια διάκριση, αφού τόσο οι «Έπαινοι» όσο και τα «Χάλκινα» μετάλλια έχουν εξαφανιστεί. Σήμερα πλέον, σε έναν διαγωνισμό με την εμβέλεια του Concours Mondial, απονέμονται μόνο «Αργυρά», «Χρυσά» και «Διπλά Χρυσά» μετάλλια, από τη στιγμή που ισχύει ο περιορισμός της βράβευσης μόνο του 30% των δειγμάτων.

Το 1994 τα αποτελέσματα της ελληνικής συμμετοχής ήταν: 1 αργυρό μετάλλιο για το Cabernet Sauvignon 1992 του Κτήματος Χατζημιχάλη, 7 χάλκινα μετάλλια σε Καρρά, Σεμέλη, Λαζαρίδη, Γεροβασιλείου, Μερκούρη κ.ά., και 18 «Certificats de Mérite», δηλαδή επαίνους, τους οποίους σήμερα οι οινοπαραγωγοί θα έστελναν κατευθείαν στα σκουπίδια. Με άλλα λόγια ένα κακός τρύγος και αυτό στα μέσα της δεκαετίας του ’90... Σήμερα, ευτυχώς, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και τα ελληνικά κρασιά στέκονται με αξιοπρέπεια στους διεθνείς διαγωνισμούς και σε όλες τις γευστικές δοκιμές που οργανώνονται κατά καιρούς.

Όμως, πρέπει να ομολογήσω, πως από τον 1^ο διαγωνισμό των Βρυξελλών το 1994, πιο πολύ απ’ όλα θυμάμαι με νοσταλγία τον τόπο διεξαγωγής του: τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων της Μπριζ. Αυτή φιλοξενούσε τον διαγωνισμό αλλά και τους κριτές του. Οι κριτές είμασταν λίγοι, 40 διαβάζω στο newsletter του Athenian Wine Club, και μέναμε στους ίδιους κοιτώνες με τα παιδιά της σχολής. Μόνο που η σχολή ανήκε στην Καθολική εκκλησία και σε αυτήν φοιτούσαν μόνο κορίτσια. Πανέμορφα κορίτσια του βορρά, σε όλες τις αποχρώσεις του ξανθοκόκκινου.... Και το αποκορύφωμα αυτού του απίστευτου teasing, το όνομα της σχολής: Spermalie. Στα Φλαμανδικά κάτι έχει να κάνει με την έννοια της οικονομίας. Στα δικά μας αυτιά ηχούσε απλά σαν πρόκληση. Άντε να δοκιμάσεις κρασί κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Έκτοτε ο διαγωνισμός των Βρυξελλών μεγάλωσε (να τολμήσω να πω «ανδρώθηκε» μετά από την προηγούμενη παράγραφο;) και σήμερα αντί των 861 δειγμάτων του 1994 φιλοξενεί δέκα φορές περισσότερα κρασιά τα οποία δοκιμάζουν και κρίνουν δεκάδες γευσιγνώστες. Είναι πραγματικά διεθνής σε διασπορά κρασιών και δοκιμαστών και έχει κατορθώσει να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς στο είδος του, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των διαγωνισμών έχει αυξηθεί εντυπωσιακά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Φυσικά, πολύ γρήγορα ―από τη 2^η κιόλας φορά― οι συναρπαστικοί χώροι της Spermalie απεδείχθησαν πολύ μικροί για να φιλοξενήσουν όλους τους κριτές (παρά το γεγονός ότι οι ημερομηνίες τέλεσης του διαγωνισμού είχαν επιλεχθεί έτσι ώστε να συμπίπτουν με τις σχολικές διακοπές ―σύμπτωση; δεν το νομίζω). Οι διοργανωτές, επιστρατεύοντας όλη τους τη φαντασία, αποφάσισαν να στείλουν τους πιο «εύκολους» (ή, πιο ρεαλιστικά, τους λιγότερο σημαντικούς) εκ των κριτών να κοιμηθούν σε ένα εγκαταλελειμμένο... νοσοκομείο της Μπριζ και το πρωί, περπατώντας, να πηγαίνουν στη σχολή για τις γευστικές δοκιμές.

Δεν νομίζω να έχω ζήσει πιο τρομακτική εμπειρία! Φανταστείτε ένα τεράστιο παλιό κτίριο από κόκκινα τούβλα, όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, με λαβυρινθώδεις διαδρόμους και μικρά, κρύα δωμάτια (και κρύα ντους), όπου στους τοίχους υπήρχαν ακόμη οι υποδοχές για τις διαφόρου είδους σωληνώσεις με τα αέρια που έδιναν στους ασθενείς... Τέλος πάντων, ambiance «Shining» εγγυημένη. Πολλές φορές σκέφτομαι πως ο μόνος λόγος που με καλούν σε αυτόν το διαγωνισμό κάθε χρόνο ανελλειπώς είναι επειδή ήμουν ο μόνος κριτής που δεν έφυγε τρέχοντας από το νοσοκομείο του τρόμου εκείνη τη χρονιά του 1995. Αν δεν απατώμαι υπήρξαν κριτές που προτίμησαν να πληρώσουν ξενοδοχείο από την τσέπη τους για να μη μείνουν πάνω από ένα βράδυ στο «νοσοκομείο».

Οι Βέλγοι οργανωτές του διαγωνισμού, θεωρώντας πως οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα της Ευρώπης, δίνουν μία κατά κάποιο τρόπο χαλαρή ερμηνεία στον όρο «πρωτεύουσα» και γι’ αυτό κάθε χρόνο εδώ και πολλά χρόνια οργανώνουν τον διαγωνισμό τους σε μία διαφορετική πόλη. Αφού εξάντλησαν όλες τις πόλεις και ενίοτε τα χωριά του Βελγίου (έμαθα τη γεωγραφία αυτής της περίεργης χώρας από πρώτο χέρι απέξω και ανακατωτά, από το Knokkeμε το παλιομοδίτικο καζίνο του επάνω στη θάλασσα μέχρι την πρωτεύουσα των γαλλόφωνων Ναμύρ και από τη Γάνδη με τα αποστακτήριά της μέχρι τη Λιέγη και τα πανεπιστήμιά της) οι οργανωτές αποφάσισαν κάποια στιγμή να μεταφέρουν τον διαγωνισμό «των Βρυξελλών» και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όπως στο Μπορντό (εύλογο), στη Νάπολη, στη Λισαβόνα, στο Μάαστριχτ, στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας και αλλού. Η χειρότερη απ’ όλες τις οργανώσεις μακράν ήταν εκείνη στη Βαλένθια ―καθόλου περίεργο, αφού όσα χρόνια ταξιδεύω ως δημοσιογράφος έχω διαπιστώσει πως οι Ισπανοί είναι οι χειρότεροι διοργανωτές όλων. Ωστόσο, στην πόλη αυτή της υπέρμετρης σπατάλης, περάσαμε οι έλληνες κριτές (στην φωτό οι Αργύρης Καλλιανιώτης, Μαρία Κατσούλη & Γιώργος Φλούδας) καλύτερα από κάθε άλλη φορά, χάρη στα καταπληκτικά της wine bar.   

Φέτος, τιμής ένεκεν, ο διαγωνισμός «επιστρέφει» στις Βρυξέλλες. Η πόλη της μπίρας φιλοξενεί το κρασί. Ανυπομονώ να πιω την πρώτη μου γουλιά Kriek Mort Subite και να ξαναφάω το εμετικά πλούσιο χέλι L`anguille au vert, όπως το τρώνε οι Φλαμανδοί. Op uw gezondheid!