Τα intellectual wines της Πιερίας Ερατεινής

29 Ιουνίου 2012
Ντίνος Στεργίδης

Ο Παύλος Αργυρόπουλος είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες του ελληνικού κρασιού. Πολύπειρος επιστήμονας και εξαιρετικός οινολόγος (σίγουρα ανάμεσα στους τρεις καλύτερους του σύγχρονου ελληνικού κρασιού), είναι ταυτόχρονα... αλλεργικός στα φώτα της δημοσιότητας και απελπιστικά (για τους δημοσιογράφους!) φειδωλός στις δηλώσεις του. Όσα χρόνια δούλευε στην Ε. Τσάνταλης, όπου ήταν διευθυντής παραγωγής, είχε αναγάγει τη χρήση της ξύλινης γλώσσας σε ξεχωριστή επιστήμη και ήταν σχεδόν αδύνατον να του αποσπάσει κανείς μια ενδιαφέρουσα δήλωση που να υπερβαίνει τα αυτονόητα.

Ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα του κ. Αργυρόπουλου στην εταιρεία Τσάνταλη ήταν η επιβολή ενός άμεσα αναγνωρίσιμου οινοποιητικού στυλ, σε συνδυασμό με έναν ιδιαίτερα αυστηρό ποιοτικό έλεγχο. Ας μην ξεχνάμε πως πριν από 15-20 χρόνια οι οινικές προτάσεις των περισσότερων εστιατορίων της χώρας ήταν απελπιστικά περιορισμένες — δεν έβρισκε κανείς παρά μόνο τα εμπορικά σήματα των μεγάλων εταιρειών και, φυσικά, άφθονο χύμα κρασί· όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν αλλού: δεν υπήρχε καμία σταθερότητα στην ποιότητα. Αγόραζες εμφιαλωμένο κρασί (από το κλασικό ψυγείο της Κόκα Κόλα) και δεν ήξερες τι θα σου προκύψει. Μπορεί, λοιπόν, ο «Μακεδονικός» να ήταν, τότε, «σαν νερό», αλλά τουλάχιστον δεν ήταν ποτέ οξειδωμένος ή με κάποιο άλλο οινολογικό ελάττωμα. Αυτή η «καθαρότητα» ή, αν προτιμάτε, αυτή η «σαφήνεια» στη γεύση (ακόμα και στα πιο απλοϊκά κρασιά της εταιρείας), ήταν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που διέτρεχε (και διατρέχει ακόμα) όλα τα κρασιά «Τσάνταλη». Ήταν το σήμα-κατατεθέν του οινοποιητικού στυλ του Παύλου Αργυρόπουλου και πρέπει να βοήθησε σε ανεκτίμητο βαθμό τη μεγάλη οινοποιία να φτάσει εκεί που έφτασε.

Τώρα (δηλαδή εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια που πρωτοέβγαλε κρασί μαζί με τον συνέταιρό του Ανδρέα Πάντο), ο κ. Αργυρόπουλος έρχεται να προσθέσει το δικό του προσωπικό πετραδάκι στο οικοδόμημα του ελληνικού κρασιού, κομίζοντας μια νέα πρόταση στα οινικά δεδομένα της χώρας, με το λανσάρισμα «εννοιολογικών κρασιών/conceptual wines», όπως το «Zebbibo» και ο «Γυμνός Βασιλιάς», γνωστά πλέον σε όλους του οινόφιλους. Για τον κ. Αργυρόπουλο, το κτήμα της Πιερίας Ερατεινής δεν είναι αυτοσκοπός και μέσο αυτοπραγμάτωσης, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους άλλους ιδιοκτήτες αμπελοοινικών εκμεταλλεύσεων· είναι απλώς ένα εργαλείο παραγωγής κρασιού — ανάμεσα σε άλλα. Συζητώντας μαζί του, αντιλαμβάνεσαι πως ο κ. Αργυρόπουλος αντιμετωπίζει τον ελληνικό αμπελώνα όπως ο ορεξάτος γκουρμέ έναν ωραίο μπουφέ με φαγητά. Θα τσιμπολογήσει (οινικά) δεξιά και αριστερά, όπου τον τραβάει η όρεξή του και οι πάντοτε ανοιχτοί του ορίζοντες. Σίγουρα το «Zebbibo», ο «Γυμνός Βασιλιάς» και η σειρά «Ευχές Ερατεινές» δεν είναι παρά η αρχή μιας ενδιαφέρουσας για όλους περιπέτειας, κατά τη διάρκεια της οποίας αυτός ο διανοούμενος του κρασιού θα μας επιφυλάξει πολλές εκπλήξεις.

 

Eυχές Ερατεινές Λευκό 2011, ΠΓΕ Μακεδονία, Οινοποιία Πιερία Ερατεινή

Με το που το βάζω στο στόμα, πριν καν προλάβω να διατυπώσω μέσα μου μια πρώτη  εντύπωση, μου έρχεται στο νου η σκέψη: «ένα κρασί για ενήλικες». Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει πως αν αναζητάτε κάτι πολύ ελαφρύ, πολύ αρωματικό και πολύ ξεδιψαστικό, ψάξτε αλλού. Οι Ευχές είναι ένα σχετικά στιβαρό κρασί, με όμορφα οινώδη χαρακτήρα, ώριμα φρούτα και ευγενή μπαχαρικά. Φινετσάτο, γεμάτο, σταράτο. Κατασταλαγμένο, ήδη, στυλιστικά, ένας Πίρλο και όχι ένας Νασρί, αν θέλετε. (Αναγνωρίζω πως κάνω ζαβολιά επιλέγοντας τον πιο αντιπαθή παίκτη του φετινού Euro, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω). Τέλος πάντων, δοκιμάστε το, αξίζει. Το βλέπω άνετα να στέκεται δίπλα στις πολύ καλές σας δημιουργίες σε οικογενειακό δείπνο. Με ένα αληθινό vol-au-vent, για παράδειγμα, με ένα λαυράκι σος μενιέρ, με ένα καπόνι γεμιστό με τρούφες. Τι λέω τώρα…

Συμπέρασμα: Εξαιρετικά αγαπητές και επιθυμητές

Βαθμός: 8/10

Tιμή: 12 €

Eυχές Ερατεινές Ερυθρό 2009, ΠΓΕ Μακεδονία, Οινοποιία Πιερία Ερατεινή

Βυθίζω τη μουσούδα μου μέσα στο μακρόστενο ποτήρι που χρησιμοποιώ για να δοκιμάσω και αισθάνομαι πως βάζω το χέρι μου μέσα σε θολά νερά (έχετε δει αυτούς τους τρελλούς που ψαρεύουν τα γατόψαρα στο Κάνσας; Κάπως έτσι...). Το κρασί έχει βάθος, ακριβώς όπως ένας πίνακας. Εδώ, το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείτε να κάνετε είναι να το σερβίρετε σε μικρό ποτήρι ― θα χαθεί. Όσο περνά η ώρα και όσο το αναδεύω, τόσο περισσότερο έρχονται στην επιφάνεια περίεργα και σαγηνευτικά αρώματα: κάτι μεταξύ γλυκόρριζας (για τους εξ Αγγλίας ορμώμενους), μούρων ελληνικών (εγκατελειμμένα και πατημένα στο έδαφος!) και σοκολάτας. Είμαστε στα όρια της ντεκαντάνς. Στο στόμα είναι πανέμορφο, ένας αλλόκοτος συνδυασμός ταννίνης, γλύκας και οξύτητας («Elephant Man»!), με τόνους φρούτων να υποβαστάζουν το αρμονικό αυτό σύνολο. Εντυπωσιακά μεγάλης διάρκειας επίγευση. Κάντε του τη χάρη να το σερβίρετε με ένα αγριοπερίστερο στο φούρνο, ένα φιλέτο ελαφιού ή αγριόχοιρου ή, αν οι προτάσεις αυτές φαντάζουν εξωπραγματικές (και, ναι, είναι!) με ο,τιδήποτε έχει μελιτζάνα. Θα (συν)ταιριάξει τέλεια.

Συμπέρασμα: Μην το πεις ούτε του παπά

Βαθμός:  8,5/10

Tιμή: 13 €

Η Κλίμακα της Βαθμολογίας
0 - 4
Κακό
4.5 - 5
Μέτριο
5.5
Αποδεκτό
6 - 6.5
Καλό
7 - 7.5
Πολύ Καλό
8 - 8.5
Εξαιρετικό
9 - 10
Άριστο
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.
Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση