Το ραντεβού είχε κανονιστεί μέρες πριν, ένα πρωινό Τρίτης. Το μέρος; Το κατάστημα της Coffee Island στην Ν. Σμύρνη. Ξεκίνησα πιο νωρίς από την προγραμματισμένη ώρα, γιατί επέλεξα να πάω με το τραμ. Ναι αυτό, της υπομονής. Λογικό, όπως καταλαβαίνεται, να φτάσω και αργοπορημένος. Φτάνοντας στο κατάστημα και αφού απολογήθηκα για την καθυστέρηση με οδήγησαν στο βάθος στον υπερυψωμένο χώρο του καταστήματος όπου είχαν όλα ετοιμαστεί. «Ελπίζω να έφερες του καφέδες που σου στείλαμε. Αυτούς θα δοκιμάσετε» μου λέει με χαμόγελο η Μαρίζα και με συστήνει στους ανθρώπους της Coffee Island τον Αλέξανδρο Ζαπανιώτη και τον Παναγιώτη Κωνσταντινόπουλο που τόσο υπομονετικά με περίμεναν. «Έτοιμος να γυμνάσεις την μύτη σου;» μου λέει ο Παναγιώτης ενώ εγώ προσπαθώ να βάλω την ποδιά που μου έδωσαν και μπερδεύω τα χέρια. Για την ιστορία να πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που θα έκανα cupping όποτε πάνω κάτω ήξερα τι με περίμενε και ανυπομονούσα. Φυσικά αυτή την φορά θα ήταν κάπως διαφορετικά γιατί οι άνθρωποι που με συνόδευαν σε αυτή την διαδικασία έχουν πολλά γαλόνια στον καφέ.
Πιάνουμε την συζήτηση για τον καφέ. Ποιος είναι ο αγαπημένο τους, ο δικός μου. Την διαδικασία που κρύβεται πίσω από κάθε κόκκο για να φτάσει μέχρι να γίνει ρόφημα. Ακούω με προσοχή, τους πυροβολώ συνεχώς με ερωτήσεις και εκείνοι πρόθυμοι μου απαντούν. «Αυτή την φορά θα αξιολογήσεις τους καφέδες. Θα πάρεις αυτό το χαρτί και θα το συμπληρώσεις. Φαντάσου ότι είμαστε κάπου και πάμε να αξιολογήσουμε τους καφέδες» μου λέει ο Παναγιώτης. «Μην φοβάσαι. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις» συμπληρώνει ο Αλέξανδρος και εγώ αναθαρρώ λιγάκι.
«Το cupping είναι όντως μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία αλλά ταυτόχρονα και πολύ σημαντική. Με απλά λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η γευσιγνωσία του καφέ. Μέσω αυτής λοιπόν μπορούμε να αξιολογήσουμε τον καφέ και να διαλέξουμε τους καλύτερους με τους οποίους θα προμηθεύσουμε τα καταστήματα μας» μου εξηγεί ο Παναγιώτης καθώς περνάμε μπροστά από κάθε αλεσμένο καφέ και τον μυρίζουμε. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η πρώτη φάση. Για να περάσουμε στην επόμενη έπρεπε να ρίξουμε ζεστό νερό (γύρω στους 90-92 βαθμούς) στους καφέδες και να τους αφήσουμε για περίπου τέσσερα λεπτά για να γίνει η εκχύλιση. Στο διάστημα αυτό καθένας μας πήρε και από μια γωνία και άρχισε να συμπληρώνει την φόρμα. Κουβέντα δεν είπαμε για τους καφέδες. Μιλήσαμε για την μπάλα και το Euro αλλά και για την ζέστη. Τα συμπεράσματα θα τα λέγαμε στο τέλος, για να μην επηρεάσουμε ο ένας τον άλλον. Περάσαμε λοιπόν την επόμενη φάση. Τώρα οι καφέδες αφού είχαν κάνει το «ζεστό τους μπάνιο», είχαν σχηματίσει μια όμορφη κρέμα. Περάσαμε και τους μυρίσαμε μία φορά και στην συνέχεια με ένα κουτάλι «σπάσαμε» την κρέμα και αφήσαμε να ελευθερωθούν όλα τα αρώματα τους. Είναι συγκλονιστική η στιγμή αυτού του «σπασίματος» μιας τα κύματα από τις μυρωδιές του κάθε καφέ σε χτυπούν απανωτά και χωρίς έλεος.
Πάλι πήραμε τον χρόνο μας για να κρατήσουμε τις απαραίτητες σημειώσεις και να γεμίσουμε την φόρμουλα. Είχα τόσο αφοσιωθεί που είχα ξεχάσει τόσο τον φωτογράφο που δεν σταμάταγε να τραβάει κλικ, όσο και τους απλούς πελάτες που έμπαιναν συνεχώς στο κατάστημα για να ζητήσουν τον καφές τους και να φύγουν. Με αυτά και με αυτά έφτασε η ώρα της δοκιμής. Σε αυτό το σημείο ξεχνάμε τους καλούς τρόπους και ρουφώντας (σαν παππούδες την σούπα) γευόμαστε τον καφέ χωρίς όμως να τον καταπιούμε. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που βρέθηκα σε αυτή την φάση, οι καλοί μου τρόποι δεν με άφηναν όποτε δυσκολεύτηκα να το κάνω με τον σωστό τρόπο. Όμως τώρα πια έχω βρει το κόλπο. «Βλέπω έχεις εκπαιδευτεί καλά» παρατηρεί ο Παναγιώτης και μου κλείνει το μάτι. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία δύο φορές ακόμα. Μια όταν έχει πέσει λίγο η θερμοκρασία του καφέ και μια ακόμα όταν είναι εντελώς χλιαρός. «Έτσι θα έχεις το γευστικό προφίλ σε τρεις διαφορετικές συνθήκες» μου λένε και στο στόμα μου έχουν μείνει τα κόκκινα φρούτα του τελευταίου.
Ήρθε η ώρα να βάλουμε κάτω τα τεφτέρια μας και να σπάσουμε την σιωπή μας. Η συζήτηση ξεκίνησε με την προέλευση των καφέδων. «Βραζιλία, Κολομβία και Αιθιοπία» λέω και συμφωνούν. Η συνέχεια είχε να κάνει με το τι αρώματα, γεύσεις, επιγεύση μας άφηνε ο κάθε ένας ξεχωριστά και αν είχαν σώμα, οξύτητες και πικράδες. Για μια στιγμή αισθάνθηκε και εγώ ειδικός. Σαν τον Παναγιώτη και τον Αλέξανδρο, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Θέλω πολύ για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Όμως δεν με ενοχλεί. Το ταξίδι μου στον μαγικό κόσμο του καφέ μόλις έχει ξεκινήσει. Και έχει πολύ και συναρπαστικό μέλλον.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση