Κάποιοι διατείνονται ότι τα εύθραυστα σπουδαία κρασιά αδικούνται όταν δοκιμάζονται σε ακατάλληλες συνθήκες. Εγώ θα πάω ένα βήμα παραπέρα και θα συμβουλεύσω κάθε οινόφιλο να μην δοκιμάζει τα κρασιά διαλογισμού παρά μόνο σε συνθήκες διαλογισμού! Γιατί ένα τέτοιο λάθος ίσως να του στερήσει την σπάνια ευκαιρία να βιώσει την συγκίνηση και την ηδονή που μόνο μια χούφτα έργα οινικής τέχνης μπορούν να προσφέρουν.
Οι παραπάνω συμβουλές δεν δίνονται από την θέση του δασκάλου ή του επαΐοντος αλλά από αυτήν του παθόντος, μιας και οι ελάχιστες, προ 15ετίας, δοκιμές των κρασιών του Γιάννη Οικονόμου κατά τη διάρκεια εκθέσεων με έφεραν σε επαφή με κάτι που τόσο λανθασμένα περιέγραφα ως “οξειδωμένα νεράκια”.
Και ίσως να μην είχα ποτέ την ευκαιρία να εκτιμήσω το μεγαλείο του αν δεν είχε βρεθεί ο συνάδελφος και φίλος Ντίνος Στεργίδης, τις απόψεις του οποίου πάντα ακούω με ιδιαίτερο σεβασμό και προσοχή. Έτσι κατόπιν προτροπής του δοκίμασα κάποια από τα κρασιά του σε σωστές συνθήκες και ξαφνικά ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου, ένα σύμπαν που ισορροπεί στο τεντωμένο σκοινί της ωριμότητας και της οξείδωσης, της δύναμης και της τρυφεράδας, του μονολιθικού και του εύθραυστου.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να συγκινηθώ πολλάκις, μιας και από τα ποτήρια μου πέρασε μέρος της καινούργιας δουλειά του που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. Ο μεγάλος οινοποιός δεν “μιλάει” συχνά και όποτε το κάνει μπερδεύει με την ασυνέπεια στην ροή των εσοδειών του, ασυνέπεια βέβαια που πηγάζει από την πεποίθηση του ότι άξια κυκλοφορίας είναι μόνο τα έτοιμα κρασιά. Και αυτή η …ετοιμότητα δεν έρχεται ημερολογιακά αλλά με βάση τις ιδιαιτερότητες της κάθε μιας cuvee, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα ένα κρασί από τον εσοδεία του 2015 να κυκλοφορήσει πριν από αυτό του 2012!
Μάλιστα για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ιδιοσυγκρασιακά, αποφάσισε (προς το παρόν) την δημιουργία 3 σειρών, μια κλασσική, μια οξειδωτικής παλαίωσης και μια φρέσκια. Δεν ξέρω τι μπορεί να εννοεί με την τελευταία ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί τα λευκά του 6 τουλάχιστον χρόνια μετά τον τρύγο και τα ερυθρά του μετά από 15, ωστόσο ξέρω πολύ καλά τι εννοεί με τις δύο πρώτες κατηγορίες.
Η πρώτη αίσθηση που προσκομίζει κανείς από τα μοναδικά του αριστουργήματα είναι αυτή της τρομακτικής συμπύκνωσης, απόρροια της μεγάλης ηλικίας των κλιμάτων και των τρομακτικά χαμηλών αποδόσεων του αμπελώνα στον ορεινό (600-700μ) Ζήρο Σητείας, αλλά και η φοβερή πολυπλοκότητα που αποκτιέται από την εκτεταμένη όσο και μαεστρική παλαίωση. Ακολουθεί η αξέχαστη αίσθηση μέσα στο στόμα, με την δύναμη να προκαλεί τρόμο σε κάθε γουλιά και να προσφέρει μεστότητα ανάλογη μισής φιάλης κάποιου άλλου (πληθωρικού!) κρασιού.
Βέβαια στην περίπτωση του Οικονόμου τίποτα δεν χαρίζεται απλόχερα. Έτσι για να βιώσει κάποιος τα παραπάνω πρέπει να φροντίσει με θρησκευτική ευλάβεια το σερβίρισμα, διασφαλίζοντας εκτεταμένο αερισμό, υψηλές θερμοκρασίες και σωστά ποτήρια (μια τουλίπα ερυθρού 45-55cl για τα λευκά και ένα balloon Pinot Noir για το κόκκινο). Αδυναμία εφαρμογής των παραπάνω δεν συνεπάγεται απλά μισό ή ένα βαθμό κάτω αλλά την απόλυτη καταστροφή! Γιατί τα κρασιά του Οικονόμου δεν είναι μια κομψή, πολυτελής DS · ούτε καν μια πισωκίνητη Porsche· είναι ένα μονοθέσιο Formula 1, του οποίου κάθε παραμικρή λάθος πίεση ή θερμοκρασία μπορεί να μετατρέψει μια μεγαλειώδη νίκη σε τρομακτικό ατύχημα.
Όμως η ανταμοιβή είναι ανάλογη των κόπων και παρόλο που σέβομαι την επιθυμία του παραγωγού να μην δημοσιοποιήσω λεπτομέρειες των κρασιών πριν από την κυκλοφορία τους θεωρώ ότι όλα τους κυμαίνονται ανάμεσα στο 8,5 και το10/10!
Φυσικά αυτά τα νούμερα βγάζουν τον Γιάννη Οικονόμου από την εγχώρια ατμόσφαιρα και του προσδίδουν μια διαστημική, συμπαντική διάσταση, εκτίμηση που σε πολλούς θα φανεί –και όχι αδίκως- πέρα για πέρα υπερβολική. Κάνω λάθος; Μπορεί. Όμως όταν τα κρασιά μιλάνε στην ψυχή και όχι στη λογική αυτό είναι αναπόφευκτο. Και όλες οι ξεχωριστές δημιουργίες του καταφέρνουν ακριβώς αυτό…
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ τον Γιάννη Οικονόμου. 1-2 φορές με είχε σερβίρει στις εκθέσεις που προανέφερα, ενώ άλλες 2-3 δεν κατάφερα να τον συναντήσω αφού δεν μπόρεσα να κλέψω τον χρόνο που απαιτούσε το ταξίδι μέχρι τον απομακρυσμένο Ζήρο. Αλλά ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί αυτό ενισχύει τη μαγεία κάνοντας τα σπουδαία κρασιά του ακόμα πιο μυθικά! Και εξωγήινα!
Φωτογραφία Panos Smirniotis από το Ghost Cigar-dinner, ένα FNL event όπου είχε σερβιριστεί η ακριβοθώρητη λευκή Σητεία του Γιάννη Οικονόμου.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση