Οι διακοπές εφέτος έδειχναν μάλλον σαν όνειρο θερινής νυκτός αλλά τελικά όλοι (και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι) ξύπνησαν σε μια παραλία. Στα λιμάνια συνωστισμός και στις παραθαλάσσιες ταβέρνες το αδιαχώρητο.
Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει αλλά την ταλαιπωρία την τραβάει το αίμα του. Το καλό με τον Αύγουστο τελικά είναι ότι έχει καθιερωθεί ως μήνας διακοπών και γενικοτερης ραθυμίας. Ακόμα και πουθενά να μην πας όλο και σε κάποιο μπαλκόνι με κανα ποτήρι κρασί θα ξημερωθείς.
Εφέτος για τεχνικούς λόγους έκανα διακοπές στην Κύθνο που τελικά περνάει απαρατήρητη από τους κοσμοπόλιταν αλλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τα υπόλοιπα Κυκλαδονήσια. Σε φυσική ομορφιά εννοώ, γιατί σε συγκοινωνίες, δρόμους και ανέσεις είναι ακόμα Ελλάς ’70 με το γαιδουράκι και τον τουρίστα με το ταγάρι δίπλα από το ξωκλήσι.
Και για να έλθω και στο ζουμί, από εστιατόρια η κατάσταση είναι δόξα δράμας. Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι στα καταπληκτικά νησιά μας είναι ως και αδύνατον να φας ψάρι! Ένα από τα πολλά όνειρα θερινής νύχτας. Αφ’ενός δεν υπάρχει, αφετέρου αν βρεις θα είναι ή ιχθυοτροφείου ή θα πληρώσεις στον ψαρά τα μπαρμπούνια 40 ευρώ. Οπότε τα μαγειρευτά και τα λαδερά κυριαρχούν στις διατροφικές επιλογές. Τα γεμιστά, οι μπάμιες και τα φασολάκια ήταν μονόδρομος (και απολαυστικότατα, λίγο με το αλάτι υπήρχε ένα θέμα που παραπέφτει, αλλά γενικά όλα καλά).
Το έτερο όνειρο της Αυγουστιάτικης νύχτας είναι το κρασί στο εστιατόριο. Το απόλυτο χάος! Ο διάλογος όπως παρακάτω επαναλήθφηκε τις πέντε πρώτες ημέρες:
«Τι θα πιείτε;» ρωτάει σε σπαστά ελληνικά ο αλλοδαπός σερβιτόρος
«Από κρασί τι έχετε;» ρωτάγαμε και η απάντηση στερεότυπη
«Το δικό μας, χύμα » και κάθε φορά σχεδόν σαν σε ταινία του Mel Brooks περνούσε ένα διαφανές δοχείο, εν είδη καράφας, με κάτι που έμοιαζε με σεντινόνερα.
«Από μπύρες τι έχουμε.....;»
Και πέρσι και πρόπερσι, αναλογικά τα ίδια χάλια. Τις καμπάνιες, τις εκστρατείες και τις παράτες στο εξωτερικό για την προβολή του ελληνικού κρασιού στην Κίνα, στην Ρωσία, στον Καναδά και στην Μπουρκίνα Φάσο τι τις θέλουμε; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να εκπαιδεύσουμε τους έλληνες επαγγελματίες (ξανά) και να επιδιώξουμε να μπει το κρασί στις συνήθειες των καταναλωτών (ξανά); Θεωρητικά θα έπρεπε να είναι προτεραιοτητά μας και θα μπορούσε να ήταν αλλά αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο και το γλυκότερο όνειρο όλων. Πολύ φοβάμαι ότι και του χρόνου τα ίδια θα λέμε και με την ίδια απογοητευτική αίσθηση θα μαζευόμαστε σε σπίτια για να απολαύσουμε σωστά ένα ποτήρι κρασί.
Καλό χειμώνα, Καλά κρασιά για τους τρυγητές οινοποιούς και οι υπόλοιποι καλόν ύπνο!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση