Η παλαίωση των ερυθρών είναι ένα θέμα που απασχολεί κάθε σοβαρό οινόφιλο μιας και κάθε κρασί για να είναι σπουδαίο πρέπει έχει σύνθετο και έντονο μπουκέτο, ισορροπία και ομοιογένεια στο στόμα, βελούδινες τανίνες και μακριά επίγευση, αρετές που μόνο η παλαίωση μπορεί να προσδώσει.
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το σώμα και οι άφθονες τανίνες είναι απαραίτητα στοιχεία προκειμένου ένα κρασί να βελτιωθεί στο χρόνο, όμως η πράξη δείχνει ότι αν και τα παραπάνω είναι καλοδεχούμενα, άλλα είναι τα εφόδια της παλαίωσης και συγκεκριμένα η γευστική διάρκεια με το έντονο flavor, η αρωματική φρεσκάδα και η υψηλή οξύτητα.
Τα δύο πρώτα είναι απολύτως απαραίτητα μιας και υποδηλώνουν ένα συμπυκνωμένο κρασί που προέρχεται από υγειές σταφύλι και χαμηλό σε αποδόσεις αμπέλι. Ως εκ τούτου κρασί που δεν διαθέτει πυκνό φρούτο και χάνεται γρήγορα χωρίς να αφήνει έντονο άρωμα στο στόμα (παρά μόνο στεγνές τανίνες και αλκοόλ) ποτέ δεν θα μπορέσει να παλαιώσει.
Η αρωματική φρεσκάδα από την άλλη είναι απαραίτητη προκειμένου το κρασί να έχει τα περιθώρια να γλυκάνει στο μέλλον. Έτσι ένα άγουρο φρούτο θα αποκτήσει άρωμα ώριμου μετά από χρόνια, όμως ένα ήδη μαρμελαδιασμένο θα δώσει την αίσθηση του καμένου μετά από πολύ λίγα χρόνια!
Η οξύτητα τέλος είναι υπεύθυνη για την φρεσκάδα ενός κρασιού και η έλλειψή της θα καταστήσει το τελικό αποτέλεσμα άνευρο και κουρασμένο πριν συμβούν όλες οι θετικές αλλαγές που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Όλα αυτά εξηγούν γιατί τις περισσότερες φορές τα ελαφριά και όξινα κρασιά με το άγουρο φρούτο παλαιώνουν καλύτερα από τα (θεωρητικά) παντοδύναμα γλυκόπιοτα ερυθρά με τα αρώματα μαρμελάδας και τις άφθονες τανίνες!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση