Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά σε ένα κατάλογο κοκτέιλ προσπαθεί να ανακαλύψει αν τα υλικά που «ανακάτεψε» ο μπαρτέντερ μπορεί να ανταποκρίνονται, τη δεδομένη στιγμή, στις γευστικές του προτιμήσεις. Ο λόγος που τον έφερε στο μπαρ, η διάθεση της στιγμής, η ενδεχόμενη συντροφιά του θα καθορίσουν, τελικώς, αν θα ενδιαφερθεί για το story που κρύβεται πίσω από το όνομα του κοκτέιλ και αν θα αναρωτηθεί κατά πόσο το όνομα συνδέεται με την όλη σύνθεση του κοκτέιλ.
Η αλήθεια είναι πως όταν, στις 7:30 το απόγευμα, στην Κολοκοτρώνη το θερμόμετρο χτυπάει 29ο C, μπορώ μια χαρά να απολαύσω ένα από τα τρία καλοκαιρινά κοκτέιλ που προτείνονται στην ενότητα In Season, στο Borsalino. Πίνω ένα Xanadu, για παράδειγμα, χωρίς να μου περνάει καν από το μυαλό να συνδέσω το περιεχόμενο του χάιμπολ ποτηριού μου -που είναι δροσιστικό και δεν σου δίνει έντονη αίσθηση αλκοόλ-με τα φανταστικά, καλοκαιρινά ανάκτορα του κίτρινου κινέζου αυτοκράτορα Κουμπλάι-Χαν. Πιο πολύ με προβληματίζει εκείνο το κομμάτι του φυκιού πάνω από τον αφρό της aqua faba, που στεφανώνει το ποτήρι ή ο συνδυασμός της τεκίλα Jose Cuervo Tradicional Silver με το πεπόνι Cantaloupe, το περγαμόντο και το εσπεριδοειδές yuzu με το μείγμα miso, που δίνει ευχάριστο «σώμα» στο κοκτέιλ.
Με την ίδια ευκολία απολαμβάνω το δεύτερο καλοκαιρινό μου κοκτέιλ, το Arkham, ξεχνώντας ότι αναφέρεται στη γνωστή «ανύπαρκτη» πόλη, της Μασαχουσέτης. Έτσι και βρεθεί κανένας πορωμένος, βέβαια, με τον Κθούλου και τη φανταστική γεωγραφία του Λάβκραφτ, με την πρώτη γουλιά «παίζει» να αρχίσει να ψάχνει το λόγο για τον οποίο ο Γιάννης Κοροβέσης δημιούργησε ένα Arkham (whiskey) Sour, αναμειγνύοντας μπέρμπον Wild Turkey με τα φουντούκια μακαντάμια, πεπόνι, λεμόνι, αντικαθιστώντας το ασπράδι με aqua fabaκαι τότε ενδέχεται να ψηθεί να δοκιμάσεις και το τρίτο της σειράς, το Yellow Empire, αναφορά προφανώς στην κίτρινη αυτοκρατορία του Χουάνγκ Ντι, το οποίο έτσι όπως μου ήρθε σερβιρισμένο σε ένα παγωμένο μεταλλικό mugμε έκανε να σκεφτώ πως θα μπορούσε να είναι μια παραλλαγή του κλασικού Moscow mule. Στη βάση του υπήρχε η βότκα κι ήταν η Belenkaya, όπως υπήρχε κι ο χυμός λάιμ. Αλλά αντί της ginger beer, ο Κοροβέσης έπαιξε με ένα πεπόνι, αρωματισμένο με κουρκουμά και φυλλαράκια κόλιανδρου. Όποιος αγαπάει αυτά τα συστατικά, του υπόσχομαι πως θα το λατρέψει.
Δροσιστικά και καλοκαιρινά ήταν και αρκετά άλλα κοκτέιλ. Ξεχώρισα το λεπτό, ευχάριστα αλκοολικό κι αλμυρό (αλατισμένο με αφρίνα) aperitivo Moorish Delight. Ένα κοκτέιλ με βάση το σέρι manzanilla Vival a Pepa και το υψηλόβαθμο λικέρ Ginepro της Nardini, όπου η αίσθηση του άρκευθου-για μένα και του κάρου/κάρβι- είναι καθοριστική. Όσο για το twistμε το αποξηραμένο φυλλαράκι ελιάς, ομολογώ πως του έδινε ένα πικρό, ελληνικό άρωμα. Το Moorish Delight σχεδιάστηκε ως ένα Inverted Manhattan, καθώς βασίζεται σε μια αντιστροφή των αναλογιών, όπου η γεύση του κλασικού Μανχάταν (ουίσκι, γλυκό βερμούτ και bitters) «ανασκευάζεται», από το σέρι και τη γκράπα, που του προσδίδουν ένα ωραίο «πάχος», που θα ικανοποιούσε ακόμα και τον Dr. Iain Marshall. Στη λογική ενός Pomegranate Whiskey Sour κινείται το κοκτέιλ Nora, καθώς χτίζεται σε μια βάση ιρλανδέζικου ουίσκι Bushmills Original, όπου συμμετέχει όμως κι ένα χαρμάνι από διάφορα βερμούτ, χυμός από ρόδι και από λεμόνι, ζάχαρη κι aqua faba. Η παλιομοδίτικη γεύση του, η επιλογή του παλιότερου ιρλανδέζικου whiskey και το όνομα του κοκτέιλ, με έκαναν να σκεφτώ τη σύζυγο του James Joyce, τη Nora Barnacle…
Μια ευχάριστη έκπληξη ή μια πρωτοτυπία του καταλόγου αποτέλεσε, για μένα, το κοκτέιλ Notthe Messiah, το οποίο συνδυάζει το ούζο Κατσαρός και τη βότκα Belenkaya με τα αρωματικά bittersαφροξυλιάς (elder flower), καταφέρνοντας να αφήσει μια όμορφη αίσθηση καραμέλας ούζου στο στόμα.
Τέλος δεν χρειάζεται, νομίζω, να ομολογήσω πως, για μια ακόμα φορά, ο πικρός χαρακτήρας τουNegroni on Steroids, με γοήτευσε πολύ. Μπορεί να μην κατάλαβα γιατί στο όνομα του γίνεται αναφορά στη βιοχημεία, ούτε ποια μπορεί να είναι η σχέση των στεροειδών με ένα κοκτέιλ που στη βάση του υπάρχει το «σπτικό» negroni του Borsalino, το 1er Cru de Cognac Pierre Ferrand, λευκό port Nieport και το λικέρ πορτοκαλιού Pierre Ferrand Dry Curaçao. Απόλαυσα όμως ένα στιβαρό negroni, με υψηλή γευστική ένταση, με λεπτότερη υφή από το κλασικό, αλλά όχι αδύναμο. Πληροφορήθηκα δε πως είναι rolled not stired (μεταγγίζεται, διαδοχικά, από ένα σέικερ σε ένα άλλο) κι αυτό με βοήθησε να καταλάβω γιατί είχαν «δέσει» τόσο καλά τα υλικά του.
Ποιος θα είναι ο μπαρτέντερ που θα σας φτιάξει ένα από τα κοκτέιλ του καινούργιου κατάλογου του Borsalino δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως πίσω από την μπάρα μπορείτε να συναντήσετε τους: Βασίλη Τσοπανίδη, Πάνο Πλεμμένο, Σταμάτη Σταματιάδη, Λάμπρο Σίμο ή τον Γιάννη Κοροβέση.
Τη βραδιά που πήγα εγώ ο Κοροβέσης είχε ρόλο dj κι έβαζε όμορφα κομμάτια που μου έφτιαχναν το κέφι. Δίπλα μου, εκτός από τους εναπομείναντες Αθηναίους, μια ομάδα νεαρών αγγλόφωνων, ανακάλυπτε μαζί μου τα κοκτέιλ, αντιδρώντας στις γεύσεις τους με διάθεση Μικρού Εξερευνητή και σιγομουρμούριζε το Angel Dust των Gil Scott-Heron και Brian Jackson , που ακουγόταν δυνατά από τα ηχεία.
Λίγο αργότερα, στον κλιματιζόμενο μικρόκοσμο του ταξί που πήρα από την Κολοκοτρώνη ακουγόταν το Kind of Blue του Miles Davis. Δεν ξέρω αν ο οδηγός διάβαζε και Τζέιμς Τζόις ή Έντγκαρ Π. Τζάκομπς ή αν είχα πάρει ένα φανταστικό ταξί που κινδύνευα να με γυρίζει, για την υπόλοιπη νύχτα στο Άρκαμ, την πόλη των βαθύτερων φόβων… Το μόνο βέβαιο είναι πως το μπαρ με έμβλημα το καπέλο, ανανεώθηκε, εμβάθυνε, ωρίμασε γευστικά.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση