Στα bar της Θεσσαλονίκης

Είναι γεγονός πως εδώ ξέρουν να περνούν καλά. Οι δρόμοι και τα μαγαζιά είναι γεμάτα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, οι επιχειρήσεις είναι εμφανώς μεγαλύτερες σε μέγεθος από εκείνες που συναντά κανείς στην Αθήνα, και οι επιλογές για ποτό είναι πολλές και κατηγοριοποιούνται ανάλογα με το είδος διασκέδασης που επιθυμεί να πετύχει ο καθένας.

Στην Θεσσαλονίκη ο κόσμος διασκεδάζει. Δεν θα χωθεί σε μικροσκοπικά μπαρ και δεν θα απολαύσει τζαζ και χαμηλούς ρυθμούς. Εδώ θα βγουν για να χορέψουν! Για να ακούσουν δυνατά μουσική (κάθε είδος μουσικής), για να φλερτάρουν, για να ντυθούν κομψά και να περάσουν το βράδυ τους στα δημοφιλέστερα στέκια της πόλης. Το ίδιο έκανα κι εγώ, για τρία βράδια, σε ορισμένα από τα γνωστότερα μπαρ της.

Local

Βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης και συστήνεται ως espresso bar. Από νωρίς το πρωί τα τραπέζια και τα stand του είναι γεμάτα, ενώ αργότερα κόσμο θα συναντήσουμε και στο πολύ όμορφο εστιατόριό του. Πίσω από το μπαρ, συναντάμε εδώ και ένα μήνα τον Αλέξανδρο Σουρμπάτη ο οποίος κατά το πρόσφατο παρελθόν σέρβιρε στο La Doze. Ο ταλαντούχος bartender, δεν έχει προλάβει ακόμη να δημιουργήσει τον δικό του κατάλογο. Έτσι, στον ήδη υπάρχοντα, θα συναντήσουμε αποκλειστικά classic και ευρέως διαδεδομένες επιλογές σε cocktail που κινούνται από Cosmopolitan και Negroni, μέχρι Dry Martini και Daquiri. Η κάβα του Local ωστόσο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα σε επιλογές, κάτι που επιτρέπει στον πελάτη να πειραματιστεί και με επιπλέον κλασικές και όχι μόνο συνταγές ποτών. Ο κύριος Σουρμπάτης, για παράδειγμα, μου σέρβιρε ένα πολύ σωστό Boulevardier, με Old Grand Dad Bourbon το οποίο ήταν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ξεκινήσω το βράδυ μου στην Θεσσαλονίκη, παρά το γεγονός ότι τα άτσαλα παγάκια έλιωσαν αρκετά γρήγορα νερώνοντας το ποτό μου πριν προλάβω να το απολαύσω ως το τέλος. Ο ίδιος όμως ετοιμάζεται για κάτι καινούριο και μάλιστα άκρως ενδιαφέρον, όπου σίγουρα -ως επιχειρηματίας πλέον- θα δώσει την απαραίτητη προσοχή και στον πάγο του.

(Π. Πατρών Γερμανού 17, τηλ. 2310 223307)

Boston

Η παραλία της Θεσσαλονίκης σαφώς και αποτελεί τον πιο hot προορισμό τόσο για τους Θεσσαλονικείς όσο και για κάθε επισκέπτη της συμπρωτεύουσας. Το Boston λοιπόν, πίσω από τη μπάρα του οποίου είδαμε να ξεπετάγεται ένα από τα πιο ιδιαίτερα ταλέντα του ελληνικού bartending, ο Νίκος Μπάκουλης, αποτελεί μία απαραίτητη στάση για τους λάτρεις των αποσταγμάτων. Πλέον εδώ συναντάμε τον πολύ καλό Κωνσταντίνο Παναγιωτίδη, ο οποίος αποτελεί ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα του ελληνικού bartnending και συνεχίζει να σερβίρει σωστά τον κατάλογο που έχει επιμεληθεί ο Νίκος Μπάκουλης μαζί με τον ίδιο. Ξεκίνησα με ένα Dry Martini το οποίο μου ήρθε σωστά σερβιρισμένο και όσο dry αγαπώ να το απολαμβάνω, ενώ δοκίμασα και ένα floral gin tonic φτιαγμένο με ένα blend από Mayfair, Tanqueray και Berkley Sq gin, teapot bitters, μπόλικα φύλλα ολόφρεσκου βασιλικού, Fever Tree Mediterranean Tonic και μία φλούδα από grapefruit. Το βράδυ στο μεγάλο Boston με τις μοβ αποχρώσεις στον φωτισμό και την χορευτική μουσική, συνεχίστηκε με ένα πολύ ενδιαφέρον Aegean Sour με λικέρ μαστίχας, λικέρ από φιστίκι, Mandarine Napoleon, χυμό λεμονιού, bitter από καρδάμωμο και ένα ασπράδι αυγού, ενώ στις σημειώσεις μου για την επόμενη φορά κράτησα και το Sugarcane Cobbler το οποίο σερβίρεται με sherry Pedro Ximenez, ρούμι Angostura 7 ετών, χυμό από lime και πορτοκάλι, σιρόπι βανίλιας και bitters.

(Λεωφ. Νίκης 13, τηλ. 2310 232991)

Cocktail Bar

Για τα προσωπικά μου γούστα, ως χώρος αλλά και ως μουσική, αποτελεί ένα από τα πιο ξεχωριστά παραδείγματα σε πανελλαδικό επίπεδο. Το ξύλο κυριαρχεί με έναν ενδιαφέροντα urban προσανατολισμό που δύσκολα περιγράφεται, τα φυτά αλλά και τα video με το έντονο πράσινο στοιχείο δίνουν ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο στίγμα, ενώ το κοινό του αποτελείται από ένα ενδιαφέρον blend που έχει βγει για να περάσει την ώρα του ευχάριστα ακούγοντας μουσικές που αγαπούν το beat. Εδώ, όπως μας προδιαθέτει και το όνομα, ερχόμαστε για cocktail και μάλιστα σε απόσταση “ασφαλείας” από το πολύβουο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κατάλογος για τις προτάσεις των 5 (!) μόνιμων bartender δεν υπάρχει, και έτσι το συνήθως ενδιαφέρον παιχνίδι με τον πελάτη είναι η μόνη μας επιλογή. Ομολογώ πως συνήθως σε τέτοιου είδους παιχνίδια είμαι αρκετά διστακτική κυρίως γιατί ανήκω στην κατηγορία εκείνη των πελατών που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να πιουν και σε ποιες βάσεις θέλουν να κινείται το ποτό τους. Ίσως γι` αυτό και να ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν μιλώντας με τους, πρόσφατα διακριθέντες στον διαγωνισμό του Bacardi Legacy, Χρήστο Κωνταντινίδη και Βαγγέλη Σεργίνη μετά από λίγα λεπτά απόλαυσα ένα πολύ ενδιαφέρον cocktail με Bombay gin, πράσινο Chartreuse, λικέρ από μαρασκίνο, χυμό λεμόνι και ένα κλωνάρι φρέσκου δεντρολίβανου που “έπιασε” ακριβώς τις γεύσεις και την διάθεσή μου τη δεδομένη στιγμή. Η δεύτερη δοκιμή, έγινε με ένα Aviation αφενός γιατί ως συνέχεια την θεώρησα ως την καταλληλότερη και αφετέρου γιατί πάντα ένα καλοφτιαγμένο κλασικό cocktail είναι σταθερά η αδυναμία μου μέσα σε ένα μπαρ. Το βράδυ μου στο Cocktail Bar κύλισε όμορφα. Ελπίζω το ίδιο και για όσους από τους πελάτες του επέμεναν στα tiki cocktails τα οποία ατυχώς σερβίρονταν με ξηρό πάγο μέσα στο ποτήρι και που θέλω να πιστεύω πως είχαν ενημερωθεί για τους ενδεχόμενους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν ερχόμενοι σε άμεση επαφή μαζί του.

(Πολυτεχνείου 17Α, τηλ. 2310 524242)

La Doze

Πέρυσι βραβεύτηκε ως το “καλύτερο cocktail bar εκτός Αθήνας” και δεν βρίσκω το λόγο να έχω αντίθετη γνώμη. Πρόκειται ίσως για το μοναδικό μπαρ που συνάντησα και που καθόλου δεν θα με εντυπωσίαζε αν κάποιος κλώνος του βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας! Πίσω από το μπαρ του συνάντησα τον Ιάσωνα Ανθόπουλο. Προτείνει έναν αρκετά μεγάλο κατάλογο με cocktail τα οποία ξεκινούν με περισσότερες από 20 επιλογές σε κλασικές συνταγές. Δοκίμασα ένα καλοφτιαγμένο Martinez, ενώ αρκετά δροσερό βρήκα και το Latin Lover με λευκή τεκίλα, cachaca και χυμό από ανανά και lime. Το New York Sour με bourbon, χυμό από lime, σιρόπι ζάχαρης, ασπράδι αυγού και ενισχυμένο κόκκινο κρασί ήταν το ποτό με το άτυπο αστεράκι που πάντα μου αρέσει να σημειώνω, ενώ το Mediterra με λικέρ μαστίχας, χυμό λεμονιού, πικάντικο σιρόπι σφενδάμου, γιαούρτι και δυόσμο θα ήταν σίγουρα μια επιλογή που θα έκανα αν δεν είχαν ήδη προηγηθεί τόσα μπαρ πριν φτάσω ως το La Doze.

(Βηλαρά 1 & Συγγρού)

Υπόγειον

Το ένδοξο Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους, αντικειμενικά και με απλά λόγια αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές επιχειρήσεις του είδους στη χώρα. Οι σκούρες αποχρώσεις κυριαρχούν, οι πάντα κομψοί πελάτες του βρίσκονται σε κάθε ένα από τα τραπέζια του, το μπαρ στον ισόγειο χώρο είναι ένα από τα πιο όμορφα που μπορεί να συναντήσει κανείς, και κατεβαίνοντας τις σκάλες φτάνουμε τελικά στο Υπόγειον όπου μας καλωσορίζει ένα δεύτερο ήσυχο μπαρ που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα cozy καθιστικό οποιουδήποτε καλόγουστου σπιτιού. Αναμμένο τζάκι, δερμάτινοι καναπέδες, ένα προσεγμένο μπαρ στο πλάι, και όλα αυτά πριν κατέβουμε ακόμα πιο κάτω και φτάσουμε στον κάτω χώρο με την εξίσου επιβλητική ατμόσφαιρα, την μεγάλη μπάρα, τη χορευτική μουσική και τον κόσμο που με την κομψότητά του επιβεβαιώνει πως στη Θεσσαλονίκη η έννοια της “προσεγμένης εμφάνισης” αγγίζει άλλα επίπεδα. Τι θα πιούμε; Προσωπικά θα επέλεγα το μπαρ του ισογείου όπου πρόσφατα στο δυναμικό του μπήκε ο Τεό Τερζόπουλος που στο παρελθόν συναντούσαμε στο Elvis. Θα τον άφηνα να παίξει με την διάθεσή μου και τις προτιμήσεις μου στις γεύσεις και είμαι σίγουρη πως δεν θα με απογοήτευε. Αν ωστόσο επέλεγα να περάσω το βράδυ μου στο “Υπόγειο”, την επόμενη φορά θα ζητούσα από τον bartender του Γιάννη Φράγκο, ένα Tanqueray με tonic και λίγα bitters θα με συντρόφευε καθώς όπως ενημερώθηκα στη μία το βράδυ είναι μάλλον παράλογο το να ζητήσουμε κατάλογο με cocktail. Αν επιμείνετε -όπως έκανα κι εγώ- τελικά μπορεί και να φτάσει στα χέρια σας ένα Dry Martini, ωστόσο καλό θα ήταν να αποφύγετε τις περαιτέρω διευκρινήσεις μιας και από προσωπική εμπειρία και στις 3 μου προσπάθειες δεν κατάφερα να το απολαύσω με μία φλούδα λεμονιού όπως ζήτησα, αλλά με ελιές -όπως δεν μου αρέσει. Ενημερώθηκα για “κακό timing” και μάλιστα από τον ίδιο, ο οποίος γενικότερα αποτελεί ένα από τα σπουδαία ονόματα του χώρου του μπαρ της Θεσσαλονίκης. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω.

(Πλατεία Αριστοτέλους)