42 , updated: Νέος κατάλογος στο μικροσκόπιο

Το 42 δεν είναι ένα μπαρ που χαρακτηρίζεται από την εξωστρέφειά του. Είναι αυτό που λέμε μια “ήρεμη δύναμη” που πάντα σου αρέσει σαν ιδέα και που ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει σαν επιλογή.

Πλέον στο 42 όμως θα απολαμβάνουμε μια νέα σειρά από cocktail, 8 στον αριθμό, τα οποία όπως πάντα έχουν κάτι να πουν.

Θα περίμενε κανείς ότι ένα μπαρ τόσο σπουδαίο θα χρησιμοποιούσε τους πιο εξελιγμένους, εξεζητημένους και σπάνιους τρόπους ανάμειξης και παραγωγής.

Ο Χρήστος Χουσέας όμως και η ομάδα του έχουν και πάλι σκεφτεί διαφορετικά, έχουν βασίσει τις προτάσεις τους στην απλότητα, έχουν καταρρίψει κάθε ιδέα εντυπωσιασμού και προτείνουν αυτό που ξέρουν καλά: cocktail τα οποία θα διαφέρουν και που αν θέλετε θα σοκάρουν με την απλότητά τους.

Από την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, στο 42 τα cocktail μας θα προτείνονται μέσα από έναν “διαστημικό” κατάλογο που στην βαθύτερή του ανάλυση θέλει να αναλύσει τα στάδια των σχέσεων μέσα από τις γεύσεις.

Ξεκινάμε με το Blue Bamboo & Honey Pot, ένα διπλό λογοπαίγνιο που ως όνομα θέλει να παραπέμπει στο ανδρικό και γυναικείο μόριο, την αρχή δηλαδή μιας σχέσης που πάντα στα χείλη θα μας αφήνει μια ιδέα πιπεράτη και μελένια, σαν και το cocktail που προτείνεται.

Ακολουθεί το Ring of Fire, που εμπνέεται από τον Johnny Cash και μας συστήνει στο επόμενο στάδιο του έρωτα, αυτό της φλόγας, της κάψας και των εξωτικών συναισθημάτων. Σε αυτό το ποτό συναντάμε αχλάδι που μπλέκει αρμονικά με φύλλα από shiso, συναντάμε σάκε και βότκα μα στο τέλος αυτό που μας μένει είναι μια super spicy ιδέα που προέρχεται από το σπιτικό blend των 3 διαφορετικών ειδών τσίλι.

Cupidity: Η ταινία μικρού μήκους του Ridley Scott, ο Θεός της λαγνείας Cupid, η απληστία του έρωτα και το τρίτο στάδιο της σχέσης, όλα γίνονται ένα σε αυτή την συνταγή. Μάνγκο, γάλα καρύδας που σου σπάει τη μύτη, σαφράν και φιστίκι Αιγίνης και μέσα σε όλα αυτά το γνωστό blend από “ρούμι, ρούμι, ρούμι”, μια συνταγή εντυπωσιακά απλή κι όμως τόσο μελετημένη, η οποία μπαίνει σε κούπα.

Ultima Forsan: Ή αλλιώς το “Ultima-te” highlight που σημείωσα σύμφωνα με τα προσωπικά μου γούστα, ένα σπουδαίο δημιούργημα που εμπνέεται από την Μεσαιωνική θεωρία του Memento Mori που μας καλεί να θυμηθούμε ότι πρέπει να πεθάνουμε. Η μεγαλοφυΐα του κυρίου Χουσέα φτάνει ως το σημείο της γευστικής αντιπαραβολής μιας τόσο ρεαλιστικής και απαισιόδοξης “προσταγής” με το στάδιο της σχέσης στο οποίο έχουμε πλέον δέσει την άγκυρά μας και με απλά λόγια “έχουμε αράξει”. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συνδέσει δύο τόσο αντικρουόμενες λογικές παρά χρησιμοποιώντας ευρηματικά το Manzanilla Sherry μαζί με πρωτότυπο κιμτσί (μία Νοτιοκορεάτικη λιχουδιά από λαχανικά τουρσί αρωματισμένα με διάφορα καρυκεύματα), με φράουλες, ντομάτα και βασιλικό; Το αποτέλεσμα είναι όπως ακριβώς ακούγεται: Ένα umami συνονθύλευμα γεύσεων που στηρίζεται στην αυστηρά μελετημένη σύνδεση των γεύσεων και που πολύ ρηχά θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα “άλλο” Bloody Mary. Το συγκεκριμένο ποτό, σερβίρεται εξίσου ανατρεπτικά σε ένα μεγάλο mug μαζί με κιμωλία για να γαρνίρει ο καθένας μας την δική του “σχέση” με όποιον τρόπο επιθυμεί.

Η πρώτη “τριλογία ενός καταλόγου που κανείς δεν ξέρει σε πόσα μέρη θα ολοκληρωθεί” όπως σημείωσε ο δημιουργός της, συνεχίζεται με 4 ακόμη προτάσεις.

Μια παραλλαγή του Zombie με κωδικό όνομα “Agent 0042” έρχεται στην συνέχεια για να ανακαλέσει στην μνήμη μας την επιστημονική θεωρία που θέλει από κάποιο σημείο και μετά ο εγκέφαλος να πράττει σύμφωνα με αυτοματοποιημένες κινήσεις, όπως πάλι συμβαίνει και μέσα σε μια σχέση. Το στάδιο της “συνήθειας” λοιπόν για το 42 σημαίνει blend από ρούμια (7 στο σύνολο) τα οποία πρακτικά... ποτέ δεν θα μάθουμε με τι μπλέκουν αλλά που στον δικό μου ουρανίσκο έφεραν γεύσεις από ginger, αρωματικό τόνκα και μια ισορροπημένη οξύτητα σε απόλυτη αρμονία με μια γεύση που εύκολα “συνηθίζεις” να προτιμάς, κάτι το οποίο άλλωστε είναι και ο αυτοσκοπός της συγκεκριμένης πρότασης.

Ground Control: Μια ακόμη σπουδαία πρόταση, γήινη αυτή την φορά σαν και την “αναγκαστική προσγείωση σε μια πραγματικότητα σχέσης που μοιάζει να έχει φτάσει στα όριά της”. Η ρίζα της γεντιανής βρίσκεται τώρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο και οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα που είτε λατρεύεις, είτε αντιπαθείς, αλλά που όπως και να` χει πάντα θα θυμάσαι. Το αποτέλεσμα ολοκληρώνεται με την πικρή υπεροχή του Campari σε ένα πάντρεμα με μαστίχα, τζιν, φασκόμηλο και grapefruit.

Συνέχεια με το D.B Cooper, το κωδικό όνομα του μοναδικού αεροπειρατή που δεν βρέθηκε ποτέ, ενός ανεξιχνίαστου εγκλήματος σαν και το “ενεξιχνίαστο του να θες να εξαφανιστείς από μία σχέση”. Μπέρμπον και κονιάκ γίνονται ένα με ένα σπιτικό cordial από πορτοκάλι και θυμάρι και ένα blend από 6 bitter και amari, οδηγώντας σε μία παραλλαγή του Manhattan και μάλιστα στην πιο απροσδόκιτή της μορφή.

Για το τέλος, δοκιμάζουμε το 12 Seconds to Mars και ένα julep φτιαγμένο με Ιρλανδέζικα ουίσκι (συν ένα ακόμη μυστικό), σε ένα αποτέλεσμα έντονα αρωματικό χάρη στην χρήση του caraway (άγριο κύμινο), του ginger και του βασιλικού, που γαρνίρεται με τριμμένο φουντούκι και συνοδεύεται από μία μικρή Mars σοκολάτα.

Ο νέος κατάλογος του 42 βασίζεται με απλά λόγια σε αυτό που θα έπρεπε: Στην διαχρονικότητα. Μπλέκει αρμονικά πρωτότυπα συστατικά, βασίζεται και πάλι στα μπλενταρίσματα που εξασφαλίζουν πάντα το ίδιο γευστικό αποτέλεσμα στο cocktail μας και τελικά τα “μυστικά” του μπαρ που θέλει να έχει ένα πέπλο μυστηρίου να το περιβάλλει μέσα σε ένα βράδυ αποκαλύφθηκαν.

Και όχι, δεν θα τα μοιραστώ πολύ απλά γιατί δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για τις συνταγές και τα ml του. Αξίζει όμως να γνωρίζετε πως ό, τι πίνετε εδώ δεν περιέχει ίχνος “επιστήμης”, δεν έχει γίνει με αφρούς και καπνό, και δεν ψάχνει για να προκαλέσει -ίσως γι` αυτό και τελικά το πετυχαίνει. Μιλάμε για μια καθαρή ανάμειξη συστατικών ορισμένων εκ των οποίων δεν αναγράφονται στον κατάλογο απλώς και μόνο γιατί δεν θα άλλαζε τίποτα και να τα βλέπαμε γραμμένα σε χαρτί. Κάτι σαν ηθικό δίδαγμα; Τα απλά είναι πάντα και τα πιο σπουδαία, ακόμη κι αν για να “αποκαλυφθούν” χρειάστηκε να περάσουν μήνες προεργασίας σε ένα “μυστήριο εργαστήριο” σαν αυτό που πρώτο είχε το 42.

Και κάτι που σημείωσα στο τέλος... Ίσως τελικά οι "γεμάτες" μεζούρες των 50 ή των "ελληνικών" 60ml ορισμένες φορές μπορούν να αντικατασταθούν με -πολύ- μικρότερες, των 30 ή ακόμη και των 15 κάτι που όπως κατάλαβα μπορεί να είναι και ένας από τους λόγους που "αυτό που θα πιεις στο 42, δεν θα το πιεις αλλού".

Διαδώστε το...