Οι αντιδράσεις συνήθως συνοδεύονται από μορφασμούς τύπου «τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ θα το έπινα εγώ αυτό?».
Το συγκεκριμένο cocktail έχει φανατικότατους θαυμαστές. Αλλά έχει και αμετανόητους εχθρούς. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι περισσότεροι από εκείνους τους εχθρούς δεν το έχουνε δοκιμάσει καν. Είναι από εκείνους που κρίνουν το φαίνεσθαι, μένουν σε αυτό αλλά επιχειρηματολογούν για την ουσία όταν οι ίδιοι δεν την έχουν βιώσει καν. Είναι εκείνοι που θεωρούν ότι τα cocktails πίνονται μόνο το καλοκαίρι .
Για τους φανατικούς θαυμαστές η παρασκευή ενός bloody Mary ξεκινά από την στιγμή που αντιληφθεί ο barman τον εκάστοτε λάτρη να πλησιάζει το bar. Γιατί αυτήν την ιδιαιτερότητα έχει. Να το λατρεύεις ή να το μισείς και αν η πρώτη κατηγορία είναι η επιλογή τότε ένας άνθρωπος πίσω από την μπάρα μόλις έγινε χαρούμενος και αυτό σημαίνει δημιουργία και γρήγορη εξυπηρέτηση. Η αλήθεια είναι ότι είναι από αυτά τα cocktails που φαίνονται αλλά ίσως δεν είναι τόσο απλά.Ένα καλoφτιαγμένο Bloody Mary απέχει ελάχιστα από ένα αντίστοιχα κακό. Επίσης όσο δεν γεμίζει το μάτι άλλο τόσο χορταίνει τον ουρανίσκο.
Λίγο πολύ η ιστορία για την δημιουργία του φημισμένου και παράλληλα παρεξηγημένου ποτού είναι γνωστή. Στις ιντερνετικές εγκυκλοπαίδειες υπάρχει εκτενής αναφορά.Πληθώρα συνταγών και ιστοριών περί αυτού θα κάνουν την εμφάνιση τους στις μηχανές αναζήτησης. Συνοπτικά, στη θεωρία δημιουργήθηκε από έναν Γάλλο barman ονόματι Fernard Petiot(1900-1975) o οποίος λαμβάνοντας υπόψη την αρχική ιδέα της συνταγής από τον ηθοποιό George Jessel (1898-1981) καθόρισε αυτό που σήμερα αναγνωρίζεται ως Bloody Mary. Η αρχική συνταγή προέβλεπε ως μοναδικά συστατικά χυμό τομάτας και βότκα. Ισόποσα. Ο Petiot την απογείωσε. Η ονομασία δε ,προήλθε από έναν θαμώνα του bar, τον Roy Barton κωμικού, όπου o Petiot πρωτοέφτιαξε την σημερινή εκδοχή του Bloody Mary, του Harry’s New York Bar στο Παρίσι, ο οποίος όταν το δοκίμασε πρώτη φορά το ταύτισε με μία κοκκινομάλλα σερβιτόρα ενός άλλου bar στο οποίο είχε κάποτε παρεβρεθεί ,του Bucket of Blood στο Σικάγο. Στο πελατολόγιο του συγκεκριμένου bar ανήκανε διάφορα ισχυρά ονόματα της εποχής ένα εξ αυτών να είναι ο Ernest Hemingway γεγονός που βοήθησε στην προώθηση του Bloody Mary σε υψηλότερους κύκλους. Και στην περαιτέρω προώθηση της βότκας . Μία άλλη εκδοχή θέλει τον κύριο Petiot να τελειοποιεί την συνταγή στη Νέα Υόρκη , στο bar του ξενοδοχείου St.Regis λίγα χρόνια αργότερα ύστερα από προτροπή του manager του ξενοδοχείου Serge Obolansky να το «πειράξει» λίγο προσθέτοντας διάφορα μπαχαρικά. Mικρή σημασία έχει.
Το Bloody Mary δεν είναι εύκολο ποτό. Ούτε στη δημιουργία ούτε στην κατανάλωση. Θέλει τον χρόνο του και θέλει μέτρο. Πλέον ο πελάτης το καθορίζει ξεκινώντας από το είδος της βότκας και φτάνοντας στο πόσο αλμυρό ή πόσο πικάντικο να είναι. Οι περιορισμοί λίγοι. Βότκα , φρέσκος χυμός τομάτας, φρέσκος χυμός λεμονιού, αλάτι, πιπέρι, tabasco και Worcesteshire sauce (όλα βρίσκονται σε μεγάλα σουπερμάρκετ) είναι τα σίγουρα. Από εκεί και πέρα πληθώρα υλικών μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή ενός ακόμα πιο πολυσύνθετου Bloody Mary. To σέλινο είτε με την μορφή αρωματισμένου αλατιού είτε με την μορφή κάποιου bitter έχει την τιμητική του. Γλυκό κρασί, ξύδι, σόγια, τζίντζερ, φυσικά αρωματισμένες βότκες , τεκίλα, τζιν, ρούμι είναι μερικά από τα επιπλέον ή διαφοροποιημένα υλικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Και αν η ζέστη είναι αποτρεπτικός παράγοντας στο να αφήσεις την δροσιά του air condition και την θέα της πίσω όψης της διπλανής πολυκατοικίας για να το πιεις κάπου ιδανικά , φτιάξε το στο σπίτι.
Χρησιμοποιούμε ένα μεγάλο ποτήρι του νερού. Βγάζουμε την παγωμένη βότκα που κρύβεται τα τελευταία χρόνια στην κατάψυξη μας και χρησιμοποιούμε 50ml. 1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι και ακόμα λιγότερο πιπέρι. Έξι με οχτώ σταγόνες tabasco και ένα κουταλάκι του γλυκού worcestershire sauce. Χυμός λεμόνι, φρέσκος,15 ml. Τομάτα. Καλό είναι να είναι φρέσκια και αν είναι επιθυμητό ένα καλύτερο αποτέλεσμα ο αποχυμωτής θα αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμος ειδάλλως ότι είναι διαθέσιμο και παραπλήσιο. Προσθέτουμε πάγο και ανακατεύουμε αρκετά καλά. Για διακόσμηση ένα μικρό τοματίνι, μία φέτα λεμόνι και μία σελινόριζα. Η τελευταία προστέθηκε στην συνταγή το 1960 όταν ένας barman στο ξενοδοχείο Ambassador του Σικάγο παρατήρησε μία γυναίκα στο bar ανακατεύει το Bloody Mary της με αυτή. Αυτά αποτελούν την μέση συνταγή. Μετά εξαρτάται από το γούστο του υποψήφιου καταναλωτή για το πόσο όξινο ή πικάντικο το θέλει.
Στην περίπτωση που όλη διαδικασία ακούγεται κουραστική ο barman θα επιλυφθεί. Αρκεί να κατευθυνθεί σωστά. Και μην φοβάσαι να το παραγγείλεις. Εκτός αν το ζητήσεις πάνω από 3 φορές σαββάτο βράδυ σε πολυσύχναστο μέρος όπου τότε ο barman θα μεταμορφωθεί σίγουρα στη Ματωμένη Μαίρη .Ένα πνέυμα που σύμφωνα με τον θρύλο μετουσιώνεται σε πραγματικό ον αν ειπωθεί το όνομα της 3 φορές μπροστά από ένα καθρέπτη. Σαν τον Candyman. Kαλά ξεμπερδέματα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση