Κάποιοι λένε, ότι δημιουργήθηκε κάπου στα 1910. Τώρα θα σας γελάσω αν έγινε στο Waldorf Astoria Hotel, ή στο Knickerbocker hotel. Θα ακούσουμε πάλι κάποιους να μιλάνε για κάποιον μπάρμαν, που τον έλεγαν Μαρτίνεz, από όπου και το όνομα Μαρτίνι… Άλλοι θα μας πουν ότι το cocktail Martinez που σερβιρίστηκε στο Occidental Hotel στο San Francisco κάπου στα 1860 είναι ο πρόδρομος του. Επίσης θα ακούσουμε θεωρίες του τύπου ότι έγινε σε μια πόλη που λέγεται Martinez και οι κάτοικοι της διεκδικούν την πατρότητα του ποτού! Μια ακόμη εκδοχή υποστηρίζει ότι στα 1888 το Bartenders Manual αναφέρει μια συνταγή με μισό ποτήρι Old Tom Gin και μισό ποτήρι Vermouth. Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω που λέει και ο Νταλάρας! Αφού δεν υπάρχει ληξιαρχείο για τα cocktail τι να κάνουμε! Θα βρούμε μια άκρη όμως!
Aν πάμε περίπου 100 χρόνια πίσω, θα δούμε ότι το Martini δεν θα το λέγαμε και τόσο … dry, αφού οι ποσότητες gin και vermouth στο shaker ή στο mixing glass ήταν ίσες τότε. Αλλά οι μπάρμαν της εποχής γρήγορα κατάλαβαν την άξια του και άρχισαν τα twist. Αλλαγή στην αλλαγή, φτάσαμε λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο να έχουμε 3 μέρη gin και 1 μέρος vermouth. Το dry martini συνέχιζε το ταξίδι του μέσα στα mixing glasses, αλλάζοντας συνεχώς χαρακτήρα, μέχρι που το γεύτηκε ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ. Νομίζω ότι εκεί άρχισε να φαίνεται πλέον η άξια αυτού του τόσο απλού, αλλά συνάμα πολύπλοκου cocktail! H ποσόστωση στην μετά Ρούσβελτ εποχή είναι 4 μέρη gin και 1 μέρος vermouth, αυτή η συνταγή υιοθετήθηκε και από την Ι.Β.Α (International Bartenders Association). Όχι βεβαία ότι την ασπάζομαι και εγώ! Άλλα νομίζω ότι σε αυτή τη συνταγή το gin αρχίζει και δείχνει λίγο το χαρακτήρα του.
Έτσι συνεχίζει την πορεία του ως τα μέσα της δεκαετίας του ‘60. Εδώ κάπου, η εξέλιξη σταματά ή μάλλον χαλαρώνει για αρκετά χρόνια, ως περίπου τα μέσα των 80ς. Εδώ κάνουν την εμφάνισή τους οι γιάπις που αναγορεύουν το Dry Martini σε αγαπημένο τους κοκτέιλ. Εκεί λοιπόν που τα disco cocktail κυριαρχούν (πολύ γλυκά, με ομπρελίτσες και τα συναφή), έρχονται οι γιάπις με μια αναλογία gin –vermouth 8-1 ή ακόμα 9-1 και βλέπουμε μια ξηρότητα που ανεβάζει το κοκτέιλ στα ουράνια! Εδώ βέβαια, πρέπει να σας θυμίσω ότι ο Scot Fitzgerald είναι ο πρώτος επώνυμος που έπινε το μαρτίνι του έτσι από τα 1930ς ακόμη!
Στη σημερινή κατάσταση το dry martini έχει περάσει από σαράντα κύματα. Ο καθένας μας λέει ότι εγώ έτσι το φτιάχνω… και μιλώ για τους φίλους μου τους bartender, χωρίς να έχει ανοίξει ένα βιβλίο να δει τι είναι τέλος πάντων αυτό το κοκτέιλ. Ζητάω ένα extra Dry Martini και μου βάζουν 20-30ml dry vermouth γιατί νομίζουν ότι το dry στο κοκτέιλ είναι το vermouth! Και βέβαια καταντάμε να πίνουμε αηδίες. Αν θέλετε τη γνώμη μου, καλώς έγινε τα τελευταία 10 χρόνια τόσο μα τόσο dry το κοκτέιλ, και ο λόγος είναι ότι μπορούμε να αναδείξουμε όλα αυτά τα υπέροχα gin, που με τα αρώματα τους δίνουν μοναδικό χαρακτήρα στο Dry Martini μας. Όχι ότι τα σημερινά Vermouth πάνε πίσω. Επιπλέον αυτή η ατσάλινη, παγωμένη ξηρότητα του κοκτέιλ είναι, πιστεύω, το μυστικό της γοητείας του.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω και κάποιες παραλλαγές, όπως με vodka το οποίο θα το ακούσουμε και ως Vodkatini, το Gibson που αντί για ελιά ως γαρνιτούρα έχει ένα κρεμμυδάκι τουρσί, το Dirty Martini με το «γάρο» από τις ελιές, αντί για ελιά σαν γαρνιτούρα. Μπορούμε να βάλουμε μια φλούδα λεμονιού ψεκάζοντας τα αιθέρια έλαιά της στην επιφάνεια το ποτού.
Τώρα που γραφώ αυτό το κείμενο, κάθομαι σε μια brasserie στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, η ώρα είναι 13:45 πολύς κόσμος πάει και έρχεται, εγώ είμαι λίγο πεινασμένος, παρήγγειλλα… Πριν όμως… ομολογώ ότι ένα Dry Martini το ζήλεψα! Ας μοιραστώ τη συνταγή μαζί σας! Την προσωπική μου εκδοχή όμως, έτσι όπως το απολαμβάνω εγώ, όπως μου αρέσει!
Dry Martini extra-extra dry
55ml Tangueray Ten
2ml Noilly Prat Dry Vermouth
1 πράσινη ελιά
1 λεπτή φλούδα λεμονιού
Πώς γίνεται;
Σε ένα mixing glass γεμάτο πάγο (σημαντικό να είναι ποιοτικά καλός και όχι λιωμένος ώστε να παγώσει καλά το ποτό, αλλά να το νερώσει το δυνατόν λιγότερο… για αυτό άλλωστε και αποφεύγουμε το χτύπημα στο shaker και ας λέει ο James Bond) βάζουμε το gin. Ανακατεύουμε γύρω στις 25-30 φορές και σερβίρουμε σε παγωμένο ποτήρι μαρτίνι ή ένα ωραίο coupette, στο οποίο πριν έχουμε ψεκάσει μέσα το vermouth με ένα atomizer.
Ο λόγος που δεν βάζω το vermouth μαζί με το gin είναι γιατί θέλω να δημιουργήσω εναλλαγή αρωματικών και γευστικών εντάσεων. Ψεκάζουμε στην συνέχεια τα αιθέρια έλαια της φλούδας του λεμονιού και τρίβουμε λίγο το χείλος του ποτηριού ώστε να αρωματιστεί! Γαρνίρουμε με μια πράσινη ελιά!
Tip for this cocktail:
- Το dry martini γαρνίρεται με πράσινη ελιά με κουκούτσι!!! Αν χρησιμοποιήσουμε ελιές γεμιστές με κόκκινη ή πράσινη πιπεριά, αμύγδαλα, κάπαρη, ή ακόμα και μαύρη ελιά, θα δώσουμε γεύση στο κοκτέιλ μας που ίσως το χαλάσει. Ας ενημερώσουμε λοιπόν τον πελάτη ή τον καλεσμένο μας… τότε μπορούμε να του το σερβίρουμε σαν μια παραλλαγή!
Για ένα extra dry martini, ο μύθος λέει:
- Το vermouth που θα μπει πρέπει να είναι τόσο….. που αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι ψιθυρίσουμε τη λέξη vermouth πάνω από ένα ήδη έτοιμο κοκτέιλ!
- Ή να αφήσουμε ένα μπουκάλι στην μια άκρη του μπαρ, ενώ στην άλλη παρασκευάζουμε το κοκτέιλ
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση