Ο bartender τα βλέπει όλα;

Κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε. Δεν είχα ξαποστάσει ούτε λεπτό κατά το τελευταίο δίωρο, αλλά ένιωθα πως δεν έχω αδικήσει κανέναν από τους επισκέπτες μου στο bar.

Ακριβώς της στιγμή που σκέφτηκα πως ήταν ιδανική για να πιω μια γουλιά  από τη χημική ένωση Η₂Ο,  το μάτι μου «έπιασε» ένα μισογεμάτο με αποτσίγαρα τασάκι, που βρισκόταν πάνω στο έπιπλο του μπαρ ανάμεσα από 2-3 ποτήρια coupette και ένα μπουκάλι βέλγικης ale μπύρας. Το αντικατέστησα με ένα καθαρό και άδειο, το οποίο όπως αναμενόταν, φυσικά, στα επόμενα 20 δευτερόλεπτα τσουρουφλίστηκε από την καύτρα ενός τσιγάρου που μόλις είχε δώσει σε κάποιον πελάτη τις τελευταίες δόσεις νικοτίνης.

Ο σερβιτόρος με πλησίασε για να με ρωτήσει αν “φτιάχνουμε vesper martini”, ένας άλλος πελάτης σήκωσε το χέρι του, ενώ ταυτόχρονα η πόρτα άνοιξε και μπήκε “ο κοτσίδας”.  Ο κλιματισμός έπρεπε να ρυθμιστεί σε χαμηλότερη θερμοκρασία, το ηχείο έκανε μια ενοχλητική διακοπή, ο dj μου άφησε το ποτήρι του, εννοώντας πως είχε φτάσει η ώρα για άλλο ένα ποτό και εγώ ακόμη δεν είχα καταφέρει να πιω νερό.

Κάπου άκουσα ένα ποτήρι να σπάει, αλλά ένα ποτήρι μπροστά στα εκατοντάδες που είχαν σερβιριστεί δεν είχε και τόση σημασία. Η ανησυχία μου μήπως κάποιος λερώθηκε, ή μην τυχόν κάποιος κόπηκε, εξανεμίστηκε όταν μια χαμογελαστή καστανομάλλα με μια κόκκινη βαμμένη τούφα, μου ζήτησε “μερικές χαρτοπετσέτες” και άλλο ένα κοκτέιλ σαν “εκείνο που έπινε το παλικάρι με το κίτρινο T-shirt”, οπότε αμέσως είχα τις απαντήσεις στα ερωτήματα: “ποιος έριξε, τί έριξε, τί χύθηκε, τί έσπασε και γιατί;” . Της έδωσα τις χαρτοπετσέτες, αλλά ο σερβιτόρος μου, είχε ήδη “καθαρίσει τη ζημιά”. Μου έβαλα ένα ποτήρι νερό και αφού το ήπια μονορούφι, ξεκίνησα να φτιάχνω άλλο ένα G-Mine που μόλις είχε χυθεί. Το κοκτέιλ με 60 ml G’Vine floraison gin, 50 ml κατακόκκινο πουρέ φράουλας, που συνδυάζεται τέλεια με τις νότες κόλιανδρου και αρκεύθου από το τζιν, αλλά και 10 ml σιρόπι γιασεμιού με  1 barspoon τριμμένους κόκκους ροζ πιπεριού. Όταν τελικά της το σέρβιρα και αυτή με τη σειρά της το πήγε στον “κίτρινο τύπο”, ένιωθα λες και είχα ξεδιψάσει για τα καλά…