Μετά από μία πτήση 11 ωρών από το Λονδίνο, το 787 Dreamliner της Virgin Atlantic προσγειώνεται σχεδόν ταυτόχρονα με ένα μικρότερο αεροπλάνο εσωτερικής πτήσης σε έναν από τους παράλληλους αεροδιαδρόμους του διεθνούς αεροδρομίου του Σαν Φρανσίσκο. Ο Καρλ δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή του και ουρανός είναι καταγάλανος, σε αντιδιαστολή με τον γκριζαρισμένο ουρανό της Βρετανικής πρωτεύουσας που με αποχαιρέτησε άχρωμος και άνευρος, ως στερεοτυπικός Άγγλος. Μετά από μια πολύωρη αναμονή στον έλεγχο διαβατηρίων και την επανένωσή μου με τις αποσκευές μου, ένα Uber με περιμένει στην έξοδο των αφίξεων. Περίπου μισή ώρα αργότερα, κάπου στο Sunset, στα δυτικά προάστια της πόλης, ανοίγω τη μικρή κλειδαριά-κουτί με τον κωδικό που μου έστειλε ο ιδιοκτήτης του Airbnb με μήνυμα μέσω της εφαρμογής, παίρνω το κλειδί, ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο, που στην πραγματικότητα είναι ο πρώτος, και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού που θα με φιλοξενήσει για τον επόμενο μήνα και κάτι. Καθαρό αλλά αρκετά γυμνό, κάτι που δείχνει να μην με ενοχλεί πραγματικά, παρατάω τα πράγματά μου στο δωμάτιο και ξεχύνομαι στην πόλη για να την εξερευνήσω. Οικογένεια και φίλοι έχουν ήδη προλάβει να μου στείλουν μηνύματα ζητώντας ανταπόκριση από την άλλη άκρη του κόσμου.
Μισή ώρα αργότερα, ένα δεύτερο Uber με τριπλή κούρσα, με αφήνει κοντά στην China Town, τη μεγαλύτερη του είδους της στο βόρειο ημισφαίριο, και μετά από τις απαραίτητες χαζοτουριστικές φωτογραφίες του τραμ, στις οποίες δεν μπορώ να αντισταθώ, πρώτη μου στάση το Hang Ah Dim για τα εκπληκτικά του dumplings. Ένας μικρός, φωτεινός χώρος, χωμένος σε ένα στενό στα μισά μιας ανηφόρας δεν χωράει παραπάνω από 50 άτομα, με το προσωπικό. Ζεστό τσάι προσγειώνεται στο τραπέζι μου με το που κάθομαι και τα dumplings ακολουθούν λίγα λεπτά μετά την παραγγελία μου. Ετοιμάζονται φρέσκα και οι γεύσεις είναι πιο τολμηρές και αιχμηρές από ό,τι παρόμοιο έχω δοκιμάσει στην Ευρώπη, χωρίς να χάνουν την ισορροπία τους, ενώ το άτμισμα καταλήγει σε τέλεια υφή της ζύμης που αναδεικνύει την ποιότητα των πρώτων υλών. Αέρινα spring rolls με τραγανά λαχανικά, αρωματικά και ζουμερά χοιρινά κεφτεδάκια, αέρινα BBQ pork bun, γαρίδες τυλιγμένες με τραγανιστές τηγανητές λωρίδες φύλλου, ζουμερό μπούτι και κρατσανιστά πόδια κοτόπουλου. Στα 20 δολάρια για ένα χορταστικό και προπάντων απολαυστικό μεσημεριανό στο Σαν Φρανσίσκο, νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα.
Για επιδόρπιο, περπατάω λίγα μέτρα πιο κάτω για να βρω ένα εργαστήριο παρασκευής fortune cookies,το Golden Gate Fortune Cookie Factory. Σύμφωνα με μια εκδοχή της ιστορίας, τα fortune cookies ξεκίνησαν από το Σαν Φρανσίσκο, όταν ένας Ιάπωνας ιδικοτήτης ενός tea house ζήτησε από έναν έτερο Ιάπωνα ζαχαροπλάστη να εφεύρει ένα γλύκισμα που θα άρεσε στους Αμερικάνους και ο δεύτερος πρόσθεσε ζάχαρη στα παραδοσιακά γιαπωνέζικα senbei, τα δίπλωσε όσο ήταν ακόμα ζεστά και έβαλε ένα χαρτάκι με ένα μήνυμα για τους επισκέπτες, όπως συνηθίζεται σε βουδιστικούς ναούς της Ιαπωνίας. Παραπάνω από έναν αιώνα αργότερα και έχουν κατακλύσει όλα τα κινέζικα εστιατόρια της υφηλίου.
Αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι και την αϋπνία αποφασίζω να αφήσω την κατηφόρα να με πάρει και καταλήγω μετά από μερικά λεπτά ανούσιας περιπλάνησης στο Embracadero, στο Hard Water, δίπλα στις αποβάθρες του λιμανιού με μια εντυπωσιακή συλλογή από ουίσκι για την οποία οι ιδιοκτήτες νοιώθουν εμφανώς περήφανοι. Ένας πανύψηλος τοίχος, καλυμμένος με συρτάρια, σε ένα φορμά που θυμίζει βιβλιοθήκη, είναι γεμάτος με αναρίθμητες φιάλες από Σκωτσέζικα, Ιαπωνικά και Ιρλανδικά ουίσκι και σαφώς Bourbon και Tennessee Whiskeys. Ο κατάλογος σχετικά χοντρός και βαρύς, θυμίζει λίστα κρασιών σε καλό Γαλλικό εστιατόριο. Κάθομαι στο μεγάλο μπαρ που πιάνει σχεδόν όλο τον χώρο του μαγαζιού, και παρόλο που έχει ενδιαφέρον μενού φαγητού με κλασικές αμερικάνικες επιλογές όπως καπνιστό brisket, mac ‘n’ cheese και στρείδια, έδεσμα που λατρεύουν στο Σαν Φρανσίσκο, επιλέγω απλά ένα Balcones Baby Blue, το πρώτο ουίσκι, από την εποχή της ποτοαπογόρευσης, που παράγεται στο Τέξας. Απεσταγμένο από ψημένο, μπλε καλαμπόκι, είναι αρκετά περίεργο για να μου τραβήξει την προσοχή. Ο μπάρμαν ανεβαίνει στο υψηλότερο σκαλί μιας συρόμενης, σχεδόν κάθετης σκάλας για να το φέρει και μου το σερβίρει χωρίς πάγο, ούτε καν splash, παρά το 46% του αλκόολ του. Στη μύτη είναι αρωματικό με βανίλια και καραμέλα βουτύρου, στο στόμα έχει απρόσμενα γεμάτο σώμα, είναι πικάντικο, γήινο και γλυκό ενώ το μάκρος της επίγευσης με αναγκάζει να παρατείνω τη δεύτερη γουλιά.
Αρκετά λεπτά αργότερα, και χαλαρωμένος από το φαγητό, το ιδιαίτερο αλκοόλ και την εγκαρδιότητα των Αμερικάνων θαμώνων, που ποτέ δεν θα αρνηθούν να κουβεντιάσουν, αφήνω τη θάλασσα πίσω μου και ξεκινάω να περπατάω με προορισμό το Sunset, μια απόσταση συνολικά περίπου 10 χιλιομέτρων. Η μέρα ήταν μακριά, ο ήλιος έχει δύσει, ο καιρός γλυκός και εγώ αφελώς νομίζω ότι έχω καταπολεμήσει το τζετ λαγκ με το να μείνω ξύπνιος για 30 ώρες και να προσπαθήσω να εξαναγκάσω το βιολογικό μου ρολόι να ρυθμιστεί στην τοπική ώρα. Φωτεινοί, πλατείς δρόμοι και μεγάλα, μοντέρνα κτίρια χωρίς ιδιαίτερο χρώμα, στο κέντρο της πόλης δίνουν την αίσθηση μιας οποιασδήποτε Αμερικάνικης μητρόπολης. Το Σαν Φρανσίσκο είναι φιλόξενο και πολιτισμικά δραστήριο με πληθώρα επιλογών για έναν foodie, αλλά εγώ ήδη προσπαθώ να το αποκρυπτογραφήσω και να βρω τη θέση μου σε αυτό.
Αποπροσανατολισμένος, χάνω τη στροφή μου και περπατάω στην MarketSt. Τα φωτισμένα λόμπι των κτιρίων των εταιριών με αναγκάζουν να γυρνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Uber, Twitter, LinkedIn είναι μόνο μερικές από τις start-up που έχουν έδρα το Σαν Φρανσίσκο και βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής η μία από την άλλη. Με τη βοήθεια του Google Maps στο κινητό μου βρίσκω τον δρόμο μου και στρίβω στην Turk Street.
Ο αέρας γεμίζει με έντονο άρωμα κάνναβης. Δεκάδες άνθρωποι ντυμένοι με βρώμικα ρούχα κάθε λογής, κυρίως άντρες, μαύροι και άνω των 40, στέκονται άσκοπα στην άκρη του δρόμου, φωνάζουν και σπρώχνονται, ενώ μερικοί από αυτούς είναι ξαπλωμένοι στη μέση του πεζοδρομίου, ανάμεσα σε σκουπίδια και ανθρώπινες ακαθαρσίες, δίπλα σε άδεια κουτάκια μπύρας και μάλλον κοιμούνται. Ή έχουν λιποθυμήσει από τη μέθη.Ανοίγω το βήμα μου και προσπαθώ να μην τους πατήσω. Μερικοί με πλησιάζουν για να ζητήσουν ψιλά.Πιο κάτω, δυο αστυνομικοί προσπαθούν να συνεφέρουν έναν άστεγο για να τον απομακρύνουν από την άκρη του οδοστρώματος. Ξαφνικά μια λευκή κοπέλα, ρακένδυτη και σχεδόν αποστεωμένη αρχίζει να περπατάει δίπλα μου και να μου μιλάει. Προσπαθώ να την αγνοήσω, κάτι που δεν είναι δύσκολο αφού μιλάει τόσο γρήγορα και τα όσα λέει δεν βγάζουν νόημα. Στα αριστερά μου, ένας άστεγος, υπερβολικά καμένος από τον ήλιο κοιμάται ακουμπισμένος σε έναν τοίχο. Ένας άλλος, σε αναπηρικό αμαξίδιο που μετακινεί με τα πόδια του, το σπρώχνει στη μέση του δρόμου και εκσφενδονίζει στον αέρα ένα άδειο, γυάλινο μπουκάλι μπύρας στη διασταύρωση των δρόμων ανάμεσα στο κενό της κίνησης. Ένας οδηγός Teslaτον πλησιάζει και τον βρίζει. Ένας τρίτος, χωρίς εμφανή πρόκληση, αρχίζει να φωνάζει και να κάνει έντονες χειρονομίες, προσπαθώντας να απομακρύνει έναν αόρατο άνθρωπο και όταν πλησιάζω, με σοκαριστική αστική ευγένεια, μου ζητάει ψιλά. Η αίσθηση φιλοξενίας και ο ενθουσιασμός μου για να ανακαλύψω μια καινούρια πόλη ξαφνικά φεύγει. Απογοητεύομαι και ξενερώνω από αυτά που βλέπω.
Το Σαν Φρανσίσκο δεν φαίνεται να είναι, εντέλει, όσο γυαλιστερό και ουτοπικό όσο νόμιζα. Μπορεί να καλλιεργεί την ελεύθερη έκφραση και να είναι σημείο αναφοράς για τη διαδικτυακή επιχειρηματικότητα και τη δημιουργικότητα, αλλά στους δρόμους του, ειδικά αυτούς που είναι μακριά από τις αποβάθρες και τα τουριστικά σημεία άνθρωποι πεινάνε και κοιμούνται πάνω σε ανοιχτές κούτες. Σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από τα κεντρικά διαδικτυακών κολοσσών, με ετήσιους τζίρους εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, υπάρχει ένας άλλος παράλληλος κόσμος ανθρώπων που ζουν σε ζωώδη κατάσταση στους δρόμους. Αργότερα συνάδελφοι θα μου πουν ότι η πόλη των πανάκριβων ενοικίων, της υψηλής φορολογίας και του υψηλότερου κατώτατου μισθού της Καλιφόρνια, της υψηλής γαστρονομίας, της Dominique Crenn και του Tartine, των 4 τριάστερων εστιατορίων, του Saison, το ακριβότερο εστιατορίου της πολιτείας, των conceptual cocktail bar και των αστρονομικών απολαβών των προγραμματιστών, έχει μεγάλο αριθμό αστέγων, κάτι που δεν θα μου είναι δύσκολο να πιστέψω. Αποσβολωμένος από τις συνθήκες διαβίωσης των λιγότερο τυχερών ανηφορίζω έναν από τους πολλούς λόφους της πόλης και αφήνω πίσω μου το Tenderloin, την περιοχή όπου οι ντόπιοι αποφεύγουν να περπατήσουν.
Μετά από μερικά λεπτά, το αστικό τοπίο γύρω μου αλλάζει και τα σπίτια αποκτούν μια πιο χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, βικτωριανή όπως την αποκαλούν. Στενά και διώροφα, με τη μεγάλη πόρτα του γκαράζ στο μέσο του σπιτιού και με προτεταμένα, πολυγωνικά παράθυρα, βαμμένα σε ζωντανά χρώματα είναι μια πιο τυπική εικόνα του Σαν Φρανσίσκο. Στο δρόμο μου βλέπω φωτεινά δισκάδικα, μικρά, στενά μπαρ ή dive και αρτοποιεία που σημειώνω στη λίστα μου για να επισκεφθώ. Το sourdough της περιοχής του Κόλπου φημίζεται για την ποιότητα και την ιδιαιτερότητά του με μερικούς να λένε ότι τα διαφορετικά μικροκλίματα σε μια μικρή πόλη μόλις εκατό τετραγωνικών χιλιομέτρων δίνουν διαφορετική γεύση στο ψωμί. Όσο πιο πολύ πλησιάζω στο Sunset, ο καιρός κρυώνει και η ορατότητα πέφτει. Το φως γύρω από τις λάμπες των δρόμων θαμπώνει. Ο Καρλ, όπως παιχνιδιάρικα αποκαλούν οι ντόπιοι την ομίχλη, που έρχεται σαν τοίχος από τον Ειρηνικό και καλύπτει νωχελικά την πόλη, έχει αγκαλιάσει ήδη τα δυτικά. Μερικά στενά ακόμα και ανοίγω την κεντρική πόρτα του σπιτιού μου για τον επόμενο μήνα και κάτι. Η ημέρα ήταν μεγάλη και έχει βραδιάσει από ώρα. Ξαπλώνω κουρασμένος και προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά οι εικόνες που είδα με κρατάνε ξύπνιο και αφελώς νομίζω ότι έχω καταπολεμήσει το τζετ λαγκ.
Στην καρδιά του Sunset
Στα δυτικά της πόλης του Σαν Φρανσίσκο, εκεί που δύει ο ήλιος, συνυπάρχουν ετερόκλητοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό και μακριά από την κίνηση του κέντρου, το Sunset μια μακρόστενη γεωγραφικά συνοικία του Σαν Φρανσίσκο, που ακολουθεί παράλληλα το Golden Gate Park, παρουσιάζει απρόσμενο γαστρονομικό ενδιαφέρον. Μια γειτονιά όπου συνευρίσκονται μετανάστες Κινέζικης, Ιαπωνικής, Βιετναμέζικης, Ευρωπαϊκής και Λατινοαμερικάνικης καταγωγής έχει να δείξει ένα ενδιαφέρον μωσαϊκό ανθρώπων, συμπεριφορών και συνηθειών που αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στις επιλογές για φαγητό. Και ενώ τις επιλογές αυτές μπορείς να τις χαρακτηρίσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από gourmet είναι σίγουρο ότι τελικά θα φύγεις με ένα μειδίαμα επικούρειας ικανοποίησης.
Lam Hoa Thuan
Η κοινότητα με το πιο έντονο στίγμα στην περιοχή είναι σαφέστατα η κινέζικη, με πολλά από τα μαγαζιά της Irving Street, είτε εστιατόρια είτε delicatessen, να ειδικεύονται στην Κινέζικη κουζίνα και την πώληση Κινέζικων προϊόντων. Κάθε Κυριακή πρωί οι δρόμοι γεμίζουν με Κινέζους που έχουν βγει για τα ψώνια της εβδομάδας ενώ η μόνη γλώσσα που ακούγονται είναι τα μανδαρίνικα, σε τέτοιο σημείο που αρκετοί ντόπιοι αποκαλούν την Irving την πραγματική China Town της πόλης. Κινέζικοι φούρνοι, εστιατόρια και σημεία για dim sum είναι γεμάτα με ανθρώπους κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας ενώ απόλυτο χιτ μεταξύ των ντόπιων είναι το Lam Hoa Thuan έξω από το οποίο σχηματίζουν ουρές, ντουζίνες πελατών για να πάρουν καντονέζικη πάπια takeaway. Με λίγη περιέργεια και περισσότερο θράσος μπορείς να τρυπώσεις ανάμεσά τους για να δεις τον σεφ πίσω από τις γυαλιστερές, σαν λακαρισμένες, κρεμάμενες πάπιες, να κόβει τα πουλερικά αδιάκοπα σε ένα ξύλινο πάγκο κοπής που από τη χρήση έχει αρχίσει να αλλάζει σχήμα. Το μενού είναι σχεδόν ατελείωτο με επίκεντρο τα κρέατα BBQ αλλά ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των παραγγελιών είναι οι πάπιες. Έρχονται ψημένες στην εντέλεια και ενώ δεν είναι προετοιμασμένες όπως οι πιο γνωστές πάπιες Πεκίνου, όπου το δέρμα αποκολλάται από το σώμα της και γίνεται πιο κρουστό, και σερβίρονται με μόνη συνοδεία μια σάλτσα με βάση soy sauce το τελικό αποτέλεσμα είναι ζουμερό, τρυφερό και η πέτσα ισορροπεί μεταξύ τραγανότητας, λιπαρότητας και υφάλμυρης γλύκας από το μαρινάρισμα. Τα νούντλς, σε μεγάλη ποικιλία, είναι εξίσου ενδιαφέροντα με σωστή υφή και τραγανά λαχανικά ενώ οι μερίδες μεγάλες, με τα απομεινάρια να μεταφέρονται σε χαρακτηριστικά λευκά κουτιά για να τα πάρεις σπίτι, κατά την αμερικάνικη συνήθεια.
Pineapple King Bakery
Το Pineapple King Bakery είναι ένας μικρός Κινέζικος φούρνος που ειδικεύεται στα κινέζικα ψωμάκια τύπου bun, τα οποία θυμίζουν τα δυτικά brioche. Η ποικιλία είναι ίδια με τους υπόλοιπους φούρνους της περιοχής προσφέροντας σχετικά αδιάφορα cream rolls, moon cakes με λωτό, bbq pork bun, hot dog buns, dried floss pork buns και τάρτες αυγού Χονγκ Κονγκ. Παρόλα αυτά, ο πραγματικός λόγος επίσκεψης είναι το pineapple bun που σερβίρεται κομμένο στη μέση, ζεστό, με μια λεπτή φέτα μαλακού υφάλμυρου βουτύρου αγελάδας στη μέση. Πρόκειται για μια θερμιδογόνα αμαρτία απόλαυσης από αυτές που δεν μετανιώνεις στιγμή. Το ψωμάκι καθ’ αυτό μαλακό και αφράτο, λιώνει στο στόμα με την επικάλυψη, που αποτελείται από ζάχαρη, λαρδί και κρόκους, να προσθέτει υφή και το βούτυρο να ζεσταίνεται σε κάθε μπουκιά, να καλύπτει τον ουρανίσκο και να αναμειγνύεται με τα υπόλοιπα υλικά. Μοναδικό αρνητικό στοιχείο το μικρό του μέγεθος.
Λιλιπούτεια γιαπωνέζικη pub στο Inner Sunset που στην πραγματικότητα θυμίζει περισσότερο μπιστρό, με ελάχιστα τραπέζια και μια μικρή μπάρα μπροστά από την κουζίνα όπου τρεις σεφ ετοιμάζουν το φαγητό για περίπου 30 πελάτες σε κάθε seating. Συνοικιακών διαστάσεων με τη φήμη των ramen του να έχει απλωθεί σε όλο το Σαν Φρανσίσκο και χωρίς να κάνει κρατήσεις οι πιθανότητες να περιμένεις για τραπέζι να αδειάσει είναι αυξημένες. Τα yakitori του όπως τα μανιτάρια enoki με μπέικον, πρόλοβους, καρδιές και κεφτεδάκια κοτόπουλου είναι εμπνευσμένα αλλά το καλαμάκι πάπιας, ως πιάτο ημέρας, με σάλτσα δαμάσκηνου ήταν παραδόξως στεγνό, άγευστο και η σάλτσα άτονη σε αντίθεση με το δέρμα κοτόπουλου που ήταν κρατσανιστό, ζουμερό και τόσο όσο αλμυρό και γλυκό. Το ίδιο απολαυστικό είναι το κρεμώδες ramen από κόκαλα χοιρινού με noodles, βραστό αυγό μαριναρισμένο σε soy sauce,που πιο μελάτο θα έδινε περισσότερους πόντους, και τηγανητή πανσέτα μπρεζέ σε ένα συνεχές παιχνίδισμα υφών και γεύσεων. Το σέρβις γρήγορο και αποτελεσματικό ενώ τα γλυκά κινούνται στην πεπατημένη με κλασικές παραλλαγές σε διεθνείς επιλογές όπως cheesecake με matcha green tea.
The Taco Shop at Underdogs
Οι εξεζητημένες σκηνογραφίες δεν φαίνεται να ταιριάζουν και πολύ στους Αμερικάνους, ή τουλάχιστον στους Σαν Φρανσισκάνους, με πολλά ενδιαφέροντα πιάτα να σερβίρονται σε συνηθισμένα sport bar. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το The Taco Shop at Underdogs, όπου σε ένα κλασικό στήσιμο με γιγαντοοθόνες που δείχνουν Αμερικάνικο ποδόσφαιρο, σημαίες ομάδων και δυνατή μουσική προσφέρονται μεξικάνικα πιάτα με έντονες αμερικάνικες επιρροές. Και ενώ τα burritos και οι quesadillas φαίνεται να έχουν πέραση, τα Nick’s way Tacos έχουν φτιάξει τη φήμη του μπαρ και προσελκύουν κόσμο καθημερινά. Τυρί Monterey Jack, pinto beans, pico de gallo και φρέσκο γουακαμόλε συνδυάζονται με ψητό μοσχαρίσιο κρέας και αγκαλιάζονται από δύο τορτίγιας καλαμποκιού με την εσωτερική να έχει ψηθεί στο γκριλ μέχρι να τραγανίσει. Τραγανή και καπνιστή συνδυάζεται άψογα με μια ντόπια Anchor Steam Ale από την πληθώρα των επιλογών μπύρας που είναι διαθέσιμες.
Snowbird Coffee και Hollow
Οι Αμερικάνοι μισούν τον καφέ και ιδιαίτερα τον εσπρέσο. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τη δημοφιλία των Starbucks και των «ξανθών» εσπρέσο απαλού καβουρδίσματος. Παρόλα αυτά, με λίγη υπομονή και πολύ πειραματισμό μπορείς να ανακαλύψεις μαγαζιά διαμαντάκια που καλύπτουν τα γούστα ενός εραστή του καφέ. Μικρό και με αέρα hipster, το Snowbird Coffee καβουρδίζει τον δικό του καφέ, έχει γρήγορο σέρβις, σωστό latte art και ισπανόφωνες επιρροές με cafe bombón (διπλό εσπρέσο εκχυλισμένο πάνω σε ένα παχύ στρώμα ζαχαρούχου γάλακτος),έντονα γλυκό με αρώματα καραμέλας cafecito (εσπρέσο εκχυλισμένο απευθείας σε ζάχαρη demerara)και γεμάτο εσπρέσο,με καβουρδίσμα ιταλικού τύπου,και παχιά κρέμα.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το Hollow, που ενώ έχει μπερδέψει τα μεγέθη του εσπρέσο, με το μονό εσπρέσο να είναι στην πραγματικότητα ristretto,το απαλότερο καβούρδισμα εξυπηρετεί ένα πιο όξινο αποτέλεσμα, με μέτριο σώμα και φρουτώδη αρώματα σε φόντο μπισκότου ενώ το σέρβις, αν και νωχελικό, είναι προσωποποιημένο, με τον barista να θυμάται τις ιδιαιτερότητες του κάθε πελάτη. Μπόνους το τζαζ και funk ‘n’ soulsoundtrack όσο περιμένεις.
Η πιο gourmet επιλογή της περιοχής, δίπλα στον Ωκεανό με φανατικό κοινό που αναμειγνύεται με σέρφερς που αψηφούν το κρύο και περπατούν πάνω-κάτω ξυπόλητοι και με τη σανίδα υπό μάλης καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Με μεγάλη μπάρα στο κέντρο του μαγαζιού και γυμνό ξύλο, είναι γνωστότερο για το brunch του και προσελκύει καλοβαλμένη πελατεία 30+ που σχηματίζει ουρές για τα πειραγμένα πιάτα του όπως τα pancakes σε μαντεμένιο σκεύος, τα σάντουιτς με πάπια κονφί και τα sourdough buns.Στο βραδινό σέρβις ωστόσο το μενού κινείται σε πιο τετριμμένες επιλογές θυμίζοντας σχεδόν οποιοδήποτε μενού Λονδρέζικου μικρού, μοντέρνου εστιατορίου με εξαιρετικό ψωμί sourdough, ελιές που ετοιμάζουν οι ίδιοι, σωστά ψημένο, μαστιχωτό, ψητό χταπόδι με οξύτητα από τραγανή βινεγκρέτ κρεμμυδιού, νοσταλγική καπνιστή μελιτζάνα με σάλτσα μόλε, φέτα και μέντα σε ένα βελούδινο, δημιουργικότατο σύνολο fusion με αρώματα και βαθιά, comfort νοστιμιά. Για κυρίως τα κρέατά του στέκονται στο ύψος των περιστάσεων με το σωστό ψήσιμο και αιχμηρές σάλτσες όπως το χοντρό διάφραγμα με πλούσιο και αρωματικό αιολί. Η λίστα κρασιών είναι μικρή αλλά πολυσυλλεκτική με ετικέτες από Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Αμερική.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση