Προσήλιο, ένα εστιατόριο-κόσμημα για τη Ζάκυνθο!

Σπάνια βλέπουμε εκτός Αθήνας και κορυφαίων ξενοδοχείων τόσο πλήρη και ενδιαφέροντα εστιατόρια. Το Προσήλιο, στην πόλη της Ζακύνθου, είναι ένα από αυτά τα λίγα σημεία που πρέπει όλοι να έχουμε υπόψη και να επισκεφθούμε αν βρεθούμε στο νησί. Από όποια μεριά και να εξετάσει κανείς το εστιατόριο αυτό θα το βρει άρτιο: κουζίνα, περιβάλλον, σέρβις, κάβα …όλα κινούνται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και αυτό σε ένα νησί όπως η Ζάκυνθος, που είναι περισσότερο ταυτισμένη με τον μαζικό τουρισμό (αν και πλέον έχει μια σειρά από δυνατές προτάσεις που προσελκύουν και υψηλού προφίλ επισκέπτες), αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία!

Το Προσήλιο είναι δημιούργημα δύο νέων παιδιών με δυνατά βιογραφικά και πάθος για τη δουλειά τους: της Κρίστυ Καραγεώργου και του Γιώργου Καμπίτση που μοιράζονται τους βασικούς ρόλους σε κουζίνα και σέρβις/κρασί αντίστοιχα. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό καθώς εξασφαλίζει σταθερότητα και πρόοδο. Το επισκέφθηκα για πρώτη φορά την δύσκολη περσινή χρονιά και το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Χάρηκα πραγματικά την καταπράσινη, φιλόξενη αυλή του, τον άψογο σχεδιασμό του, την ενδιαφέρουσα κάβα του (όχι μόνο λίστα κρασιών αλλά και ένα εξαιρετικό κελάρι) και βέβαια την μοντέρνα και γευστική κουζίνα της Κρίστυ Καραγεώργου.

Η σεφ Κρίστυ Καραγεώργου μου απέδειξε με κάθε ένα από αυτά τα «επικίνδυνα» πιάτα ότι όχι μόνο ξέρει ακριβώς τι κάνει αλλά και ότι έχει ταλέντο στους συνδυασμούς και αυθεντική και πρωτότυπη δημιουργικότητα

Το Προσήλιο μπήκε από πέρσι στην watch-list μας. Φέτος όμως πραγματικά εκτινάχθηκε! Το μακρύ lockdown αξιοποιήθηκε για διάβασμα, δοκιμές, περισυλλογή και οδήγησε σε ένα μενού που ξεχειλίζει έμπνευση, ζωντάνια, πρωτοτυπία. Ομολογώ ότι, πριν αρχίσω να δοκιμάζω, οι περιγραφές ορισμένων πιάτων ξύπνησαν μέσα μου την κυνικότητα και κάποιες ατάκες κριτικής για «αχρείαστη πολυπλοκότητα», «επίδειξη τεχνικών χωρίς ουσία» κλπ άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό μου. Η σεφ Κρίστυ Καραγεώργου μου απέδειξε με κάθε ένα από αυτά τα «επικίνδυνα» πιάτα ότι όχι μόνο ξέρει ακριβώς τι κάνει αλλά και ότι έχει ταλέντο στους συνδυασμούς και αυθεντική και πρωτότυπη δημιουργικότητα. Δεν θα απαριθμήσω όλα τα -πολλά- πιάτα που δοκίμασα, άλλωστε διέκρινα μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στο επίπεδό τους και την στιγμή που η ωριμότητα και η εγκράτεια θα συμπληρώσουν το παζλ των πολλών χαρισμάτων της νεαρής σεφ, πιστεύω πως θα αφήσει το δικό της στίγμα στην ελληνική γαστρονομική σκηνή. Θα μείνω όμως σε τέσσερα από αυτά. Ξεκινώ με δύο κρύα πιάτα: την ελληνική σαλάτα όπου οι κατακόκκινες τομάτες σε ζύμωση συνδυάζονται στην εντέλεια με την κρύα αρωματική σούπα και τα κομμάτια από πεπόνι και το Ξύγαλα της Σητείας και εκείνη την απίθανη σαλάτα με ελληνικό μπλέ καβούρι, καλαμάρι, ανανά στην σχάρα και καμένη καρύδα όπου γεύσεις, αρώματα και υφές δημιουργούσαν ένα εξαιρετικά αρμονικό σύνολο όπου όλα είχαν τον ρόλο τους και τίποτα δεν περίσσευε. Πριν περάσω στα δύο κύρια, θα μείνω σε ένα ακόμη πιάτο -άλλου στιλ και για αυτό εκτός αρίθμησης: την ρουστίκ αλλά τέλεια καβουρμαδόπιτα με ένα υποδειγματικό ζυμάρι μαγιάς όπου ένας πουρές αχλάδι πρόσθετε ελαφράδα κι ένα λάδι κάρι το ιδανικό “kick”. Συνεχίζω με δύο κύρια πιάτα. Το ολόφρεσκο λαβράκι ήρθε υποδειγματικά ψημένο με τραγανή πέτσα και ταυτόχρονα άψογα χυμώδες συνοδευμένο από λεπτεπίλεπτα «noodles» από κολοκύθι με όστρακα, αυγοτάραχο και έναν υπέροχο ζωμό κακαβιάς με τραγανές «σταγόνες» κριθαροκουλούρας (κρύβουν πολλή δουλειά από πίσω τους αυτά τα ..ψίχουλα). Το δεύτερο, πιο «χειμωνιάτικο» ίσως αλλά τόσο γευστικό, ήταν τα dumplings με κουνέλι στιφάδο, σε αφρό πατάτας με λευκή τρούφα, μανιτάρια shimeji κι ένα υπέρκομψο κονσομέ κρεμμυδιού …ένα πιάτο για το οποίο θα επέστρεφα ξανά και ξανά.

Κλείνοντας την κριτική, θέλω να σταθώ στο -συνήθως άχαρο και άχρηστο- σορμπέ που πολλά καλά εστιατόρια χρησιμοποιούν για να αλλάζεις από ψάρι σε κρέας και που εδώ ευτυχώς έχει αντικατασταθεί από ένα εμπνευσμένο και απολαυστικά λειτουργικό κρύο ρόφημα από τσάι και χαμομήλι με αφρό βοτάνων! Θα σας θυμίσω ότι το Προσήλιο έχει μια εξαιρετική κάβα με πολύ ενδιαφέρουσες ετικέτες, πολλά και εξαιρετικά ποτά, ακόμη και μια λίστα με πούρα και ροφήματα και τέλος θα επισημάνω ότι πρέπει να αφήσετε λίγο χώρο για τα επιδόρπια. Όταν κάποιος καταφέρνει να παρουσιάσει το -σχεδόν junk- λιγωτικό μπανόφι σε αυτή την απίστευτη εκδοχή τότε τα άλλα σχόλια περιττεύουν!