«Ξυπνάω το πρωί, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο. Πίνω τον καφέ μου όταν τρώνε πρωινό. Εγώ αποφεύγω το πρωινό. Ξέρω ότι είναι λάθος. Το πολύ –πολύ να θα φάω καμιά μπάρα πεταχτά. Έχω ανακαλύψει κάτι φοβερές γιαπωνέζικες μπάρες, που τις πήρα από το Παρίσι. Λέγονται Soy joy και επειδή δεν τις βρίσκω εδώ τις τρώω με το σταγονόμετρο. Προσπαθώ να πείσω αυτή που έχει τα γιαπωνέζικα υλικά για μαγειρική στην Απόλλωνος να τις φέρει στο μαγαζί. Επειδή ο καφές είναι το οξυγόνο μου... το ψαχνω. Έτσι καφέ αγοράζω από το «Μόκκα Καφεκοπτείο» στην Αθηνάς 44. Ο ιδιοκτήτης του ήταν ο πρώτος που έκανε speciality coffee στην Αθήνα. Ταξιδεύει ο ίδιος στη Βραζιλία, την Αιθιοπία, και όπου υπάρχει καλός καφές, δοκιμάζει και αγοράζει ο ίδιος. Έχει πάρει παγκόσμιο βραβείο για τον καφέ του και είναι και στην επιτροπή speciality coffee στον κόσμο.
Στο δρόμο για τη δουλειά μπορεί να πάρω ένα κρουασάν ή να φάω κάτι light κατευθείαν στο γραφείο. Επίσης φοβερή λιχουδιά είναι τα cupcakes ή η μηλόπιτα από το Cake στη Φωκίωνος. Εκεί θα κάνω μια αμαρτία όταν θα έχω μια βαριά μέρα και θα θέλω μια νοστιμιά θερμιδοφόρα... να με παρηγορήσει.
Γενικά τα φαγητά του δρόμου ή το γρήγορο φαγητό τα αποφεύγω. Δεν τρώω χάμπουργκερ ούτε hot dogs, ίσως μόνον το σουβλάκι που είναι πιο υγιεινό. Υπάρχει ένα σουβλατζίδικο στα Εξάρχεια που παίρνουμε κάθε μέρα στο γραφείο σουβλάκια καλαμάκια και σαλάτα. Άλλες φορές πάλι παραγγέλνουμε από το Noodle bar. Αυτό που κάνω μία φορά την εβδομάδα με αφορμή τα επαγγελματικά μου lunches είναι να φάω στο Furin Kazan. Δεν τρώω μόνον το «σουβλάκι της Ιαπωνίας», δηλαδή σούσι, θα φάω και ένα katsu- τώρα τελευταία έφαγα ένα με κοτόπουλο και φύκια ή να πάρω λαχανικά, την ομελέτα τους ή την μελιτζάνα με γλυκιά σάλτσα, το σολομό... Γενικώς η οδός Απόλλωνος για μένα είναι μια αναφορά φαγητού, με το Golden chopsticks, το Indian Kitchen, λίγο παραπάνω το Noodle Bar, είναι ενδιαφέρον γαστρονομικά δρόμος. Μου αρέσει πάρα πολύ το «Καφέ Αβησσυνία» το μεσημέρι. Όποτε έχω ξένο πελάτη και πήγαμε εκεί, έχει τρελαθεί! Τέλειο περιβάλλον με τέλειο φαγητό. Ο μουσακάς του με το σπανάκι... δεν υπάρχει όπως και οι σαλάτες του. Ξέρεις ότι έχει σταθερή ποιότητα. Μου αρέσει και το Aglio, Olio e Peperoncino στην Μακρυγιάννη για τις εξαιρετικές μακαρονάδες αλλά και το Abreuvoir στο Κολωνάκι για την καλή γαλλική κουζίνα. Πηγαίνω σε εστιατόρια ανάλογα με το τι θέλω να φάω και συνήθως παραγγέλνω και τα ίδια πιάτα. Δεν μου αρέσουν οι πειραματισμοί, με αγχώνουν. Βέβαια δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάει σε ένα καινούριο εστιατόριο και θα ενθουσιαστεί με το φαγητό γιατί θα το πληρώσει 60€. Στην Ελλάδα υπάρχουν και αυτοί που κοιτάνε μόνο το περιβάλλον σε ένα εστιατόριο χωρίς να δίνουν σημασία στο φαγητό. Αν είναι οικονομικό το θεωρούν μέτριο αν είναι ακριβό τότε είναι σούπερ. Και το έχουν συνδέσει έτσι γιατί όσο πιο ακριβό μπορεί να είναι τόσο πιο καλή είναι η διακόσμηση στην τουαλέτα. Θα πάω αν θέλει η παρέα αλλά όπου έχω πάει τελευταία έχουν πολύ μέτριο φαγητό. Άλλωστε σαλάτα με σπανάκι και προσούτο φτιάχνω και σπίτι μου!
Μου αρέσει να σκέφτομαι τα φαγητά με τις εποχές. Δηλαδή ο χειμώνας είναι γαλλική κουζίνα γιατί είναι πιο βαριά. Την άνοιξη που έχει μια φρεσκάδα μπορείς να παίξεις με ασιατική. Το καλοκαίρι το έχω συνδυάσει με την ελληνική π.χ ένα ταψί γεμιστά με φέτα. Το φθινόπωρο πάλι, είναι ένας καιρός που τα επιτρέπει όλα. Θεωρώ ότι η κάθε κουζίνα ταιριάζει και με μια εποχή. Το βλέπω και από όταν κάνω τραπέζια. Τώρα εντρυφώ ξανά στην γαλλική κουζίνα. Μια πολύ ωραία συνταγή που έχει την ιστορία της είναι η «Σούπα Κατά λάθος». Μια φορά είχα κάνει ένα τραπέζι αλλά ήμουν πολύ βιαστική για να πάω να αγοράσω τα υλικά. Κοίταξα ένα γαλλικό βιβλίο μαγειρικής για λαχανικά και σούπες και είδα μια συνταγή στα γαλλικά. Έλεγε Soup avec Pommes de Terre e Poireau. Αυτό σήμαινε «σούπα με πατάτες και πράσο». Εγώ αντί για πράσο, κατάλαβα αχλάδι (poire). Έτσι πήρα πατάτες και αχλάδια. Έκανα την σούπα ακριβώς όπως την έλεγε η συνταγή αντικαθιστώντας το πράσο με το αχλάδι- σημειωτέον ότι δεν την έχω κάνει ποτέ με πράσο. Παίρνω τις μικρές πατάτες, τις πλένω καλά χωρίς να αφαιρέσω τη φλούδα και συνήθως όσες πατάτες βάζω, λίγο λιγότερα είναι τα αχλάδια γιατί έχουν μεγαλύτερο μέγεθος. Στα αχλάδια αφαιρώ την φλούδα και την αφήνω μόνο σε ένα. Βάζω μπόλικο βούτυρο όπως συνηθίζεται στην γαλλική κουζίνα και τα τσιγαρίζω για 10 λεπτά ώσπου να μαλακώσουν. Επίσης μπορείς να βάλεις και σέλερι. Μετά τους ρίχνω ζωμό, μοσχοκάρυδο, αλάτι και πιπέρι και τα αφήνω να βράσουν ώσπου να μαλακώσουν. Τα κάνω πουρέ και μετά για να το αραιώσω, ρίχνω γάλα και λίγο νεράκι ακόμα μέχρι να γίνει πηχτή. Μετά λίγο μοσχοκάρυδο και είναι έτοιμη να τη σερβίρεις.
Τις τάσεις στη μαγειρική δεν τις παρακολουθώ, μπορεί από το ίντερνετ να ψάξω να βρω κάτι αλλά θα δω τον τίτλο και αν μου αρέσει θα ρίξω μια ματιά στην συνταγή και μετά θα κάνω κάτι δικό μου. Το Σάββατο π.χ. έφτιαξα μια συνταγή από ένα σάιτ: ψαρονέφρι με πορτοκάλι μέλι και πιπεριά. Εγώ πιπεριά δεν θα έβαζα ποτέ. Είναι κατάλοιπο από την κουζίνα της μαμάς και την βάζουμε όπου να είναι, εμένα με χαλάει και ειδικά για βράδυ. Την ίδια λογική αλλά για άλλους λόγους ακολούθησα όταν είχα φάει μια υπέροχη σούπα με ροζ φακές στη Γαλλία στο σπίτι κάποιων φίλων που είναι απίστευτα γκουρμέ άνθρωποι. Ροζ φακές δεν έχω δει στην Ελλάδα. Έτσι αντί να την φτιάξω με φακές την μετέτρεψα σε σούπα καρότου με μπέικον και κόλιανδρο για να πετύχω το χρώμα τουλάχιστον. Τσιγαρίζεις τα καρότα με βούτυρο και μετά τα βράζεις σε νερό με αλάτι πιπέρι, τα περνάς πάλι από το μπλέντερ και τα κάνεις πουρέ. Προσθέτεις ένα κύβο και νερό με γάλα για να τα κάνεις πουρέ. Μετά παίρνεις μπέικον το κόβεις σε πολύ λεπτά και μικρά κομματάκια, τα σωτάρεις στο τηγάνι και τα αφήνεις σχεδόν να καούν. Σερβίρεις τη σούπα έχοντας κόψει το κόλιανδρο και στολίζοντας από πάνω με το καμένο μπέικον και λίγο λάδι τρούφας.
Έχω μανία με τα σκοτεινά ψυγεία. Δηλαδή που είναι τόσο τίγκα ώστε το φωτάκι δεν φαίνεται. Έτσι ήταν πάντα το ψυγείο της θείας μου γιατί το δικό μας ήταν πάντα άδειο. Από εκείνη πήρα και την αγάπη μου για την μαγειρική. Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να ανοίγω το ψυγείο της. Το έβλεπα έτσι σκοτεινό και γεμάτο και γαλήνευε η ψυχή μου... Μου αρέσουν τα γεμάτα ψυγεία με τα άχρηστα πράγματα που μπορεί να είναι ακόμα μουχλιασμένα γιατί μπορεί να τα αγόρασες πέρσι και να τσιγκουνεύεσαι να τα βάλεις κάπου ή γιατί διακοσμούν υπέροχα το ψυγείο. Διαβάζετε όλα αυτά και αναρωτιέστε «μα καλά δεν την έχει επηρεάσει εκείνη η κρίση;». Εννοείται πώς ναι! Και συνειδητά και υποσυνείδητα. Όμως εγώ πάντα πήγαινα με λίστα στο σούπερ μάρκετ, για μένα ήταν αυτονόητο να γράψω τι χρειάζομαι.
Έχω μια αδυναμία στον Βασιλόπουλο γιατί τον έχω συνδέσει με τα παιδικά μου χρονιά αλλά και γιατί δεν μπορώ τα τεράστια σούπερ μάρκετ. Επειδή μένω στο κέντρο τα λαχανικά μου τα ψωνίζω από την κεντρική αγορά των Αθηνών, κάνω μια παραγγελία και μου τα φέρνουν- το ίδιο και τα ψάρια. Στο ψυγείο μου θα βρει κανείς γάλα για τα παιδιά, λαχανικά, είδη πρώτης ανάγκης, υλικά για τοστ, τυρί Flair, homemade μαρμελάδες που φτιάχνουν όλοι στην οικογένεια και βγάζουμε όλο το χειμώνα με διάφορες γεύσεις. Έχουμε πάντα χυμό, άχρηστα βαζάκια με μουστάρδες και σάλτσες, σοκολάτα της ΙΟΝ την μαύρη την καινούρια που έχει περισσότερο κακάο και σιρόπια για τα παιδιά. Τα δε ντουλάπια μου είναι ο τρόμος γιατί δεν ξέρεις τι θα πέσει. Είναι γεμάτα από μπαχαρικά- κάποτε έπαιρνα μπαχαρικά από την Ευριπίδου είναι ωραίο να αγοράζεις φρέσκα αλλά να ξέρεις και να τα συντηρείς. Υπάρχουν πάντα ρύζια, όσπρια, κους κους, κριθαράκι, χυλοπίτες, τραχανάς, corn flakes και όλα τα υλικά για κάθε περίπτωση και σε περισσότερες από μία συσκευασίες για να μην ξεμείνω. Και βέβαια πολλά είδη πάστας. Μου αρέσει η πάστα, γιατί είναι εύκολο φαγητό και αποτελεί μια ωραία βάση για να... ζωγραφίσεις. Οι Ιταλοί λένε ότι στη σωστή μακαρονάδα η σάλτσα πρέπει να περιέχει 3 υλικά. Είναι ωραία να βγάζεις μια εκλεπτυσμένη γεύση από ένα ταπεινό ντοματάκι, σπαράγγι ή κολοκύθι. Συνήθως παίρνω τα De Cecco ή Barilla γιατί η φρέσκια πάστα δεν μου αρέσει. Μόνον στην Ιταλία όταν έμενα είχα βρει υπέροχη. Υπήρχαν μαγαζιά που, όπως τα αρτοποιεία, σε ημερήσια βάση έφτιαχναν φρέσκια πάστα.
Ένα πιάτο που είχα φάει στην Ταορμίνα ήταν μακαρονάδα με λεμόνι και ήταν τόσο σούπερ που είπα στην ιδιοκτήτρια να μου δώσει την συνταγή. Λιώνεις λίγο βούτυρο και προσθέτεις ένα χυμό λεμόνι, το ανακατεύεις και μπορείς να προσθέσεις ελάχιστη crème freche. Δοκιμάζεις και προσέχεις να μην είναι πολύ ξινή, ανακατεύεις τη σάλτσα με τα μακαρόνια και στο τέλος βάζεις και λίγο ξύσμα lime. Επίσης μπορείς να προσθέσεις και καβουρδισμένο κουκουνάρι αλλά ξεφεύγεις από τα 3 υλικά.
Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να δοκιμάζω την τοπική κουζίνα. Στην Γαλλία ενθουσιάζομαι να τρώω γαλλικό, στη Ιταλία την τοπική κουζίνα στην Ταϊλάνδη ενθουσιάστηκα με το Ταϊλανδέζικο. Στην Ταϊλάνδη όσο διήρκεσε το ταξίδι μας εκεί έκανα μαθήματα μαγειρικής γιατί είναι από τις λίγες κουζίνες που πρέπει να γνωρίζεις πριν την φτιάξεις. Πρώτα φτιάχνεις τις σάλτσες και μετά βάζεις τα κυρίως συστατικά. Τώρα πρέπει νομίζω να περάσω σε άλλο επίπεδο. Ας πούμε για τα γαλλικά κρέατα πρέπει να κάνεις μαθήματα για να τα ψήσεις σωστά. Εκεί που είμαι καταστροφή είναι η patisserie. Κάνω μόνον 2-3 γλυκά που ξέρω ότι θα πετύχουν ή θα φτιάξω με τα παιδιά κάποιο κέικ. Προτιμώ να αγοράζω... Αν θέλω γαλλικό γλυκό θα πάω στον Παρλιάρο, για κάτι πιο κλασσικό θα πάω στο Mike, το Pastry House, το «Eλληνικόν» όπως και το Fresh έχουν πάντα ωραία γλυκά, υπάρχει μια ωραία σοκολατόπιτα κάπου στην Καλλιθέα - το καθένα στην ειδικότητα του.
Πίνω κρασί αλλά δεν είμαι γνωστής. Δεν μου άρεσε ποτέ το κόκκινο και ξαφνικά φέτος άρχισα να πίνω μόνο κόκκινο... Από λευκό πίνω το Chablis γιατί αυτό έπινε ο καθηγητής μου στην ιστορία της τέχνης. Πάντα θεωρούσα ότι οι ιστορικοί τέχνης ξέρουν να τρώνε, αντίθετα από τον κόσμο της μόδας. Το κριτήριο μου στο κρασί είναι οπτικό, της ωραίας ετικέτας. Και όταν παίρνω κάτι καλό μετά δεν το θυμάμαι.
Έχω όμως την τέλεια συνταγή για κοκτέιλ. Και αυτό βασίζεται στην ιδιαιτερότητα μου όταν κάνω τραπέζι να καλώ ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, μπορεί να έχουν κάποιο κοινό στοιχείο αλλά είναι ωραία να μην ξέρει ο ένας τον άλλον. Επειδή όμως είναι λίγο αμήχανο, τους... ποτίζω για να χαλαρώσουν. Έχω βρει λοιπόν το κοκτέιλ «Άνοιξη-Καλοκαίρι» . Κάνεις ένα μάνγκο χυμό και μετά προσθέτεις... ό,τι αλκοόλ έχεις. Εγώ βάζω ουκρανική βότκα. Την ρίχνεις μέσα και όταν πεις «ωχ, έχω ρίξει αρκετή»-γιατί αυτή είναι η δοσολογία- ρίχνεις λίγη ακόμα και μετά προσθέτεις χυμό λεμόνι Amita και το βάζεις στο ψυγείο. Στο τέλος προσθέτεις μια-δυο λεμονίτες ΕΨΑ με ανθρακικό και φύλλα μέντας. Επίσης μπορείς να ρίξεις οποιοδήποτε άλλο κίτρινο φρούτο. Είναι αρκετά δυνατό αλλά χωρίς να σε χτυπάει κατακούτελα. Το know us better... Τσιν, τσιν».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση