«Περνάω τα 2/3 της ζωής μου... ξαπλωτή. Στο κρεβάτι δουλεύω, τρώω, κοιμάμαι, ξεκουράζομαι. Έχω δημιουργήσει έναν κόσμο γύρω από το κρεβάτι -με τραπεζάκι, βιβλία, τετράδια για σημειώσεις, κομπιούτερ, κοντρόλ, μανό, παπούτσια- που με βολεύει και με διευκολύνει. Έτσι και η ημέρα μου ξεκινάει με χουζούρεμα και χάζεμα στο κρεβάτι και ζάπινγκ. Η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια όταν... δεήσω να σηκωθώ είναι ένα ποτήρι χυμός πορτοκάλι και οκτώ ανάλατα ξεφλουδισμένα αμύγδαλα. Εννοείται και καφές! Φραπέ το καλοκαίρι, ζεστός Nescafe το χειμώνα, πάντα με γάλα και πάντα μέτριος.
Επειδή μένω στο κέντρο, στου Ψυρρή έχω μεγάλη επιλογή από ... στέκια. Καταρχάς έχω πολλά καφέ κάτω από το σπίτι μου όπως το Στυλ καφέ, τη Σουίτα, την Ψύρρα αλλά και το Tailor Made λίγο πιο εκεί στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Επίσης όταν έχω λιγούρες επισκέπτομαι έναν πολύ καλό φούρνο στη Σαρρή με ωραία σάντουιτς, τυρόπιτες... τα πάντα.
Μεσημεριανό τρώω συνήθως στο σπίτι. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Κάνω πολύ νόστιμα γιουβαρλάκια με κάρυ. Κάνω όμως και μία γερμανική συνταγή
πολύ εύκολη και νόστιμη που μοιάζει δύσκολη: Κόβουμε πράσα σε μεγάλα κομμάτια και τα κρεμμύδια στα τέσσερα και τα αφήνουμε να πάρουν μια βράση σε αλατισμένο νερό. Βάζουμε στο τηγάνι βούτυρο με κιμά – καλύτερα μεικτό, δηλαδή χοιρινό και μοσχαρίσιο- τον τσιγαρίζουμε και τον αλατοπιπερώνουμε. Ρίχνουμε μέσα τα πράσα και τα κρεμμύδια και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε μέχρι που να αρχίζουν να διαλύονται. Τότε ρίχνουμε μια συσκευασία Philadelphia και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε μέχρι το τυρί κρέμα να πάει παντού. Το σερβίρουμε με πουρέ.
Το βράδυ τρώω μέρα παρά μέρα έξω. Όταν είμαι όμως σπίτι μαγειρεύω κάτι γρήγορο: μακαρόνια, κριθαράκι ή ρύζι. Αυτές οι γεύσεις με παρηγορούν και όταν είμαι στεναχωρημένη, αγχωμένη ή ... συναχωμένη: ένα ριζότο ή κριθαράκι σκέτο με τυρί, βούτυρο, γιαούρτι και πιπέρι είναι ό,τι πρέπει για να πάρω τα πάνω μου!
Μου αρέσουν τα μεζεδοπωλεία και οι ταβέρνες όταν βγαίνω έξω, ιδιαίτερα στο Μεταξουργείο έχει πολλά και συμπαθητικά όμως έχω και τα αγαπημένα μου εστιατόρια που με οδηγούν στα αγαπημένα μου πιάτα. Έχουμε και λέμε: το Τρανζίστορ στου Ψυρρή για το ψαρονέφρι του με φέτα και λιαστή ντομάτα, το Shamone στο Γκάζι για τα μπιφτεκάκια γαλοπούλας και την σαλάτα με σπανάκι, το Mama Roux στην Αιόλου για το Μoutabal (πουρές μελιτζάνας με αρνίσιο κιμά), το Χούμους και το Φαλάφελ, το Nixon`s για τις quesantillas. Επειδή βγαίνω βράδυ παρά βράδυ για φαγητό το θέμα του service έχει αξία για μένα να έχει ένα μέτρο. Δεν μου αρέσουν οι πολλοί τύποι και η υποκριτική περιποίηση όπως και η αδιαφορία. Γενικά πάντως δεν μπορώ να βγάλω πόρισμα για το πώς εξελίσσεται η ελληνική εστιατορική σκηνή δεδομένου ότι μάλλον, "κολλάω" σε στέκια και δεν πειραματίζομαι, τόσο ώστε να έχω γενικευμένη άποψη. Άλλωστε η κρίση έχει αλλάξει -μειώσει- αρκετά τη συχνότητα που πηγαίνω σε πιο ακριβά εστιατόρια.
Αγαπημένο μου ποτό είναι μάλλον το κόκκινο κρασί. Το Μποζολέ. Χωρίς προτίμηση στις ετικέτες. Εκτός από το κρασί δεν μου πολυαρέσουν άλλα ποτά. Καμιά φορά πίνω κανένα τσίπουρο ή τεκίλα πορτοκάλι.
Όταν μένω σπίτι και δεν μαγειρεύω, παραγγέλνω πίτσα! Το ζητούμενο είναι πάντα Ιταλική με λεπτή ζύμη... αλλά ελλείψει delivery που να μου ικανοποιεί αυτή μου την επιθυμία, βολεύομαι με την Domino. Το καλοκαίρι που τα τελευταία χρόνια κάνω διακοπές στην Αντίπαρο, βρίσκω την καλύτερη πίτσα στο ιταλικό Lolo`s.
Από ταξίδια μου θυμάμαι ότι ωραία είχα φάει στη Ταϋλάνδη, την Κούβα και την Τουρκία. Άλλωστε είμαι πάντα ανοιχτή στο να δοκιμάζω γεύσεις και πάντα... λαίμαργη! Αν και τα βασικά υλικά με τα οποία έχω εμμονή είναι τα τυριά, τα λαχανικά και τα ζυμαρικά. Από εδώ ξεκινάει μία αλυσιδωτή αντίδραση: Τα τυριά, τα λαχανικά και τα ζυμαρικά είναι ο λόγος που είμαι λάτρης της ελληνικής και της ιταλικής κουζίνας. Γιατί μπορώ και βρίσκω αυτά τα υλικά σε απίστευτη ποικιλία. Αυτά τα υλικά + τις σοκολάτες θα βρει κανείς στο ψυγείο και το ντουλάπι μου. Τα τυριά και η σοκολάτα είναι άλλωστε τα τρόφιμα που ... σχεδόν εμμονικά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά! Αγαπημένη από την παιδική μου ηλικία η Ίον Αμυγδάλου. Και μιας που είπα εμμονή: Τελευταία εμμονή- παλιμπαιδισμός, είναι το ζεστό ψωμί με βούτυρο και μαρμέλαδα. Ως εκ τούτου έμαθα να φτιάχνω και μαρμελάδες. Δεν έχω μάθει όμως να φτιάχνω... προφιτερόλ. Το special το βρίσκω στο ζαχαροπλαστείο Ανδριάς και για σιροπιαστά μου φτάνει μια κοντινή βόλτα μέχρι τον Βενέτη στη Σαρρή.
Γενικά είμαι άνθρωπος που μ` αρέσει να μαγειρεύω για τους φίλους μου, να μου μαγειρεύουν και εκείνοι και να συντρώω με φίλους που εκτιμούν το καλό φαγητό. Οι φίλοι μου ωστόσο χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τους φίλους που δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το φαγητό κι είναι κατάλληλοι για "δίαιτα", και τους άλλους που τους απασχολεί το φαγητό και μαγειρεύουν κι ίδιοι. Εννοείται πως για ένα καλό τραπέζι προτιμώ τους δεύτερους».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση