«Ξυπνάω γύρω στις 9.00 με 9.30 χωρίς ξυπνητήρι εκτός από δύο φορές την εβδομάδα που ξυπνάω πιο νωρίς γιατί κάνω pilates. To πρώτο πράγμα που κάνω με το που σηκώνομαι είναι να πιω έναν espresso συνοδεία κάτι γλυκού, συνήθως σπιτική μαρμελάδα αλειμμένη σε μία φρυγανιά. Αν όμως υπάρχει στο σπίτι κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως για πχ. πίτες –σπανακόπιτες, τυρόπιτες- θα τις προτιμήσω.
Ο επόμενος καφές είναι στο γραφείο, από το DaCapo ... outlet, όπως το λέμε εμείς εκεί, γιατί είναι εσωτερικής κατανάλωσης. Συνήθως είναι ένας περιποιημένος cappuccino με ένα κουλούρι – σάντουιτς. Προσπαθώ να αποφεύγω τις λιχουδιές αν και τα Χριστούγεννα ξέφυγα λίγο, κυρίως λόγω του διπλανού –από την εφημερίδα- ζαχαροπλαστείου, Παύλου που έχει πολλές φρέσκιες ... αμαρτίες παλιού τύπου. Όταν περνάω από εκεί το παίρνω απόφαση ότι θα αμαρτήσω. Και η αμαρτία έχει όνομα: Μπαμπά με Ρούμι. Ευτυχώς τα βγάζει και σε μίνι μερίδες και έτσι οι θερμίδες είναι λιγότερες αλλά η απόλαυση ολόκληρη.
Το μεσημέρι τρώω αναγκαστικά στο γραφείο. Συνήθως καμιά σαλάτα ή ένα σάντουιτς ή ένα club sandwich από τα Goody`s εδώ κοντά ή νοστιμότατα σουβλάκια κοτόπουλου με πίτα από το ψητοπωλείο Ραβαΐσι λίγο πιο πάνω από την εφημερίδα, στην Παπαδιαμαντοπούλου.
Όταν όμως νιώθω κουρασμένη και χωρίς ενέργεια στη δουλειά επαναφορτίζομαι ανακατεύοντας ξηρούς καρπούς με μέλι και κανέλα συνοδεία πράσινου τσαγιού. Εμένα αυτό μου δίνει δύναμη!
Εντάξει, ενίοτε μαγειρεύω κιόλας. Αλλά επειδή οι χρόνοι, λόγω επαγγέλματος, είναι περιορισμένοι, δεν περνάω πολύ χρόνο στην κουζίνα. Έτσι βρίσκω έξυπνες, γρήγορες,νόστιμες και ελαφρές λύσεις, όπως τα σνίτσελ φιλέτα κοτόπουλου. Πώς τα κάνω όμως εγώ; Βάζω λίγο λάδι σ` ένα πιατάκι, περνάω τα φιλετάκια λίγο, ίσα- ίσα από το λάδι και μετά τα πανάρω μόνο με φρυγανιά, που έχω ανακατέψει με αλάτι και πιπέρι. Δεν βάζω αυγό. Τα τοποθετώ σ` ένα ταψί και στο φούρνο στους 190 βαθμούς. Έτσι έχω ένα πεντανόστιμο σνίτσελ και ελαφρύ. Αν θέλω να το κάνω ακόμα πιο νόστιμο, στη φρυγανιά προσθέτω και λίγο τριμμένο τυρί.
Όσο σπάταλη είμαι –για την ακρίβεια ήμουν- όταν βρίσκομαι σε ένα πολυκατάστημα καλλυντικών, άλλο τόσο εγκρατής είμαι σ` ένα σούπερ μάρκετ. Ψωνίζω από εκεί τα απολύτως απαραίτητα, αυτά που μου λείπουν και δεν κάνω τρέλες εκτός αν πέσω σε καλό παράρτημα με μπαχαρικά, βότανα, σάλτσες και βαζάκια ασιατικής κουζίνας. Ας πούμε μπορεί να πάω και μέχρι την Νέα Ερυθραία στον Θανόπουλο, αν έχω όρεξη να χαζέψω μπαχαρικά, γιατί είναι πολύ ενημερωμένο σούπερ μάρκετ σ` αυτόν τον τομέα. Είμαι ο άνθρωπος που αγαπώ τη μυρωδιά στο φαγητό. Είμαι περισσότερο της μυρωδιάς, παρά της γεύσης. Όσο για το ψυγείο μου είναι ... ασφαλώς ο καθρέφτης του τρόπου που ψωνίζω. Έχω φρούτα, λαχανικά εποχής, ελιές δύο ειδών γιατί τις λατρεύω –πηγαίνω στη λαϊκή για να προμηθευτώ ελιές –τυρί φέτα, γραβιέρα Κρήτης ή Νάξου. Αυτά! Στην ίδια λογική βρίσκεται και το ντουλάπι μου με τα τρόφιμα: ζυμαρικά Barilla ή Misko, ρύζι και όσπρια. Μ` αρέσουν πολύ αυτά τα όσπρια που φέρουν την μάρκα ΑΒ Βασιλόπουλος.
Δεν είμαι φαν του κρέατος. Άλλωστε το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα ορφανά γεμιστά με ρύζι, σταφίδες και κουκουνάρια. Όμως πρέπει να πω ότι αν βρεθώ σε μία καλή ψησταριά, τα παϊδάκια μου θα τα φάω. Μάλιστα τον τελευταίο καιρό, όταν βγαίνω για φαγητό, πράγμα σπάνιο, πηγαίνω σε δύο Πλάτανους για φαγητό: Ο ένας είναι στον Καρέα ο ξακουστός Πλάτανος και άλλος ένας ... στην Σταμάτα. Και στα δύο τρώω εξαιρετικό κρέας. Έπειτα για κάτι σε πιο junk χωρίς όμως να είναι junk, μ` αρέσει το Colibri στην Πλατεία Βαρνάβα. Έχει πεντανόστιμα χάμπουργκερ, πάρα πολύ ωραία πίτσα με λεπτή τραγανή ζύμη, τύπου Ιταλική, και φιλικό περιβάλλον με πολύ καλή εξυπηρέτηση. Είναι βέβαια λίγο τσιμπημένες οι τιμές. Όμως είναι ισορροπημένη η σχέση ποιότητας-τιμής και αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Αν και δεν με ενδιαφέρει η ...σινιέ κουζίνα, υπάρχει ένα εστιατόριο ξεχωριστό που το εκτιμώ: είναι το Βαρούλκο. Είναι εξαιρετικό, αν και δεν είναι για κάθε μέρα. Μιας στις τόσες είναι μια εμπερία που αξίζει. Εμένα μ` αρέσει το λαβράκι με το αλάτι αλλά μου έχει μείνει και η πίτα θαλασσινών. Ήταν αυτό που λέμε δημιουργική κουζίνα.
Αν πάντως κάτι εκτιμώ γενικά στα εστιατόρια είναι η καθαριότητα και το στρωμένο τραπεζομάντηλο. Και αν κάτι με θυμώνει, είναι η αλόγιστη χρήση και κατανάλωση κρέμας γάλακτος. Γιατί να καλύψεις τις αυθεντικές γεύσεις ενός πιάτου; Εκτός και θέλεις να κρύψεις τις ατέλειες!
Πάντως παρά τα όσα έγραψα πιο πάνω, οι αγαπημένες μου κουζίνες νομίζω ότι είναι με διαφορά ασιατικές, με ένα προβάδισμα που δίνω στην Ταϋλανδέζικη. Έχει αρώματα, λαχανικά, φρούτα. Τα καλύτερα πιάτα τα έχω φάει στον ... τόπο καταγωγής τους , στην Ταϋλάνδη, αλλά και στο σπιτι μιας φίλης που φτιάχνει τέτοιες συνταγές. Τώρα που έπιασα τα ταξίδια, γαστρονομική εμπειρία ζωής βίωσα και στο Παρίσι. Στο εστιατόριο του Alain Ducasse, δεν ήταν αυτό που έφαγα, ήταν η όλη ατμόσφαιρα, το σέρβις, η διακόσμηση. Αυτή βέβαια ήταν μία πολιτισμένη μου εμπειρία. Στον αντίποδα, θα σας μεταφέρω στην πρωτόγονη γαστρονομική μου εμπειρία. Πριν από πολλά χρόνια σε ένα ταξίδι μου στο ... Λιδορίκι Φωκίδας, τόπο καταγωγής του μπαμπά μου, παραμονές κάποιων εκλογών είχαμε πάει για να ψηφίσει και να κάνουμε και την εκδρομή μας. Φάγαμε στην ψησταριά του χωριού, όπου είχαν ψήσει αριστοτεχνικά μια προβατίνα στη σούβλα και όταν δοκίμασα έπαθα πλάκα. Ήταν πρωτόγνωρη γεύση. Ίσως από εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν θέλω να φάω ξανά κρέας γιατί είχα φάει το υπέρτατο. Και από εκείνη τη στιγμή είχα μέτρο σύγκρισης, γιατί είχα το προνόμιο να φάω το καλύτερο κρέας της ζωής μου.
Αφού σας πήγα στο γαστρονομικό... μου παρελθόν, λέω να σας πάω ακόμα πιο πίσω, στις παιδικές μου μυρωδιές, γεύσεις και εικόνες. Θυμάμαι όταν η μαμά μου ετοίμαζε κέικ με βανίλια και πορτοκάλι, αφού είχε ετοιμάσει το μείγμα, μου άφηνε πάντα ένα μικρό κουταλάκι για να γλύψω το μπολ. Αυτό το παρασκεύασμα για μένα ήταν το καλύτερο ακόμη και από το ίδιο το κέικ που έτρωγα μετά. Μου άρεσε η διαδικασία και περίμενα πώς και πώς για αυτό το μείγμα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα το κάνω. Είναι αγαπημένη συνήθεια. Μία ακόμα παιδική μου ανάμνηση έχει αλμυρές καταβολές. Όταν η μαμά μου έφτιαχνε σουφλέ στον φούρνο με πολλά τυριά και μύριζε ωραία το ψημένο τυρί, το περίμενα πώς και πώς όταν γυρνούσα από το σχολείο ή όταν περιμέναμε κόσμο στο σπίτι. Ήταν μια μυρωδιά που με ταξίδευε στην θαλπωρή της μαμαδίστικης κουζίνας. Με μυρωδιά συνδέεται και η τελευταία μου παιδική ανάμνηση. Είναι το γλυκό περγαμόντο που έφτιαχνε η μαμά μου. Όταν έβραζε, το σπίτι μετατρεπόταν σε spa και όλο το σπίτι μύριζε υπέροχα. Για μένα οι αναμνήσεις μιας γεύσης δεν είναι μόνον το τελικό αποτέλεσμα είναι ως επί το πλείστον η διαδικασία της παρασκευής του φαγητού. Μπορεί να μου χαλάσει και το τελικό αποτέλεσμα αν δεν μου μυρίζει ωραία η διαδικασία. Ας πούμε το τσιγάρισμα του κρεμμυδιού με χαλάει απίστευτα. Δεν το αντέχω... Εντάξει, το τελικό αποτέλεσμα ...θα το φάω! Μια κουβέντα είπαμε!».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση