Ένα φανταστικό soundtrack για το μενού degustation του Patio

To μενού degustation του Patio, που υπογράφει ο Πάνος Γιακαλής στο ξενοδοχείο The Margi είναι από εκείνα τα μενού που δεν περιορίζονται στη γεύση. Έχει ρυθμό, δυναμική και αρμονικές μεταπτώσεις όπως ένα καλό μουσικό album. Με αυτή λοιπόν τη σκέψη, επιχείρησα να δημιουργήσω ένα soundtrack εμπνευσμένο από τα πιάτα του, ένα μουσικό ταξίδι που θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να συνοδεύσει ιδανικά τις γεύσεις. Όχι σαν φόντο, όχι σαν dj σε ένα γευστικό πάρτι αλλά ως ηχητική συνοδεία που συνομιλεί με τα πιάτα και αναδεικνύει τα υλικά με τη διάθεση του κάθε γευστικού εγχειρήματος. Ίσως κάτι σαν song pairing με κάθε πιάτο.

Aperitif Oyster Shell | Loukoumi | Pasteli

Το “First Breath After Comma” φαντάζει η ιδανική εισαγωγή του μενού. Post-rock χωρίς στίχους, καθαρό και ψιθυριστό στην αρχή, χτίζει την ένταση αργά και σταδιακά. Ο ρυθμός ακολουθεί το αυξανόμενο ξύπνημα των αισθήσεων. Ένα κομμάτι άκρως ατμοσφαιρικό που προετοιμάζει την κάθοδο στο μενού χωρίς να επιβάλλει κάποιον ρυθμό αλλά αποτελεί την πρώτη ανάσα που σε καλεί να αφήσεις τον χρόνο να κυλίσει αλλιώς.

Από το τρίπτυχο του aperitif περνάμε στην πρώτη γευστική πρόταση. Το χτένι ζητά την απόλυτη προσοχή σου. Οι Godisan Astronaut, με το “Fragile” περιγράφουν την ευθραυστότητα. Ήρεμο και ονειρικό κομμάτι, με μουσικά επίπεδα που γεμίζουν τη σύνθεση σταδιακά σαν κύματα που φέρνουν το χτένι στην επιφάνεια. Η λεπτότητα του θαλασσινού και η απαλότητα της υφής του, απαιτούν ήχους που δεν θα τα καλύψει αλλά θα τα αναδείξει. Ο ρυθμός του soundtrack παραμένει στοχαστικός ενώ το ταξίδι προς τον βυθό συνεχίζεται χωρίς να σε πιέζει να το ολοκληρώσεις.

Το τρίτο μέρος της εμπειρίας φέρνει το κομμάτι “3”, μια σύμπτωση που δεν είναι τυχαία όταν μιλάμε για μενού degustation. Το τραγούδι των Porcupine Tree είναι άκρως ατμοσφαιρικό με την καθαρότητα που χρειάζεται ο αχινός και το παιχνίδισμα του αρώματος του γλυκάνισου. Η φινέτσα στις κιθάρες του συγκροτήματος δεν αλλοιώνουν την ατμόσφαιρα αφήνοντας την κάθε νότα να αναπνεύσει. Εδώ στο τρίτο κομμάτι του ταξιδιού όλα είναι ακόμα ελαφριά και υποσχόμενα παρά την ένταση του ιωδίου. Η βραδιά έχει ξεκινήσει.

Προφανώς εκτός από τον τίτλο που του πάει γάντι, το τραγούδι των Radiohead μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με πιάτο από ένα menu degustation. Για ακόμα μία φορά ένα κομμάτι που χτίζει ένταση και πολυπλοκότητα σταδιακά αλλά συνεχίζει ακριβώς εκεί που τελείωσε το “3”. Από τον αφρό του προηγούμενου πιάτου πλέον είμαστε στον βυθό. Το soundtrack του μενού ακολουθεί σχεδόν την ίδια ατμόσφαιρα αλλά τώρα οι στίχοι αφήνουν πίσω κάθε  γευστική εισαγωγή δίνοντας τροφή για σκέψη και ήχο που συντονίζεται πάνω σε μια λεπτή γραμμή, σχεδόν ονειρική όπως οι λεπτές φέτες της σουπιάς. Ο υπνωτικός ρυθμός και τα πολυρυθμικά σημεία δημιουργούν ατμόσφαιρα συγκέντρωσης χωρίς να αποσπούν. “In the deepest ocean, the bottom of the sea, your eyes…”

Από τον βυθό στη γη. Η σύνδεση των δυο κόσμων, της θάλασσας και του χώματος με το “Harvest” των Opeth να την αποδίδει με συγκινητική απλότητα. Ακουστικό, μελαγχολικό και ζεστό, το τραγούδι έχει την αίσθηση που ταιριάζει στη συνάντηση του μπακαλιάρου με τη λιαστή ντομάτα και το αυγολέμονο με μάραθο. Η θάλασσα, η μεσογειακή παράδοση και η αρωματική πολυπλοκότητα σε ένα ρυθμό που παραμένει ήρεμος και σε καλεί να εκτιμήσεις την αγροτική γενναιοδωρία που συναντά τη θάλασσα στο πιάτο σου.

Ένα πιάτο με υπόγειο μυστήριο και βάθος, όπως και το τραγούδι του NickCave, δεν σε προειδοποιεί για την ένταση που κρύβει μέσα του. Το καπνιστό χέλι φέρνει στο μυαλό την υπόκωφη ατμόσφαιρα του κομματιού, ενώ τα παντζάρι βάφει τη γεύση με μια κόκκινη, σχεδόν αμαρτωλή γλύκα. Η φωνή του Cave, βαθιά και απειλητική, αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα των υλικών, σε ένα πιάτο που προφανώς δεν χαϊδεύει τον ουρανίσκο αλλά τον προκαλεί. Ο ρυθμός είναι μελαγχολικός και η κάθε νότα όπως η κάθε μπουκιά ζητά την απόλυτη προσοχή σου. Το τραγούδι δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που σε κρατά σε εγρήγορση, ακριβώς όπως το πιάτο που δεν σ’ αφήνει να χαλαρώσεις σε γνώριμα μονοπάτια.

Το φινάλε του μενού αναζητά κάτι που να μη κλείνει απλά το γεύμα αλλά να συνοδεύει το κλείσιμο μιας βραδιάς. Το κομμάτι των Dream Theater αποτελεί ένα από τα πιο συναισθηματικά και σκοτεινά κομμάτια της progressive σκηνής. Ένα αργό, υπνωτικό ταξίδι που δεν βιάζεται να κλείσει την εμπειρία. Το στοιχειωμένο πιάνο ταιριάζει μοναδικά με την πολυτέλεια της μαύρης τρούφας ενώ η φωνή του James La Brie αντανακλά τη γλυκύτητα του καπνιστού μελιού και της σοκολάτας. Οι κιθάρες χτίζουν την ατμόσφαιρα μέχρι την έξοδο χωρίς να γίνονται ποτέ aggressive. Ο ιδανικός επίλογος μιας γευστικής βραδιάς που δεν θέλεις να τελειώσει. Παραμένει μαζί σου όσο χρειάζεσαι για μια αργή επιστροφή στην πραγματικότητα.