Πάντα ήθελα να ξεκινήσω ένα κομμάτι μου μ΄αυτόν τον τρόπο, μου κάνει κάπως δραματικό και προσδίδει extra ενδιαφέρον στην ανάγνωση πιστεύω. Μέχρι να φτάσετε στην επόμενη σειρά that is, όπου θα συνειδητοποιήσετε πως όχι, δεν έφυγα οικονομική μετανάστης, απλά πεθύμησα την αγαπημένη μου πόλη – που έχω να την επισκεφτώ σχεδόν 6 μήνες και αυτό είναι πρωτοφανές αρνητικό ρεκόρ- οπότε έβγαλα εισιτήριο, έχωσα μερικά ρούχα στην βαλίτσα μου, άφησα πίσω μου το άγχος για το τι θα συμβεί – ελπίζω by the way τώρα που θα διαβάζετε αυτό το κομμάτι οι ελληνικές τράπεζες να λειτουργούν κανονικά και εγώ να μπορώ να χρησιμοποιήσω τις κάρτες μου- και ήρθα!
Ελπίζω επίσης να έχει καλό καιρό αυτές τις μέρες, και να μην βρέχει στο Λονδινάκι, γιατί βασίζω την γκαρνταρόμπα μου – κυριολεκτικώς- στις αγαπημένες μου μπεζ πλατφόρμες Fatima by Sorelle και δεν θα μου άρεσε καθόλου να τσαλαβουτάω στα νερά με ανοιχτά παπούτσια. Τις πλατφόρμες αυτές τις λάτρεψα με την πρώτη ματιά γιατί τα έχουν όλα. Είναι αρκετά λαλά ώστε να ταιριάζουν με το γούστο μου και με τον χαρακτήρα που ‘χω, με τις φούντες τους, το χέρι της Φατιμά και το ροζ ματάκι τους, είναι φτηνές αλλά εξαιρετικής ποιότητας και αντοχής, και ταυτόχρονα είναι και σούπερ άνετες και στο τέλειο ύψος ώστε να μπορώ να τις περπατάω χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην τυχόν και σαβουρδιαστώ. Επίσης, είναι και στο τέλειο, ουδέτερο χρώμα που ταιριάζει με τα πάντα όλα, οπότε καταλαβαίνετε πως τις έχω ήδη λιώσει.
Μέσα στα πράγματα που θέλω να κάνω αυτές τις μέρες που θα είμαι εδώ, είναι να πάω μια βόλτα από την Chanel στην Sloane Str παρέα με τον αγαπημένο μου Apollon Victoratos που έχει όλα τα κονέ εκεί, να δω μήπως μπορέσω να βρω κάπου, σε κάποιο κατάστημα ανά τον κόσμο την τσάντα των ονείρων μου. Είναι αυτή η patchwork της περσινής συλλογής (και το ότι είναι περσινή τα κάνει όλα πιο δύσκολα), αλλά από την ημέρα που την είδα τυχαία – και καθυστερημένα obviously- έπαθα coup de foufre τεράστιο, χειρότερο και από αυτό που έχω με τον άτακτο Johnny–τον Jonathan Rhys Meyers δηλαδή- που περιμένοντας να έρθει η ώρα να με συναντήσει και να τον πάρω στην αγκαλιά μου για να τον περιθάλψω με στοργή και προδέρμ, παθαίνει απανωτά relapses με τα παντελόνια ξεκούμπωτα και την βότκα να ρέει σαν ποταμός, το γλυκούλι μου. Πίσω στην τσάντα, σαν να μην μου έφτανε η απογοήτευση μου που την έχω Googlάρει επαναληπτικά και δεν μπορώ να την βρω πουθενά, την είδα να την κρατάει μια κυρία σε διπλανό μας τραπέζι στο Sani Gourmet και πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ φλερτάροντας με την προοπτική να της δώσω μια στο κεφάλι, να την αρπάξω και να αρχίσω να τρέχω…
Στο μεταξύ, πνίγω τον πόνο μου στο διαδικτυακό shopping και ετοιμάζομαι να συμπληρώσω την προίκα μου με μερικά κομμάτια από αυτά τα υπέροχα, χειροποίητα πορσελάνινα σερβίτσια της Lindsay Emery από το Suite One Studio. Είναι φινιρισμένα με χρυσό και με σμάλτα σε μαγικά παλ χρώματα – ναι, εννοείται πως θα αγοράσω ότι υπάρχει σε ροζ- τα οποία τα φτιάχνει και αυτά μόνη της, κάνοντας τα απολύτως μοναδικά.
Τέλος, επειδή μόλις επιστρέψω ξαναφεύγουμε, για Nikki Beach και Amanzoe αυτή την φορά, και επειδή δεν θα είμαι σήμερα στην Αθήνα για να πάω στο Bazzar της MDA Ελλάς στο Club της Εκάλης, επιφόρτισα την φιλενάδα μου την Φαίη να μου αγοράσει μια από αυτές τις καταπληκτικές peshtemal towels της My New Towel. Διάλεξα την Ikaria Kikoy Terry σε λαμπερό πορτοκαλί με μωβ, κίτρινο και κόκκινο, και ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα την απλώσω στην ξαπλώστρα μου και θα αφεθώ στον ήλιο με το μυαλό μου αδειανό από κάθε σκέψη…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση