Από την μέρα που αγόρασα τα πρώτα μου Starάκια ever– κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70- μέχρι σήμερα έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια. Και παρόλο που μέσα στην πάροδο τους άλλαξα πολύ και σε πολλά, τα συγκεκριμένα παπούτσια παραμένουν οι μεγάλες αδυναμίες μου, κι ας με κοροϊδεύουν οι πιο posh και fashionable φίλοι μου για passé. Τα Starάκια για μένα, πέρα από απίστευτα βολικά και μπαλαντέρ παπούτσια που μπορείς να τα φορέσεις χειμώνα και καλοκαίρι και με ότι ρούχο θέλεις, από φόρμες μέχρι βραδινά φορέματα, είναι και ιδέα. Τρόπος ζωής αν θέλετε. Είναι το κλείσιμο του ματιού στα χρόνια που περνάνε, είναι το αντικομφορμιστικό κομμάτι του εαυτού μου που επιμένει σε πράγματα που κάνουν χαρούμενη την ψυχή μου πέρα από μόδες και στυλ, είναι αυτή η αίσθηση του οικείου που σε κάνει να νοιώθεις άνετα και χαλαρά μέσα στην μέρα, όπου κι αν βρίσκεσαι. Με τα χρόνια έχω δημιουργήσει μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα συλλογή που περιλαμβάνει και μερικά συλλεκτικά πια κομμάτια όπως ένα ζευγάρι από λεοπάρ γούνα και ένα άλλο από καρώ μετάξι που τα βλέπω να τα πουλάνε στο E-Bay σε τιμές εξωφρενικές. Κάποια τα φοράω σπάνια, κάποια άλλα τα λιώνω στην κυριολεξία. Όπως τα δυο ζευγάρια μεταλλικά μου, ένα ασημένιο που μου το έφερε από την Νέα Υόρκη ο φίλος και εκδότης μου Πέτρος Μπουροβίλης πριν από μια δεκαετία και τα μπρονζέ μου που είναι ένα χρόνο νεότερα και που πέρσι τα έβαψα μόνη μου με ειδική μπογιά για δέρματα και πινέλο με μεγάλη επιτυχία. Γενικά μιλώντας, τα Starάκια όσο πιο ταλαιπωρημένα είναι τόσο καλύτερα. Έτσι λέει η παράδοση και γι΄αυτό οι φανατικοί οπαδοί τους συχνά τα παλιώνουν πριν τα φορέσουν. Παρόλα αυτά, έρχεται μια ώρα που πρέπει να περάσουν από την ντουλάπα στην αποθήκη. Γιατί εννοείται, δεν τα πετάμε, τα φυλάμε στα κουτιά τους προσεκτικά, όπως όλες τις αναμνήσεις που μας κάνουν να χαμογελάμε νοσταλγικά. Και εδώ να πω βέβαια, πως ακριβώς επειδή τα περισσότερα κάπως πιο ιδιαίτερα μοντέλα δεν ξαναβγαίνουν, ταλαιπωρήθηκα πολύ μέχρι να βρω να τα αντικαταστήσω. Τελικά τα κατάφερα, και μετά από σχεδόν δυο μήνες αναμονή, πήραν πια την θέση τους στην ντουλάπα μου. Ένα ζευγάρι χρυσά Chuck Taylor Chrome metallic σε χρώμα χρυσό από το Net a Porter και ένα Chuck Taylor metallic suede σε χρώμα ασημί από το Mytheresa.
Τώρα που μπήκε ο χειμώνας για τα καλά, επιστρέφει σιγά σιγά και η διάθεση μου για μαγειρέματα και ζαχαροπλαστικές. Και με τις γιορτές να πλησιάζουν με φόρα, το Red Velvet Cake μου θα έχει την τιμητική του μια που, το ετοιμάζω κάθε χρονιά και το στέλνω δώρο σε κάποιους από τους κολλητούς μου, ενώ φυσικά είναι και το γλυκό που πρωταγωνιστεί στα Christmas αλλά και τα Pre-Christmas τραπέζια μου. Η συνταγή είναι εύκολη και θα την βρείτε εδώ, και με την επανάληψη επέρχεται η βελτίωση αν όχι η τελειότης οπότε θα σας συνιστούσα να το δοκιμάσετε μερικές φορές προτού το σερβίρετε επισήμως έτσι ώστε να του πάρετε τον αέρα. Το μυστικό είναι στην ποσότητα του χρώματος που θα χρησιμοποιήσετε για να πετύχετε το έντονο κόκκινο χρώμα – πράγμα που εξαρτάται από την μάρκα και από το αν είναι χρώμα υγρό ή σε πάστα- και στο άπλωμα του frosting για το οποίο θα σας βοηθήσει πάρα πολύ μια ειδική περιστρεφόμενη βάση.
Στα προϊόντα της Apivita έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, καθαρίζω το πρόσωπο μου καθημερινά με τον αφρό από ελιά και λεβάντα και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα. Προχτές όμως στο φαρμακείο, ανακάλυψα την καινούρια μου αγάπη. Το αφρόλουτρο με αιθέρια έλαια Rose Pepper που όχι μόνο μυρίζει συγκλονιστικά αλλά αφήνει το δέρμα απαλό και με μια σατινένια λάμψη που πραγματικά θα σας ενθουσιάσει. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και χαίρομαι αφάνταστα που ελληνικές εταιρίες λανσάρουν προϊόντα που μπορούν όχι απλά να σταθούν ισάξια δίπλα στα ανάλογα του εξωτερικού αλλά και να τα ξεπεράσουν.
Τέλος, δεν μπορώ παρά να σας μιλήσω για την συγκλονιστικότερη γαστρονομική εμπειρία των τελευταίων μηνών, την επίσκεψη μας στο All Senses στην Γλυφάδα. Τις λεπτομέρειες για τα πιάτα και τα κρασιά θα τις διαβάσετε αναλυτικά στην κριτική του Πάνου, όμως εγώ θα μείνω στην αίσθηση που μου δημιούργησε η βραδιά και στον ενθουσιασμό με τον οποίο την σκέφτομαι ακόμα. Ειδικά που δεν είμαι καθόλου η κλασσική φαν των γκουρμέ γεύσεων, προτιμώ τα πιο απλά πράγματα, άρα η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκεκριμένου project ήταν το ότι με έβαλε στο mood να δοκιμάσω πιάτα που σε άλλα εστιατόρια δεν θα τα είχα καν αγγίξει. Μια κατάλευκη αίθουσα και ένα επίσης κατάλευκο τραπέζι για 12 άτομα μετατρέπονται σε έναν digital καμβά που πάνω του- και μέσα του- ενσωματώνονται πιάτα βασισμένα σε ελληνικά προϊόντα συνδυασμένα με ελληνικά κρασιά που όλα, διηγούνται μια ιστορία. Μέσα στην οποία μπαίνεις και εσύ που τα δοκιμάζεις και ταυτόχρονα γίνεσαι μέρος της εικόνας και της υπέροχης μουσικής, και πραγματικά ζεις το concept με όλες σου τις αισθήσεις. Προφανώς το All Senses δεν είναι το εστιατόριο που θα γίνει στέκι, ούτε καν το εστιατόριο στο οποίο κάποιος θα πηγαίνει συχνά. Είναι όμως σίγουρα το εστιατόριο που πρέπει να δοκιμάστε οπωσδήποτε μια φορά, και για μένα προσωπικά, είναι το εστιατόριο στο οποίο θα επιστρέψω για να μοιραστώ με σημαντικούς ανθρώπους της ζωής ή της δουλειάς μου μια εμπειρία που αξίζει να την ζήσουν.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση