Αναρωτιέμαι πόσα είμαστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψουμε για χάρη της ποιότητας στο φαγητό; Μίλαγα προχθές με τον Γιώργο Κιρμίζογλου (Σαρδελάκι, βλ. κριτική εβδομάδας) και ήταν μια αποκάλυψη. Όχι γιατί μου είπε τίποτα περίεργο, απλά γιατί μου επιβεβαίωσε την κοινή λογική και μερικά από αυτά που γράφω χρόνια τώρα!
Μου εξήγησε λοιπόν, για παράδειγμα, ότι δεν μπορούν να παίρνουν κρατήσεις γιατί όλοι θα ήθελαν 9.30 με 10.00 και θα έφταναν όλοι μαζί κατά τις 10.15. Στην περίπτωση αυτή, η εξυπηρέτηση θα ήταν χειρότερη, το φαγητό επίσης, το «Σαρδελάκι» δεν θα μπορούσε καν να «διπλώσει» τα βραδινά του τραπέζια, θα έκανε λιγότερα από τα μισά κουβέρ, θα είχε τις διπλάσιες τιμές και μετά από λίγο θα έκλεινε γιατί δεν θα είχε κόσμο! Αντίθετα, τώρα ταΐζει καμιά 500αριά άτομα μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ και χρεώνει κάπου ανάμεσα στα €15 και τα €20! Έτσι, όλοι είναι ευχαριστημένοι γιατί τρώνε καλά, πληρώνοντας λιγότερο και από delivery!
Έχουν εμφανιστεί και άλλα τέτοια παραδείγματα εστιατορίων στην Αθήνα. Δεν λέω ότι έχουν όλα την ίδια επιτυχία, όμως υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα επιτυχίας ανάμεσά τους όπως το Κουπεπέ, το Kozi’s και άλλα. Αυτό που λέω όμως είναι ότι όταν μια προσπάθεια είναι συνεπής και τίμια, τότε «ανταμείβεται» ακόμη και σε εποχές κρίσης… ή ίσως ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης. Η ουσία όμως είναι ότι δεν μπορούμε μονίμως να γκρινιάζουμε για τις τιμές και εθελοτυφλούμε στις όποιες δικές μας ευθύνες. Για να φτάσει η τιμή ενός εστιατορίου να είναι πιο χαμηλή από έναν μέσο όρο, κάτι πρέπει να παραχωρήσουμε και εμείς. Πάντως και να πηγαίνουμε όλοι ταυτόχρονα για φαγητό στις δέκα και το σέρβις να είναι άψογο και το φαγητό καλό και όλα αυτά σε μια trendy περιοχή, πολύ απλά δεν γίνεται! Ας πάρουμε λοιπόν κάποια πράγματα απόφαση και ας σταματήσουμε μόνο να γκρινιάζουμε για τις τιμές.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση