Τις προάλλες μου ήρθε η –ομολογώ σπάνια- διάθεση να πάω για φαγητό σε μια ταβέρνα. Η αλήθεια πως το καλοκαίρι, το πακέτο πράσινη αυλή, χωριάτικη, τηγανιτές πατάτες και κάτι στην σχάρα έχει μια γοητεία.
Πήγαμε λοιπόν στον «Μοριά» στην Αγία Παρασκευή. Μια συμπαθητική αυλή, με πρασινάδα, ένα μεγάλο δέντρο με ασπρισμένο κορμό, τυπικές ψάθινες-κοινώς άβολες- καρέκλες και πολυκοσμία. Τυπικό σκηνικό αθηναϊκής ταβέρνας δηλαδή. Αναπόφευκτες οι γευστικές προτάσεις, εξίσου αναμενόμενο και το γευστικό αποτέλεσμα: διάφορα συμπαθητικά πραγματάκια τύπου τυροκροκέτες, πατάτες, κοντοσούβλι, μπιφτέκι κλπ. Αναμενόμενος και ο λογαριασμός γύρω στα €20 το άτομο- ίσως λίγο φτηνότερα. Και βέβαια αναμενόμενο το σέρβις. Όλα ήρθαν ταχύτατα και μετά για να ξεφορτωθούμε τα αποφάγια από μπροστά μας έπρεπε να βάλουμε μέσο.
Με κουράζει αυτή η μονοτονία της μετριότητας της μέσης αθηναϊκής ταβέρνας. Όσο απολαυστικό είναι το σκηνικό και το φαγητό σε πολλές από τις ταβέρνες εκτός πόλης, τόσο πληκτικές και αδιάφορες είναι η συντριπτική πλειοψηφία των αθηναϊκών! Αν οι πρώτες ύλες είναι της σειράς, αν το μενού δεν διανθίζεται με καμιά καλή πίτα ή κανένα μαγειρευτό της ανθρωπιάς, αν η ρουτίνα επικρατεί στο μεράκι και αν ο κόσμος δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο τότε το αποτέλεσμα είναι αυτό που συνήθως συναντάμε.
Πέρα από την μονοτονία της ταβέρνας όμως, δεν μπορώ παρά να απορώ πως κανένας σχεδόν δεν καταφέρνει να προτείνει κάτι αξιόλογο σε φαγητό και περιβάλλον σε τιμές που να κινούνται στην περιοχή των €20-25. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν επιχειρηματίες και σεφ ότι από την Αθήνα λείπουν απελπιστικά τα καθημερινά εστιατόρια της ανθρωπιάς; Τι διάολο; Κανείς τους δεν τρώει στο εξωτερικό;
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση