La Gabinoteca, από την Μαδρίτη στην Κηφισιά ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Μπορεί το La Gabinoteca να μετρά λίγες μόνο μέρες λειτουργίας, δείχνει όμως από την αρχή την δυναμική του και το ενδιαφέρον concept του. Και ενώ είναι σαφές ότι χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμη για να στρώσει, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να του κάνω μια πρώτη κριτική, με την υπόσχεση να επανέλθω πολύ σύντομα για ένα update.

Μερικά μαγαζιά έχουν το χάρισμα να σε κερδίζουν από το «καλημέρα» και το La Gabinoteca είναι ένα από αυτά. Θερμή, βιομηχανική διακόσμηση με γυμνό μπετόν, ορατούς τους σωλήνες του εξαερισμού, μεταλλικά πλαίσια και ένα απολαυστικό συνονθύλευμα από διαφορετικές καρέκλες, πολυθρόνες και καναπέδες δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο και ταυτόχρονα χαλαρό σύνολο που επικοινωνεί στην εντέλεια το επίσης χαλαρό concept του εστιατορίου. Η μεγάλη μπάρα που δεσπόζει μέσα και έξω δίνει το στίγμα του ότι εδώ θα πέσει μεγάλη προσοχή και στο θέμα κοκτέιλ. Άλλωστε ο head bartender Δημήτρης Παπαϊωάννου το εγγυάται.

Όλα αυτά όμως είναι απλά το σκηνικό για μια παράσταση που εκτυλίσεται βασικά στο τραπέζι σας. Ο Nino Redruello και το δεξί του χέρι, ο σεφ Patxi, επιμελούνται ένα μενού με φιλοσοφία και καρδιά tapas που κλείνει το μάτι στις μοριακές τεχνικές και υιοθετεί την γαστρονομική λογική ενός γκουρμέ εστιατορίου για να την καταρρίψει αμέσως μετά. Παλιά κουτιά, γουδοχέρια, καρδάρια, γλαστράκια βαζάκια…τα πάντα επιστρατεύονται προκειμένου κάθε πιάτο να έχει το δικό του σκηνικό, την δικιά του ιστορία να διηγηθεί. Το εγχείρημα είναι πραγματικά ενδιαφέρον και σίγουρα διασκεδαστικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την «ΜΗ αυθεντική σαλάτα του Καίσαρα». Έρχεται στο τραπέζι ένα γλαστράκι με ολόφρεσκες, τρυφερές πρασινάδες και ένα ψαλίδι, μαζί τραγανές μπουκιές κοτόπουλο, στικς μελιτζάνας και σος παρμεζάνας. Το σενάριο λέει ότι θα κόψετε με το ψαλίδι τέσσερα φύλλα (επιτρέπεται και πεεισσότερα) και με αυτά θα φτιάξετε μόνος σας έναν …ντολμά με όλα τα υλικά που θα φάτε τελικά με το χέρι! Το πιάτο προφανώς έχει περισσότερη πλάκα από ουσία, δίνει όμως το στίγμα του εστιατορίου. Ακόμη και η κλασική τορτίγια εδώ έρχεται σερβιρισμένη σε ποτήρι (!), το αβγό δεν είναι ομελέτα, αλλά μάλλον ένας ελαφρά ψημένος κρόκος και συνοδεύεται με αφρό μπακαλιάρου! Κατά τα άλλα, στο μενού θα βρείτε από πολύ απλά πράγματα όπως οι καλοτηγανισμένες κροκέτες με χαμόν και –υπερβολικά πολλή- μπεσαμέλ μέχρι πιο εξεζητημένα όπως οι εκπληκτικές μπρουσκέτες με άψογα ψημένια χτένια πάνω σε ένα στρώμα από πιπεριές ψημένες στο ουίσκι και από ζουμερό και χυμώδες λαβράκι σε κρούστα αλατιού και ανάλαφρη, ξινούτσικη σος σεβίτσε μέχρι ένα burger από θαυμάσια δουλεμένο ταρτάρ βοδινού με αρωματική και φίνα σος κάρι που χάνει λίγο σε κομψότητα επειδή το –πολύ νόστιμο είναι η αλήθεια- ισπανικό τυρόψωμο είναι μάλλον έντονο και πληθωρικό για το ταρτάρ. Οι καραβίδες έρχονται ψημένες στην εντέλεια σε μια πολύ ανάλαφρη, τρουφάτη εκδοχή της μενιέρ, ενώ τα μοσχαρίσια μάγουλα με πουρέ είναι απλά εξαιρετικά. Τα επιδόρπια ακολουθούν την ίδια παιχνιδιάρικη λογική και ότι δοκίμασα ήταν πολύ καλό, ενώ η λίστα κρασιών έχει αρκετά καλές ετικέτες και δελεαστικά τιμολογημένες τις επιλογές σε ποτήρι. Άλλωστε οι τιμές γενικότερα είναι προσεγμένες, ίσως όχι τόσο φτηνές όσο νομίζουν οι ίδιοι ή όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως αλλά σίγουρα σωστές αν αναλογιστεί κανείς το γενικότερο επίπεδο.

Δοκιμάζοντας διάφορα πιάτα μου είναι απολύτως σαφές τόσο το δυναμικό του εστιατορίου και η αρτιότητα του concept του όσο και οι κίνδυνοι. Μια τέτοια κουζίνα απαιτεί δύο πράγματα για να μην εκτεθεί: άψογη εκτέλεση ώστε να αντιμετωπίζεις το «παιχνίδι» ως διασκέδαση και όχι ως εξυπνακισμό και πολύ δυνατό σέρβις, με ανθρώπους που πραγματικά γνωρίζουν για τι μιλάνε και δεν παίζουν απλά κάποιο ρόλο.

Στις πρώτες του μέρες το La Gabinoteca δείχνει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με επάρκεια, το άμεσο μέλλον θα δείξει όμως αν πραγματικά θα κατορθώσει να δημιουργήσει και στην Αθήνα την αίσθηση που κάνει στην Μαδρίτη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην πόλη μας δεν έχουμε ευτυχήσει ίδιαίτερα, μέχρι στιγμής, με τις ισπανικές απόπειρες.