Νόμιζα πως κάτι ήξερα από μπίρα επειδή πού και πού έπινα καμια Chimay, εκείνη με την μπλε ετικέτα, φυσικά. Και στον Cantillon των Βρυξελλών έχω πάει (παραδοσιακή ζυθοποιία οι gueuzes της οποίας γίνονται με φυσικούς ζυμομήκυτες από τον αέρα της πόλης), και στην Oktoberfest (αξέχαστη εμπειρία, τι να σας λέω τώρα) και, ως φοιτητής, τα νεφρά μου επεξεργάστηκαν κάποιες εκατοντάδες λίτρα Bud και Οlympia, μία τοπική μπίρα του Σιάτλ που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Ναι, έχω παραδώσει τα διαπιστευτήριά μου στο βασιλιά της μπίρας Γκαμπρίνους, τουλάχιστον σε καταναλωθέντα λίτρα ζύθου, όμως τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τις αλλόκοτες, συναρπαστικές και εντελώς καινούργιες γεύσεις που μου επεφύλασσαν τα μικροζυθοποιεία της Αγγλίας και της Αμερικής (κυρίως), που ανακάλυψα χάρη στην εμπλοκή μου στη διοργάνωση της έκθεσης «Ζυθογνωσία».
Oι διάφορες Ales (η γκάμμα είναι τεράστια), οι Stout, οι Porter, οι Weiss, ακόμα και οι επονομαζόμενες «Barley Wine» («wine»;), είναι μπίρες εντυπωσιακές που κανέναν δεν αφήνουν αδιάφορο. Τα ελληνικά μικροζυθοποιεία, καίτοι σε νηπιακή ακόμα ηλικία, ακολουθούν με θέρμη τις διεθνείς τάσεις και πολλά από αυτά ήδη έχουν να προτείνουν ενδιαφέροντα πράγματα, σίγουρα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ελληνική μπίρα.
Υπάρχει, ωστόσο, μία υποβόσκουσα αντιπαλότητα μεταξύ κρασιού και μπίρας που καλλιεργείται επειδή πάντα πρέπει να υπάρχει αντίπαλο δέος. Οι άνθρωποι του κρασιού συχνά αντιμετωπίζουν την μπίρα αφ’ υψηλού (μάλλον γιατί ελάχιστα τη γνωρίζουν), ενώ οι ζυθόφιλοι από την πλευρά τους θεωρούν το κρασί επιτηδευμένα εξεζητημένο, βασικά σπαστικό.
Είναι αλήθεια πως στην μπίρα βρήκα κάτι που στο κρασί έχουμε χάσει, δηλαδή τη διονυσιακή ατμόσφαιρα. Η αποδόμηση του κρασιού, που αποτελεί μέρος της γευσιγνωστικής διαδικασίας, το φτύσιμό του, οι σημειώσεις, η ad nauseam ανάλυσή του, το έχουν μεν ανεβάσει σε δυσθεώρητα ύψη αίγλης αλλά ταυτόχρονα το έχουν στρέψει από τον πρωταρχικό του προορισμό που είναι να το πιεις και να το χαρείς (ευφημισμός, εδώ, του να μεθύσεις!).
Στην μπίρα, αντίθετα, ένα πράγμα που με κέρδισε αμέσως είναι η λαιμαργία με την οποία οι ζυθόφιλοι επιτίθενται στις μπίρες τους, η σπουδή τους να κατεβάσουν την πρώτη εκείνη γουλιά η οποία, ως γνωστόν, έχει άλλη αξία στη μπίρα! Όταν δοκιμάζεις μπίρα δεν την αναλύεις αλλά την αντιλαμβάνεσαι σαν ένα όλο μέσα στο στόμα, μία επαφή θα τολμούσα να πω, πιο άμεση. Η κατανάλωση της μπίρας μετριέται σε λίτρα και όχι σε ml, τα ποτήρια της είναι μεγάλα και εντυπωσιακά με πολύχρωμα λογότυπα και περίεργα σχήματα, τα τραπέζια μοναστηριακά, για παρέες και όχι ζευγαράκια· οι θιασώτες τής μπίρας διεκδικούν με υπερηφάνεια το δικαίωμα στην υπερκατανάλωση και όχι στην απλή ενυδάτωση της γλώσσας τους μέσα σε ένα ποτήρι που μοιάζει με βάζο για λουλούδια. Το κοινό του ζύθου είναι πιο «ροκ» όταν του κρασιού είναι «τζαζ», μου φαίνεται δε πως είναι πιο εξωστρεφές και... χαρούμενο.
Εκείνο, όμως, που βρίσκω απόλυτα συναρπαστικό στο χώρο της μικροζυθοποιίας ―και που δεν έχουμε ακόμα κατορθώσει να βρούμε στο κρασί, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις― είναι η όρεξη των ζυθοποιών για πειραματισμούς και ο καινοτόμος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν την αγορά. Τα ονόματα των προϊόντων, η συσκευασία τους, το «αφήγημά» τους και οι ιστοσελίδες των εταιρειών (βλ. π.χ. το site της Rogue), είναι όλα αντισυμβατικά και απολαυστικά. Τελικά δεν καθόλου τυχαίο πως μαζί με τα κοκτέιλ αποτελούν τρελή μόδα στα μπαρ της Αμερικής και όχι μόνο.
Έκθεση Ζυθογνωσία, Microbreweries & Premium Beers: 17 & 18 Οκτωβρίου 2015, The Hub (Αλκμήνης 5 , Πετράλωνα), 12:00 – 21:00. Είσοδος 12€ (και για τις δύο ημέρες). Πληροφορίες: www.zythognosia.gr.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση