Πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι η πώληση του Κτήματος Σιγάλα –της οινοποιίας που έχτισε στην οικογενειακή κάναβα το 1991 ο Πάρης Σιγάλας και η οποία έφερε την Σαντορίνη και τα μοναδικά κρασιά της στα πέρατα της χώρας και του κόσμου- θα σημάνει και την αποχώρηση του δημιουργού του από το κρασί.
Όμως ο πρώην μαθηματικός δεν είχε σκοπό ούτε να βγαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα με την ιδιότητα “Οινοποιός ε.α” κάτω από το όνομά του, ούτε να κάθεται και να ατενίζει το ηλιοβασίλεμα από τους Μπαξέδες της Οίας!
Αντιθέτως επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησε (το 1998 οι εγκαταστάσεις μεταφέρθηκαν στην θέση που λειτουργούν μέχρι και σήμερα) και μετέτρεψε αυτή την κάναβα σε ένα μικρο-οινοποιείο δυναμικότητας 20000 φιαλών, συνεχίζοντας να παράγει Σαντορίνες όπως μόνο αυτός ξέρει. Στην περίπτωση της Oeno P όμως η τελευταία φράση μάλλον τον αδικεί, αφού οι δύο ετικέτες που απαρτίζουν την συλλογή του στυλιστικά δεν μοιάζουν με τίποτα από όσα μας έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα στην προσπάθεια μου να κάνω συγκρίσεις και να βρω σημεία αναφοράς –αναπόφευκτη αρρώστια κάθε κριτικού, που τουλάχιστον προσωπικά δεν έχω καταφέρει ακόμα να γιατρέψω- έφερα στο μυαλό μου έναν προς ένα κάθε γνωστό παραγωγό του νησιού προσπαθώντας να βρω κάποιον, την ματιά του οποίου να μοιράζεται ο Πάρης Σιγάλας του σήμερα· αλλά ματαίως…
Δεν ξέρω αν τα πιθάρια των 750 και 1600 λίτρων στα οποία οινοποιεί ξεχωριστά τα αμπελοτόπια ή η επιπλέον ενέργεια και δημιουργικότητα με την οποία τον ντόπαρε η οινοποιητική επανεκκίνηση του Oeno P ευθύνονται για την μοναδική προσωπικότητα των νέων του δημιουργιών. Δημιουργίες που όπως και η προηγούμενη δουλειά του στο Κτήμα Σιγάλα χαρακτηρίζονται από το …γυαλοχαρτάρισμα της αγριάδας του Σαντορινιού terroir. Όμως ενώ εκεί αυτό το ραφινάρισμα σου έδινε την αίσθηση ότι ερχόταν σαν μια προσπάθεια του να καταστήσει τα κρασιά αρεστά και εμπορικά σε ένα ευρύτερο κοινό, εδώ η ανάλογη στρογγυλάδα μάλλον σου φωνάζει “ξέρεις, το Σαντορινιό terroir δεν είναι πάντα τόσο άγριο όσο νομίζουμε”!
Το Τρία Αμπέλια 2021 (9/10) είναι μια περίτρανη απόδειξη του παραπάνω αφηγήματος έστω και αν η πρόδηλη (ακόμα και από την ονομασία του!) προέλευση των σταφυλιών από τρία αμπέλια μάλλον βρίσκεται σε ανακρίβεια με την φράση Single Vineyard της οπίσθιας ετικέτας. Τα δικά μου νούμερα δεν βγαίνουν, όμως δεν θα τολμούσα να μαλώσω για αυτά που συμβαίνουν εκτός μπουκαλιού με έναν μαθηματικό, την στιγμή μάλιστα που θα συμφωνήσω απολύτως μαζί του στα εντός! Ωριμασμένος για 16 μήνες μέσα στα πιθάρια, ο καρπός των 60χρονων και βάλε αμπελιών είναι αναπάντεχα πράσινος στο χρώμα αλλά και ιδιαίτερα πυκνός και εκφραστικός αρωματικά, -πλάι στην κλασσική ορυκτότητα βάζει πλούσια παρουσία ψίχας ψωμιού, καπνού αλλά και κάποιες μνήμες γιασεμιού- διαψεύδοντας την προκατάληψη ότι ένα Σαντορινιό Ασύρτικο είναι άοσμο όταν είναι νέο. Συνεχίζει μάλιστα τις διαψεύσεις και γευστικά, διαθέτοντας αρχική γλύκα και στρογγυλάδα (που δίνει την αίσθηση ότι διαθέτει τόνους γλυκερόλης) αλλά και μια τρομακτική, υποβόσκουσα οξύτητα που διασφαλίζει εντυπωσιακό νεύρο, μάκρος και επίγευση. Το Stolzle Revolution Red αναδεικνύει όλο το βάθος και την συμπύκνωση του, αρετές που θα του επιτρέψουν να φθάσει στην κορύφωσή του σε τουλάχιστον 5-7 χρόνια.
Πιο πρόσφατη προσθήκη το Πιθάρι 6 2021 (8,5/10), ένα κρασί από αμπελώνα του Ακρωτηρίου που οινοποιείται με άγριες ζύμες και μοιράζεται την πρακτική της 16μηνης ωρίμανσης με τις οινολάσπες. Το αλκοόλ είναι μισό βαθμό χαμηλότερο εδώ (14%) όμως τα σάκχαρα λίγο περισσότερα, συνεισφέροντας έτσι σε μια πιο γλυκιά μύτη που φέρνει τα ώριμα κίτρινα φρούτα και το αχλάδι σε πρώτο πλάνο. Η γλύκα ακολουθεί την κάθε γουλιά από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή, όμως η οξύτητα δεν διαθέτει ανάλογη ενέργεια καθιστώντας το λίγο πιο άνευρο και σύντομο. Για αυτόν ακριβώς το λόγο μάλιστα, το κρασί προτιμά το πιο μικρό και στενό Stolzle Exquisit white 42cl. Βέβαια το DNA είναι δίχως συζήτηση κοινό και η ποιότητα αδιαμφισβήτητη, απλά το Πιθάρι 6 σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ο μεγαλύτερος, πιο καθώς πρέπει αδελφός. Κάτι σαν τον πρίγκιπα Ουίλιαμ ας πούμε, την στιγμή που το Τρία Αμπέλια κατ’ αναλογία θυμίζει τον ατίθασο Χάρι!
“Τοο Old to Rock’ n’ Roll, too Young to Die!” υποστηρίζουν οι μεγάλοι Jethro Tull, όμως ο Πάρης Σιγάλας φαίνεται ότι τους δικαιώνει μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ. Γιατί με το νέο του εγχείρημα Oeno P αποδεικνύει ότι όχι μόνο μπορεί ακόμα να ροκάρει, αλλά είναι ικανός να το πράττει κάθε φορά με έναν δικό του μοναδικό όσο και διαφορετικό τρόπο!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση