Έχουν περάσει 32 χρόνια από την ίδρυση και 28 από την πρώτη του οινοποίηση με το Κτήμα Σπυρόπουλου να έχει βρεθεί μπροστάρης στην επανάσταση του Ελληνικού κρασιού. Μάλιστα για την εποχή του θεωρήθηκε πιονιέρος σε πολλά “μέτωπα” αφού ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκε σε βάθος και πλάτος με την βιολογική καλλιέργεια, προσέφερε ροζέ από Μοσχοφίλερο αλλά και αφρώδες με την μέθοδο Charmat από την ίδια ποικιλία.
Και δεν θα μπορούσε αυτή να είναι άλλη αφού η καρδιά της οικογένειας χτυπά στην Μαντίνεια, όμως σήμερα εξίσου σημαντική είναι η παρουσία της –και μάλιστα με ένα δεύτερο οινοποιείο- στην αμπελουργική ζώνη της Νεμέας.
Αν και στην συνείδηση του κόσμου το όνομα Σπυρόπουλος έχει ταυτιστεί με το ποιοτικό κρασί, για χρόνια η ιστορική οινοποιία δεν ακολούθησε τους φρενήρεις ρυθμούς της εξέλιξης του εγχώριου κρασιού με αποτέλεσμα να έχει βαδίσει αργά την ώρα που πολλοί άλλοι έτρεχαν.
Αυτή η… ‘90s αντίληψη ήταν έκδηλη μέσα και έξω από την φιάλη, αφού και η εμφάνιση ήταν λίγο ξεπερασμένη και το περιεχόμενο είχε μερικές φορές προβλήματα τόσο σε οινολογικό επίπεδο όσο και στο κομμάτι της πρώτης ύλης.
Όμως η αλλαγή γενεάς με την μετάβαση από τον Νώντα Σπυρόπουλο στην κόρη του Κωνσταντίνα φαίνεται ότι φέρνει ήδη μια νέα πνοή που ξεκινά από τις νέες, μοντέρνες και ολίγον τολμηρές ετικέτες. Με το μαύρο να κυριαρχεί και τα ασπρόμαυρα σκίτσα να παραπέμπουν στην ιστορία αλλά και την ταυτότητα των 2 οινοποιείων, η γκάμα του κτήματος κερδίζει δίχως αμφιβολία τις αρχικές εντυπώσεις.
Αλλά και τις επόμενες, αφού τα 5 κρασιά που είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω παρέδιδαν μαθήματα άριστης οινοποίησης. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στην οινολογική ομάδα που κατάφερε να αφήσει εκτός μπουκαλιού πικρίλες, έντονες τανίνες, αναγωγές και όλα τα υπόλοιπα “κακά” και να παρουσιάσει πεντακάθαρα και ολοζώντανα κρασιά, κάτι το οποίο δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ούτε στις καλύτερες οικογένειες.
Το Ορεινό Λευκό 2018 ( 6/10) είναι ντροπαλό στα αρώματα του αχλαδιού και ελαφριά λεμονάτο στο στόμα. Παρόλο που προέρχεται από μια ανάμειξη Sauvignon Blanc και Chardonnay το δεύτερο δεν ακούγεται καθόλου, με το σύνολο να θυμίζει περισσότερο έναν καλό Ροδίτη.
Η Μαντινεία 2018 (6,5/10) διαθέτει γλυκό άρωμα, με το λεμόνι και το λευκό τριαντάφυλλο να ντύνονται από μνήμες αγιοκλήματος. Ελαφρύ και ντελικάτο, αφήνει το CO2 να κάνει την δουλειά φροντίζοντας για την γευστική δροσιά.
Το Μελιαστό Ροζέ 2018 ( 6,5/10) δεν δρέπει δάφνες έντασης αφού η προσθήκη του Αγιωργίτικου έχει αδυνατήσει αυτόν τον τομέα, με αποτέλεσμα ντροπαλά κόκκινα φρούτα και μούσμουλο στην μύτη. Έχει όμως δυναμώσει το στόμα που είναι ξηρό και ευχάριστα στυφούτσικο από την αρχή ως το τέλος.
Το Ορεινό Ερυθρό 2018 (6/10) έρχεται ως ταίρι του λευκού και προτάσσει την ελαφράδα, την μαλακότητα και το βουτυράτο τελείωμα σε ένα καλοκαιρινό σύνολο. Σε αυτό το blend Αγιωργίτικου, Cabernet και Syrah το κερασένιο άρωμα του πρώτου είναι αυτό που υπερισχύει πάντως…
Η Νεμέα 2016 (6,5/10) είναι το πιο εντυπωσιακό κρασί αρωματικά, με το βύσσινο και το δαμάσκηνο να μπουστάρονται από ισχυρό βαρέλι. Όμως το τελευταίο κάνει πιο έντονη από ότι θα έπρεπε την παρουσία του στο flavor, ενώ οι μαλακές τανίνες επιτρέπουν παρά την μοντέρνα οινοποίηση να μιλά κανείς για κλασικό στυλ.
Ίσως οι απλά καλές βαθμολογίες να έρχονται σε αντίθεση με την ενθουσιώδη εισαγωγή, όμως το Κτήμα Σπυρόπουλος πρέπει να λύσει και το τελευταίο σε εκκρεμότητα ζήτημα που είναι οι στρεμματικές αποδόσεις. Εκεί χρειάζεται πολύ δουλειά προκειμένου τα κρασιά να αποκτήσουν συμπύκνωση και μάκρος, κάτι που κανείς επιθυμεί πλέον διπλά προκειμένου να δικαιωθεί και η άψογη οινοποιητική προσπάθεια. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που και η ίδια η Κωνσατντίνα Σπυροπούλου –γεωπόνος η ίδια- γνωρίζει, ζητώντας μια πίστωση 2-3 χρόνων προκειμένου να δούμε το νέο πρόσωπο της οινοποιίας της οποίας το τιμόνι πλέον κρατά. Και με βάση αυτά που ήδη έχει βάλει μέσα και έξω από το μπουκάλι δεν βλέπω το λόγω να μην της τα δώσουμε!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση