Κτήμα Τσέλεπος, Μελισσόπετρα 2018

Ο σπουδαίος παραγωγός της Αρκαδίας ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με την περίφημη ποικιλία της Αλσατίας Gewurztraminer. Ένα σταφύλι που όσο εύκολο είναι στην απόλαυσή του τόσο δύσκολο είναι στην καλλιέργειά και ιδιαίτερα στον τρύγο του, αφού αν μαζευτεί λίγες ώρες αργότερα από το ιδανικό χάνει την έτσι και αλλιώς μικρή οξύτητά του, ενώ λίγες ώρες νωρίτερα τον εξωτισμό και την εκφραστικότητά του.

Ο Γιάννης Τσέλεπος πίστεψε στο δυναμικό του ομώνυμου αμπελώνα που βρίσκεται κοντά στο οινοποιείο των Ριζών και όχι άδικα, αφού το σχιστολιθικό έδαφος του θυμίζει Αλσατία. Βέβαια οι ομοιότητες σταματούν εκεί, αφού τα διαφορετικά υπόλοιπα  “συστατικά” του terroir οδηγούν  σε μια τελείως διαφορετική έκφραση την ροδόχρωμη ποικιλία,  με πρώτη απόδειξη τις πράσινες ανταύγειες που …ανακουφίζουν το υποκίτρινο, λαμπερό χρώμα.

Αν αυτό προδιαθέτει για έντονη φρεσκάδα η μύτη το επιβεβαιώνει, χαρίζοντας με μέτρια συμπύκνωση και ένταση γλυκό κίτρο, γκρέιπφρουτ, άσπρο πιπέρι και βασιλικό, σε ένα πιο άγουρο σύνολο από αυτό που αφήνει να εννοηθεί η παραπάνω επιμέρους περιγραφή.

Η ενηλικίωση του αμπελώνα έχει φέρει έναν όγκο που δεν υπήρχε στις πρώτες χρονιές, ωστόσο το νεύρο και η έντονη οξύτητα εξακολουθούν να κρατούν την πρωτοπορία, φέρνοντας το κρασί εγγύτερα στον χαρακτήρα του βορειοϊταλικού Alto Adige και επιτρέποντας μια παλαίωση 2-3 χρόνων. Βέβαια το στόμα μπορεί να γεμίζει, δεν συμβαίνει πάντως το ίδιο και με το flavor του ροδόνερου, του λεμονιού και του ξύσματος λάιμ. Όμως αυτή η αδυναμία μάλλον οφείλεται στην χρονιά –αφού αποτελεί κοινή διαπίστωση για κάθε λευκό 18αρι που έχω δοκιμάσει- παρά στην συγκεκριμένη ετικέτα.

Προς μεγάλη έκπληξη πάντως η Μελισσόπετρα έδειξε τον καλύτερό της εαυτό σε πιο “βαρύ” σερβίρισμα από αυτό για το οποίο προετοιμάζει η ελαφράδα της, ήτοι στους 15º C και στο Stolzle Revolution Mature! Τα ταιριάσματα πάντως είναι πιο αναμενόμενα, με τις τυροκροκέτες, τις γαρίδες με τζίντζερ και το λεμονάτο κοτόπουλο να εγγυώνται απόλαυση στο τραπέζι.

Το ΄18 μπορεί να αποδείχθηκε δύσκολο κα για την Μελισσόπετρα όμως διόλου δεν είναι ικανό να αδυνατήσει την πεποίθηση ότι το εν λόγω κρασί παραμένει μια σταθερή αξία που παράλληλα ωριμάζει φυσιογνωμικά χρόνο με το χρόνο, προσφέροντας εντούτοις μια εκ διαμέτρου ποικιλιακή  έκφραση σε σχέση με το Αλσατικό πρότυπο.

Προφανώς  τα σχεδόν 18€ -ποσό ικανό για να αγοράσει κανείς τα περισσότερα εκτός Σαντορίνης λευκά- δεν του προσδίδουν κανένα value for money πόντο, ωστόσο δεν θα αποθαρρύνουν τους φανατικούς θαυμαστές που κάθε χρονιά το καθιστούν ανάρπαστο να έρθουν σε επαφή με την ποικιλιακή και γευστική ιδιαιτερότητά του.

Βαθμολογία: 7,5/10.