Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι να εμφανιστεί σε κόκκινα, παλαιωμένα κρασιών, οπότε και αποτελεί στοιχείο της φυσιολογικής εξέλιξης τους. Αν ένα κρασί μεγαλύτερο της δεκαετίας γοητεύει με το ρουμπινί χρώμα του και την βελούδινη γεύση του είναι απλά γιατί οι ανθοκυάνες και οι τανίνες – ουσίες του σταφυλιού που είναι υπεύθυνες για το χρώμα και την στοιβάδα – γερνάνε κάτω από την επίδραση του χρόνου και μετατρέπονται σε ίζημα.
Συνεπώς η μόνη αρνητική επίδραση είναι αυτή που δημιουργεί σε οπτικό και γευστικό επίπεδο, οπότε η μετάγγιση σε καράφα θα μας επιτρέψει να απολαύουμε ένα διαυγές και απαλλαγμένο από τραχύτητα κρασί.
Πάντως το ίζημα μπορεί να παρουσιαστεί και σε νεαρά, ιδιαίτερα ποιοτικά ερυθρά, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις οι παραγωγοί συνήθως επιλέξουν να μην τα φιλτράρουν πριν την εμφιάλωση για να μην αφαιρέσουν ούτε στάλα από την συμπύκνωση και την γευστική τους δύναμη.
Εξίσου “ακίνδυνο” είναι το ίζημα που έχει σχήμα χοντρού αλατιού και συναντάται συνήθως σε λευκά κρασιά. Πρόκειται για τρυγικά άλατα, τα οποία υπάρχουν σε κάθε κρασί αλλά γίνονται ορατά στο μάτι σε περιπτώσεις που αυτό υπόκειται σε απότομες θερμοκρασιακές μεταβολές και ιδιαίτερα σε ψύξη.
Αν όμως δούμε στο ποτήρι μας μια γαλακτώδη επιφάνεια ή στο μπουκάλι ένα “νεφέλωμα” το οποίο μάλιστα διακοσμείται από μικρές κουκίδες που δίνουν την αίσθηση μούχλας, τότε καλύτερα να αποφύγουμε την κατανάλωση αφού τα παραπάνω αποτελούν πιθανή ένδειξη μικροβιολογικής μόλυνσης.
Επειδή πάντως τα natural κρασιά έχουν δίνει μόδα και πολλά εξ αυτών χαρακτηρίζονται από τις ελάχιστες οινολογικές παρεμβάσεις, το σερβίρισμα και η εξέταση του αρώματος (ή ακόμα και μια μικρή γουλιά) θα αποτελέσουν οδηγό για το αν ένα τέτοιο κρασί θα καταλήξει στο ποτήρι η τον νεροχύτη μας!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση