Το γιατί γίνεται αυτό εξηγείται αν κανείς αναλογιστεί ότι αυτό που ξέρουμε σαν μια ποικιλία –πχ Chardonnay- δεν είναι ένα “πράγμα” αλλά περιλαμβάνει δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες κλώνους. Κάποιοι από αυτούς είναι πιο παραγωγικοί ή πιο ποιοτικοί από άλλους, κάποιοι πιο αρωματικοί ή πληθωρικοί, κάποιοι αγαπούν περισσότερο συγκεκριμένα εδάφη ή εγκλιματίζονται καλύτερα στην ζέστη ή το κρύο. Ως εκ τούτου το “θα φυτέψω Chardonnay” είναι μόνον η αρχή για έναν παραγωγό, με την επιλογή του ενός έναντι του άλλου κλώνου να αποτελεί μια από τις σημαντικότερες επιλογές που καλείται να πάρει για το αμπέλι του. Κάθε ποιοτική προσπάθεια πάντως θέλει φυτεμένους περισσότερους του ενός κλώνους, προκειμένου να επιτευχθεί αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα.
Εννοείται ότι οι πασίγνωστές διεθνείς ποικιλίες προσφέρουν πολύ περισσότερες επιλογές κλώνων, η αναγνώριση, ταυτοποίηση, καθαρισμός και πολλαπλασιασμός των οποίων είναι αντικείμενο πανεπιστημίων και μεγάλων φυτωρίων. Αντίθετα οι σπάνιες ποικιλίες συνήθως απαιτούν από τους παραγωγούς να ανακαλύψουν οι ίδιοι μέσα από επισκέψεις σε αμπελώνες την ύπαρξή τους και να εξερευνήσουν το δυναμικό τους απομονώνοντας και οινοποιώντας τους καρπούς τους, διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα και επίπονη.
Αν και η Ελλάδα ακόμα βρίσκεται πολύ πίσω σε όλα αυτά, η κλωνική επιλογή του Ξινόμαυρου εκπονήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πριν από λίγα χρόνια, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται αυτή του Αγιωργίτικου.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση