Rehab, κόντρα στις φιγούρες με το shaker

Κοντοστάθηκα προσπαθώντας να το εντοπίσω. Ένα περίεργο γαλάζιο φως, ενυδρείου, από το βάθος της στοάς τράβηξε το βλέμμα μου. Προχώρησα, προσπερνώντας το πλήθος που ήταν μαζεμένο στο Drunk Sinatra και βρέθηκα πίσω… στο παρελθόν. Το ολοκαίνουργιο μπαρ Rehab του Τεό Γαντές και της Βασιλικής Παπαγιάννη, που σχεδίασε ο Αλέξανδρος Λάβδας (Aldesign) είναι ένας έντονα retro χώρος, όπου δεσπόζει μια τεράστια μαρμάρινη μπάρα, με χρυσαφιά μεταλλικά στοιχεία (πίσω της υπάρχουν 3 άνετοι bartender stations) και φόντο ένα αληθινό ενυδρείο, με μεγάλα ψάρια και μια σοβαρή συλλογή από πολύ ενδιαφέρουσες φιάλες spirits. Το ρούμι, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στέλνει απευθείας το μήνυμα: «ευκαιρία να ανακαλύψετε τα κρυφά διαμαντάκια ανάμεσα σε τούτα τα rhums agricoles από τη Γουαδελούπη, την Αϊτή, τη Μαρί Γκαλάν-τ, τη Μαρτινίκα ή το Σεν-Μπαρτ».

Κοιτάω πάλι γύρω μου, στο μπαρ τυρκουάζ πλακάκια και γύρω retro ταπετσαρία με αποτυπώματα φύλλων κοκκοφοίνικα, σκέτη 70τίλα, που παραπέμπουν σε retrofuturistic σκηνικά. Μια πολύχρωμη συλλογή διακοσμητικών Murano, μαζεμένη σε μια γωνιά, με μεταφέρει πίσω στο χρόνο, σε κάποιο αστικό σαλόνι σε μέρα ξεσκονίσματος των γυαλικών.

Παρατηρώ πως όλοι πίνουν κοκτέιλ και ζητάω κατάλογο. Πριν προλάβω να αναρωτηθώ για οτιδήποτε ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος, αναλαμβάνει το flying των 8 signature κοκτέιλ του και το πρώτο καταφθάνει για να δώσει απαντήσεις στα αδιατύπωτα ερωτήματα μου: «Ποιο είναι το concept;» «Γιατί όλα signature κοκτέιλ σερβίρονται swizzled κι όχι shaken;»

Όλα τα κοκτέιλ εκφράζουν την αγάπη του Γκικόπουλου για τα ρούμια. Το Metamorphosis περιέχει ρούμι από Τζαμάικα, Γουιάνα και Γουατεμάλα και τριμμένο πάγο, είναι έντονα αλκοολικό, χωρίς να σε παίρνει από τα μούτρα και σερβίρεται-όπως και τα υπόλοιπα 7 κοκτέιλ- σε ποτήρι high ball από τη σειρά του classic bar της Spiegelau, πληρώντας έτσι τις βασικές προϋποθέσεις των tall mixed drinks, που απαιτούν ανάδευση κι όχι σέικερ.

Από την πρώτη γουλιά νιώθω τη στιβαρή ταυτότητα που του προσδίδει ο συνδυασμός τριών ρούμι, αλλά νιώθω και τη βοτανικότητα Chartreuse να μπλέκεται με αρώματα τζίντζερ, πικραμύγδαλου, λεμονιού και μοσχοκάρυδου.

Ο Αλέξανδρος μου εξηγεί πως τα ονόματα των κοκτέιλ του παραπέμπουν σε ζωγραφικά κινήματα (Fauvism, Blue Rider), σε κινηματογραφικές ταινίες (Elevator to the Gallows, The broken Down Mirror), σε μουσικές (The Cameleon Song) αλλά και στην ποίηση του Ρουμί (The Bloody Rumi, μια πολύ ευχάριστα καυτερή παραλλαγή του κλασικού Bloody Mary, με 3 ρούμι agricole από τη Σάντα Λουκία, τη Μαρτινίκα και τη Γουαδελούπη, sherry amodillado, χυμό ντομάτας με νότες κόκκινων φρούτων και ένα μείγμα μπαχαρικών όπου ξεχωρίζει ο κόλιανδρος). Θα αναφερθώ, αρχικά, στο Aquarelle, μια ακόμα παραλλαγή της Piña Colada, αυτή τη φορά, που μπορεί να σας αλλάζει εντελώς τη γνώμη που είχατε για το χαρακτήρα αυτού του κοκτέιλ, καθώς εδώ η βάση είναι το τζιν που πλαισιώνεται από δυο τζαμαϊκανά ρούμι και ανανά σε μείξη με διάφορα εξωτικά φρούτα (μάνγκο, πάσιον, ακτινίδιο, και γκογιάβα. Με κέρδισε το «τραγούδι του χαμαιλέοντα», με την πολυπλοκότητα της υφής του, με την ικανότητα του να αναδεικνύει, καθώς περνούσε η ώρα, τα διαφορετικά του στοιχεία (ρούμι από Τζαμάικα, Γουατεμάλα και Κούβα, τζίντζερ, brandy de Jerez και shrub μήλου, με ξίδι από ζαχαροκάλαμο) κάνοντας με να ξαναγυρίζω στο ποτήρι μου αναζητώντας τα.

Φυσικά, η ομάδα του του Rehab (Παρασκευάς Σάββας, Αχιλλέας Σταυρόπουλος, Εύη Χρήστου, Διαμαντής Ηλιάδης και Μάνος Λαγούλης) είναι πρόθυμοι να φτιάξουν και όποιο από τα κλασικά κοκτέιλ ζητήσετε, ελαφρώς twisted, βέβαια, από το χέρι του Γκικόπουλου. Σημειώνω για τους φαν του είδους πως το αναθεωρημένο Mai Tai του-που δεν είναι το φόρτε μου- ήταν ανέλπιστα σαγηνευτικό.

Θησέως 16, Αθήνα, τηλ. 2103211434