The Trap: Επιστροφή στην αθωότητα.

13 Ιανουαρίου 2016
Τάσος Μητσελής
Ο Γιάννης Σαμαράς, ο Δημήτρης Μπενάκης, ο Γιάννης Αλεξόπουλος και ο Στέφανος Δραγανιδάκης έστησαν ένα κουκλίστικο belle epoque bar στην Πλατεία Συντάγματος.


Την τελευταία φορά που συνάντησα τον Γιάννη Σαμαρά πίσω από την μπάρα του Kitty Cat, μου είχε εκμυστηρευτεί ότι σύντομα θα άνοιγε στο κέντρο της πόλης κάτι δικό του. Δεν τον ρώτησα, όσο και αν με έτρωγε, επιπλέον λεπτομέρειες. Μου φάνηκε χαρούμενος, αισιόδοξος αλλά και συγκρατημένος, όπως πάντα. Τον Σαμαρά τον παρακολουθώ "στενά" αρκετά χρόνια και δεν κρύβω ότι είναι μια από τις συμπάθειες μου στην σκηνή του bartending. Για να γίνω πιο σαφής: εκτός από τα πολύ προσεγμένα και εξαιρετικά κατά καιρούς ποτά του, μου πάει και αυτή η ιδιοφυής ησυχία με την οποία αντιμετωπίζει και την δουλειά και την φήμη του. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και όμως συμβαίνει.


Μένω στην Αθήνα από το 2001 και την οδό Όθωνος, ακριβώς στην πλατεία Συντάγματος, εκεί όπου είναι η αφετηρία των λεωφορείων για το αεροδρόμιο, την αγνοούσα. Μπαίνοντας στην μικρή στοά για να πάω στο The Trap κατάλαβα ίσως και τον συνειρμό του ονόματος του. Η "παγίδα" δηλαδή, η οποία θα εγκλωβίσει ανυποψίαστους περαστικούς και όχι μόνο με την δελεαστική γοήτεια της. Θα με ρωτήσετε τώρα: έχουν οι παγίδες γοήτεια; Ασφάλως και ναι, αλλιώς δεν θα ήταν παγίδες. 

Tο The Trap λοιπόν, έχει τις υπογραφές του Γιάννη Σαμάρα, του έμπειρου Δημήτρη Μπενάκη από το Cinco, του εξαιρετικού mixologist-εγγύηση Γιάννη Αλεξόπουλου (Cinco, The Dalliance House, Hide & Seek) και του νεαρού αλλά πολλά υποσχόμενου, Στέφανου Δραγανιδάκη ο οποίος βρίσκεται σε ενεργό ρόλο πίσω από την μπάρα. Άνοιξε την πρώτη ημέρα του 2016, έχοντας από την αρχή του μια κλασική νουάρ αύρα άλλης εποχής. Η φιλοτεχνημένη με το χέρι γύψινη οροφή είναι σίγουρα ένα από εκείνα τα υπέροχα χαρακτηριστικά του, το οποίο εκτός από την άξαφνη κομψότητα της, λειτουργεί, τουλάχιστον στην δική μου αισθητική, ως ο συνδετικός κρίκος του all time classic με τον σύγχρονο μπαρ. Ένας μεσοπολεμικός αστικός διάκοσμος που δεν θυμίζει αλλά μεταφέρει και προσαρμόζει στο παρόν, μια Αθήνα που κάποιες φορές νοσταλγούμε χωρίς να την έχουμε γνωρίσει. Σε αυτό, καθοριστικό ρόλο παίζουν κάποια ανέγγιχτα στοιχεία στον χώρο, όπως ο κατάλευκος μαρμάρινος vintage νιπτήρας με την μπρούτζινη βρύση.


Σερβίρει από το πρωί αξιόλογο καφέ και σύντομα θα προσθέσουν και μια σειρά από συνοδευτικά food bites. Οι προβολείς όμως είναι στραμένοι στο μπαρ. Η κάβα του είναι αρκετά ενημερωμένη ενώ την δεύτερη μέρα της λειτουργίας που πήγα η οριστική λίστα των cocktails ήταν ακόμα υπό διαμόρφωση. Την θέση της,έχει πάρει μια ιδιαιτέρως μικρή, με δέκα signature συνταγές. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν έχω σαφή εικόνα για το τι μέλλει γενέσθαι! Εκτίμησα πολύ πάντως το βοτανικό America-America με το campari,το μανταρίνι και την κόκκινη πιπεριά για το συγκινητικά γήινο σενάριο του. Από το Cantarito όμως με την Altos Reposado Tequila και το grapefruit cordial, μου έλειψε η φόρτιση και επιπρόσθετα μου φάνηκε κάπως υδαρές. Σειρά είχε το απολαυστικό Le Fou Gaston, με μπροστάρη το Laphroig, λικέρ βερύκοκου και manzanillo sherry ενώ το The Odd Couple με την Absolut, την μαστίχα και το ρόδι μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Όπως και να έχει σε αυτό το πρώιμο δείγμα γραφής της λίστας του The Trap συνάντησα μεταξύ άλλων σε αρμονία την αγάπη του Σαμαρά για τις ευδιάκριτες διαστάσεις των εξαιρετικών ποτών του, τις funky αλλά πάντοτε στιβαρές πινελιές του Αλεξόπουλου στα δημιουργικά cocktails του και τον Στέφανο Δραγανιδάκη να τοποθετείται με επάρκεια στην εκτέλεση των συνταγών. Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε τι. Και αν θέλετε την γνώμη μου, όταν το σύνολο υπογράφεται από μια ομάδα και μάλιστα τόσο ικανή, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. 

Το The Trap θα μπορούσε να είναι ένα γαλλικό μπιστρό, αλλά δεν είναι ή ένα μπαρ στο Λονδίνο και το Μανχάταν αλλά ούτε αυτό είναι. Θα μπορούσε να είναι το μπαρ που ξημεροβραδιαζόνταν ο Vincent Van Gogh με τον Toulouse Lautrec αδειάζοντας μπουκάλια αψέντι, ζωγραφίζοντας και μελαγχολώντας (μόνο ο Van Gogh) αλλά προφανώς...δεν είναι ούτε αυτό. Είναι ο εαυτός του. Ρόλος σίγουρα απαιτητικός αλλά παράλληλα δυσεύρετος και ουσιώδης. Ένας επαναπροσδιορισμός, ο οποίος δεν ανακόπτει την αναπότρεπτη εξέλιξη τεσσάρων ανθρώπων που ενώνουν τις δυνάμεις τους οι οποίες είναι σοβαρά υπολογίσιμες. Μια επιστροφή στην αθωότητα του κλασικού με την ματιά ταυτόχρονα στραμένη στο παρόν και στο μέλλον. 

Το The Trap είναι το The Trap και αυτό είναι αρκετό. Προς το παρόν, τουλάχιστον. 

Ιnfo: Όθωνος 10, Αθήνα


*Φωτογραφίες Πάρις Ταβιτταν / lifo

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

CUERVO PALOMA SPONSOR