Αν ο Juan Rodriguez υπήρχε, δεν ξέρω αν θα ήταν σκλάβος από τον Παναμά που κατάφερε να ξεφύγει και να έρθει στην Ελλάδα, όπως είχε γράψει παλιότερα ο Τάσος Μιτσελής. Εγώ πάντως έχω να πω ότι ο Juan είναι κοσμογυρισμένος, ξέρει να λέει ωραίες ιστορίες από τα ταξίδια του και να κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει. Γιατί σαν Λατίνος έχει τη μουσική και τη διασκέδαση στο αίμα του. Και αυτό κάνει εδώ κι ένα χρόνο περίπου στου Ψυρρή.
Το μπαρ που έστησαν λοιπόν η Αρμελίνα Αντωναροπούλου (7 Jokers) και ο Κώστας Λουκάς (Παλιάτσος), έχει ένα αποικιακό σκηνικό που σας μεταφέρει αμέσως κάπου στην Λατινική Αμερική. Σε ένα μέρος όπου το ρούμι και η τεκίλα θα ρέουν άφθονα. Και κάπως έτσι γίνεται κι εδώ στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή. Μέσα σε τέσσερα μικρά δρύινα βαρέλια αφήνουν να ωριμάσουν ρούμι, ένα blend από τεκίλα, ένα blend από βερμούτ και στο τελευταίο whiskey και bourbon. Αυτά είναι και η βάση για τα περισσότερα κοκτέιλ που έχουν δημιουργήσει από κοινού ο Σπύρος Αναγνώστου και ο Κώστας Λύτρας. Ο τελευταίος ήταν και ο οικοδεσπότης μου την βραδιά που βρέθηκα να κάθομαι σε ένα από τα βιδωμένα σκαμπό του μπαρ και να ακούω τις ιστορίες του Juan.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε με ένα ποτήρι από το blend των βερμούτ. Με έναν πάγο μέσα, δροσερό, γλυκό κι ευχάριστο, ήταν ό,τι έπρεπε να για συστηθούμε. Για να περάσω σε ένα punch στη συνέχεια. El diablo tequila punch, ένας συνδυασμός από λευκή και παλαιωμένη τεκίλα (αυτό το μείγμα που έχουν στο βαρέλι), μαζί με λικέρ φραγκοστάφυλο, σιρόπι λάιμ και τζιτζιμπύρα. Ισορροπημένο, χωρίς ιδιαίτερη οξύτητα και με μια ελαφρώς καυτερή επίγευση που τσίμπαγε λίγο στο στόμα. Ένας ήπιος «διάβολος» θα έλεγα εγώ, που πινόταν ευχάριστα. Το επόμενο που δοκίμασα ήταν το Northside. Μια παραλλαγή του κλασικού Southside, που αντί για δυόσμο έχουμε λικέρ μέντα και μια mentos που όσο λιώνει τόσο περισσότερη φρεσκάδα δίνει. Και αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του ποτού που έπαιζε σε πιο γλυκά και mainstream μονοπάτια. Εκείνο όμως που ξεχώρισα ήταν το Siesta για τη στιβαρή του προσωπικότητα. Τεκίλα μαζί με Campari, σιρόπι γκρέιπφρουτ και χυμό λάιμ στο ποτήρι, που έδιναν ένα ωραίο όξινο αποτέλεσμα, με την τεκίλα να μην κρύβεται αλλά ούτε να χάνει το ποτό τον bitter χαρακτήρα του.
Και πριν περάσω στο κλείσιμο με ένα κλασικό Negroni, συνειδητοποιώ ότι η δυνατή μουσική που έπαιζε από την αρχή δεν μ’ έχει κουράσει. Με έχει παρασύρει στο ρυθμό της. Η διάθεση μου έχει φτιάξει και δεν είναι απ’ το αλκοόλ. Έχουν βοηθήσει και ο Κώστας μαζί με τον Νίκο Χρυσαφογιώργο, που δεν έχουν σταματήσει να «παίζουν» πίσω από την μπάρα. Αυτή είναι η ατμόσφαιρα στο Juan Rodriquez. Και αυτός είναι ο Juan που όπως σας είπα ξέρει να περνάει καλά και να λέει ιστορίες. Ωραίες ιστορίες. Τις δικές μας ιστορίες, γιατί πολύ απλά ο Juan Rodriquez… δεν υπάρχει.
Παλλάδος 3, Ψυρρή, τηλ. 2103224496
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση