Αποστάγματα από .... άλλο φρούτο

Η εποχή που Τσιλιλής και Μπαμπατζίμ μπήκαν με γκάζια στον κόσμο των αποσταγμάτων, λανσάροντας σειρές από μονοποικιλιακά αποστάγματα, σηματοδότησε την έναρξη μιας καινούριας τάξης πραγμάτων. Αποτέλεσμα, να διαμορφωθεί ένα κοινό με υψηλά στάνταρ και απαιτήσεις. Σε αυτή τη λογική δημιουργήθηκε και το Απόσταγμα Δαμάσκηνου του Μπαμπατζίμ. Το κακό είναι πως ενώ το συγκεκριμένο προϊόν θα μπορούσε να εμπνεύσει την παραγωγή ανάλογων αποσταγμάτων με πρώτη ύλη ανάμεσα από την αφθονία των καρπών που φυτρώνουν στην Ελλάδα, αντίθετα, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ – τουλάχιστον σ’ εκείνη τη φάση – και πλέον ούτε κι εκείνο το εξαιρετικό Απόσταγμα Δαμάσκηνο κυκλοφορεί στην αγορά.

Στη Γαλλία τα ανάλογα αποστάγματα, γνωστά ως eauxdevie, παράγονται από μήλα (βλ. Calvados), από αχλάδια (τα eaux de vie de Poire Williams),από δαμάσκηνα, κ.α., κι ας μην ξεχνάμε φυσικά και το περίφημο γερμανικό kirsch από κεράσια μορέλο. Έτσι λοιπόν, παρόλο που το απόσταγμα Φραγκόσυκου που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα από το κτήμα Σιγάλα είναι πρωτοπόρο στην ελληνική αγορά, δεν θα έπρεπε να μας κάνει έκπληξη η δημιουργία του, αφού στην ουσία, ο Σιγάλας χρησιμοποιεί απλώς μια ιδιαίτερη πρώτη ύλη, η οποία υπάρχει σε αφθονία στο νησί. Το ανάλογο θα περιμέναμε να γίνει με τα σύκα, που φυτρώνουν αδέσποτα παντού στις Κυκλάδες, στη Κρήτη και στην Εύβοια, με την υπερπροσφορά από ροδάκινα και βερίκοκα της Πέλλας και της Ημαθίας, με τα κορυφαία πηλειορίτικα μήλα, τα δαμάσκηνα, τα κράνα και τα μούρα των ορεινών περιοχών, κ.ο.κ.

Προς το παρόν το περίφημο Φραγκόσυκο του Σιγάλα (το δεύτερο προϊόν απόσταξης του οινοποιού, μετά το τσίπουρο από Ασύρτικο) κάνει σόλο καριέρα, αποδεικνύοντας πως υπάρχει κοινό, αρκεί το προϊόν να είναι εξίσου εξαιρετικό. Με τα αρώματα του ώριμου φραγκόσυκου σε πρώτο πλάνο, να μην περνάνε απαρατήρητα, με δόσεις χαμομηλιού, ρίγανης και φασκόμηλου, και στόμα βελούδινο, θερμό και πληθωρικό, με φινετσάτη μπαχαρένια επίγευση, αυτό το ζουμερό Φραγκόσυκο θα το πιείτε κρύο ως απεριτίφ ή ντιζεστίφ. 

Μιλώντας για αποστάγματα, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πρώτο ελληνικό -για την ακρίβεια καλαματιανό- Τζιν που πρόσφατα δοκίμασα, διερωτώμενη όμως αν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ακούγεται οξύμωρο και πραγματικά δεν ξέρω αν ένα τέτοιο απόσταγμα έλειπε από την Ελλάδα, όμως θα πρέπει να παραδεχτώ, πως η ποτοποιία Καλλικούνη κάνει μια αξιοπρόσεκτη δουλειά στο οικογενειακό αποστακτήριο. Το Old Sport τους είναι ας πούμε η greeklish εκδοχή του δημοφιλούς ποτού. Είναι τριπλοαποσταγμένο, μαζί με τα γνωστά αρωματικά και μπαχαρικά που χρησιμοποιούνται και στους εγγλέζικους άμβυκες (βλ. άρκευθος, ρίζα αγγελικής, δεντρολίβανο, κάρδαμο, φλούδα λεμονιού και νεραντζιού, κλπ), ενώ στην τελευταία απόσταξη συμμετέχει και η χιώτικη μαστίχα, η οποία μάλιστα και υπερτερεί. Πράγμα που δεν θα ήταν διόλου ανεπιθύμητο, αν τα υπόλοιπα αρωματικά στοιχεία υποχωρούσαν προς όφελος της ισορροπίας. Αντιθέτως μιλάμε για μια αρωματική βόμβα που κλέβει πόντους από τη φινέτσα, τόσο από τη μύτη όσο κι από το στόμα – το οποίο καταλήγει σε μια bitter εσπεριδοειδή επίγευση. Δοκιμάστε το οπωσδήποτε σε κοκτέιλ με χυμούς εσπεριδοειδών ή σκέτο με μπόλικο πάγο για να ρεγουλάρετε τον αρωματικό καταιγισμό.

Για το ναξιώτικο Κίτρο του Βαλληνδρά έχουν ήδη ειπωθεί πολλά, αφού δεν πρόκειται για καινούριο προϊόν. Η ιδιαιτερότητα του – για την οποία εξάλλου έχει επίσημα αναγνωριστεί ως προϊόν ΠΟΠ Νάξος –είναι πως χρησιμοποιούνται στην απόσταξη του, τα φύλλα της ντόπιας κιτριάς. Ωστόσο το φοβερά αναζωογοννητικό ποτό που μοσχοβολά εσπεριδοειδή ανήκει τελικά στην κατηγορία των λικέρ, αφού η απόφαση του παραγωγού ήταν να εμπλουτίσει με ζάχαρη, δυστυχώς και τις τρεις εκδοχές του. FYI, η κίτρινη εκδοχή του, με 36% αλκοόλ, περιέχει ελάχιστη ζάχαρη (αντίθετα από το λευκό και το πράσινο Κίτρο που είναι πολύ πιο γλυκά).Ο ρόλος του pre-desertποτού είναι αυτός που του ταιριάζει, τουλάχιστον μέχρι να μας κάνει το χατίρι ο παραγωγός και να λανσάρει στην αγορά κι ένα γνήσιο απόσταγμα χωρίς κόκκο ζάχαρης.

Last but not least, μέσα σε ένα packaging/κόσμημα (του Μάριου Καρύστιου) κυκλοφορεί μια ολοκαίνουρια μονοποικιλιακή τσικουδιά από το κρητικό οινοποιείο Nostos Μανουσάκη, που έκανε το ντεμπούτο της στην αγορά τον περασμένο μήνα, και που σηματοδοτεί δυο σημαντικά γεγονότα. Πρώτον πως δίνεται το σύνθημα, ώστε κι η ανυπότακτη Κρήτη να μπει δυναμικά στην κουλτούρα του εμφιαλωμένου αποστάγματος (η τσικουδιά, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, αρνείται πεισματικά να κλειστεί σε μπουκάλια). Δεύτερον πως οι αποστάξεις τους γίνονται πλέον με περισσότερη φροντίδα και με καλή τεχνογνωσία, οδηγώντας σε κρυστάλλινης καθαρότητας τσικουδιές, με έντονη τη φρεσκάδα του σταφυλιού, πλαισιωμένη με τους πικάντικους χαρακτήρες που προκύπτουν απ’ την απόσταξη. Για το κτήμα Μανουσάκη βέβαια το θέμα της ποιότητας ήταν αναμενόμενο. Για την απόσταξη χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη εκλεκτά στέμφυλα ποικιλίας Roussanne, κι εμφιαλώνουν το εντυπωσιακά αρωματικό απόσταγμα σε μια φοβερή και τρομερή φιάλη, που θυμίζει παλιό ελιξίριο και στην ετικέτα της απεικονίζει με χιούμορ, τον Μινώταυρο σε ...νέες περιπέτειες. Φυσικά μια σύγχρονη τσικουδιά δεν μπορεί παρά να συνοδεύει μοντέρνους μεζέδες και fingerfood.