Δύο γυναίκες. Όμορφες. Δύο γυναίκες όμορφες γύρω στα 35. Σε αυτήν την «οριακή» ηλικία που μπορεί και να έχεις αγαπηθεί πολύ, μπορεί και όχι. Ή μπορεί να έχεις αγαπήσει πολύ. Όλα ωραία ως εδώ. Το πρόβλημα, συνήθως, εμφανίζεται όταν έχεις αγαπήσει πολύ και «στο καπάκι» πληγωθείς.
Παρότι το ύφος τους –αρχικά- ήταν το χαρακτηριστικό του τύπου: «Δεν σου δίνουμε καμιά σημασία, δεν υπάρχεις εσύ για εμάς, εμείς ήρθαμε εδώ απλώς και μόνο για να πούμε τα δικά μας», όταν τις ρώτησα αν η θερμοκρασία του αέρα, που «ξέρναγε» προς τα πάνω τους το σύστημα του εξαερισμού-κλιματιστικού, τους φαινόταν εντάξει, αμέσως αισθάνθηκαν γοητευμένες, ίσως και ασφαλείς. Και εγώ επίσης, τουλάχιστον προσωρινά, φαινόταν πως θα έκανα τη δουλειά μου ευκολότερα.
Έτσι όταν οι δυο πελάτισσες γένους θηλυκού, ερωτήθηκαν τι θα ήθελαν να πιουν, μου ζήτησαν με μια διακριτική απλότητα : «ένα ποτήρι λευκό κρασί» και ένα «θα σου πω σε λίγο –δεν έχω αποφασίσει ακόμα» . Έτσι, ένα ποτήρι του κρασιού υποδέχτηκε 175 ml από έναν Sauvignon Blanc οίνο και ώσπου να το σερβίρω, η άλλη κυρία είχε αποφασίσει να πιει «ένα κοκτέιλ όχι πολύ γλυκό, όχι ξινό και να μην έχει καρύδα ή ανανά», λέξεις κλειδιά, οι οποίες ομολογώ πως με βοήθησαν αρκετά ώστε να προσανατολιστώ στο τι περίπου θα έφτιαχνα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από το κοκτέιλ με το όνομα ManhattanCrux: Με 60 ml από παλαιωμένο cornwine jenever, 30 ml επιδόρπιο οίνο Samos Grand Crux, 5 ml Merlot Βιβλία Xώρα και 2 dashes grapefruit bitters. Φυσικά, ως μια επάξια παραλλαγή του γνωστού και κλασσικού Manhattan, όφειλα να το αναμείξω με τη μέθοδο της ανάδευσης μέσα στο γυάλινο mixing glass. Του πρόσθεσα μια σταφίδα ως γαρνιτούρα και το σερβίρισα δίνοντάς του την απαραίτητη προσοχή, σαν αυτή που κάθε γυναίκα θέλει να της δίνουν…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση