Αντίο Αλβέρτο…

Το έμαθα επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στα Ζαγοροχώρια και οδηγώντας στη βροχή τον σκεφτόμουν. Δεν είμαι καλός σε αυτά, ούτε μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί και οι μελοδραματικές ιστορίες.

Ο Αλβέρτος πάλεψε την αρρώστια του, δεν το έβαλε κάτω. Ακόμη τον θυμάμαι να φεύγει με την Νατάσα για Λονδίνο, χωρίς να έχει συνέλθει ακόμη από τον πρώτο κύκλο θεραπειών, για να μην χάσει την ευκαιρία να δοκιμάσει τα εστιατόρια που είχε προγραμματίσει. Πέρα από κριτικός εστιατορίων (και βέβαια καθηγητής οικονομικών στο Deree) ήταν ένας θεωρητικός της γαστρονομίας. Όταν ξεκίναγε να αναλύει είχες δύο δρόμους: ή να οπλιστείς με υπομονή ή με χιούμορ. Διάλεγα σχεδόν πάντα το δεύτερο. Ήταν ο πιο αγαπημένος μου συνάδελφος για να τον πειράζω, όμως το απολάμβανε (ελπίζω) και ήξερε πόσο τον εκτιμούσα και τον σεβόμουν. Το τελευταίο βιβλίο του «Η Νέα Ελληνική Κουζίνα» ξεκίνησε συζητήσεις, διαφωνίες, ανταλλαγές θεωριών όμως προβλημάτισε και έβαλε το θέμα στο τραπέζι… και αυτή είναι η σημαντικότερη επιτυχία για ένα τέτοιο έργο!

Με τον Αλβέρτο συνεργαστήκαμε, συνταξιδέψαμε, φάγαμε μαζί, συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε. Μπορεί να μην κάναμε ποτέ στενή παρέα, όμως τον θεωρούσα φίλο αληθινό. Θα μου λείψει.