Δοκιμάσαμε το Papaioannou Μύκονος και αυτές είναι οι πρώτες μας εντυπώσεις

Ήταν το πρώτο εστιατόριο που επισκέφτηκα φέτος στη Μύκονο. Το τέταρτο «παιδί» των εστιατορίων Papaioannou μόλις είχε ανοίξει τις πόρτες του και είχε ήδη ενηλικιωθεί. Δεν χρειάστηκε χρόνο να «στρώσει». Ήταν όλα τόσο καλά οργανωμένα, που η συνολική εμπειρία ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία!

Κατεβαίνοντας τα λευκά σκαλιά της εισόδου, το πρώτο που συνάντησα ήταν μία πελώρια ανοιχτή ψαριέρα με ολόφρεσκα θαλασσινά, όπως σφυρίδα, αστακό, κολοχτύπα, ροφό, στείρα, τσαούσι, καραβίδες κ.ά και στο φόντο θερμά φωτισμένη γωνιακή κάβα με περίπου 300 ετικέτες από τον διεθνή αμπελώνα. Στην συνέχεια, η αρχιτεκτονική ενσωμάτωνε αρμονικά την κυκλαδίτικη ομορφιά, με τις κλασικές αποχρώσεις του αιγαιοπελαγίτικου μπλε να τέμνονται με ivory λεπτομέρειες και να συνδυάζονται με υφές από αμμόλιθο και λευκό μάρμαρο. Ο φωτισμός απαλός, ώστε να επιτρέπει στο μάτι να απολαμβάνει τη μαγική θέα, τη φωτισμένη χώρα της Μυκόνου και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Η μουσική ορχηστρική, με μία μαγευτική άρπα να μπαίνει live, να συγχρονίζεται και να δίνει την αίσθηση μίας ολόκληρης ζωντανής ορχήστρας. Τα τραπέζια μαρμάρινα, μεγάλα και σε απόσταση το ένα από το άλλο, ώστε να υπάρχει ιδιωτικότητα και ησυχία.

Το σέρβις είναι ένα ακόμη ατού, καθώς κινείται σε … «stealth mode». Ούτε ένα τραπέζι δεν σήκωσε το χέρι για να ζητήσει κάτι. Ένα βλέμμα του επισκέπτη ήταν αρκετό για να εμφανιστεί το σέρβις και να εξυπηρετήσει. Το μενού μικρότερο, αν το συγκρίνω με αυτό της Βουλιαγμένης, όμως υπερπλήρες, τόσο στα θαλασσινά (ωμά και ψητά), όσο και στα ζυμαρικά, το κρέας και τις σαλάτες.

Περνώντας στο «κυρίως πιάτο», δηλαδή στις γεύσεις, διαπίστωσα ότι κάποιες πολύ μικρές λεπτομέρειες, μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλη γευστική διαφορά. Το δείπνο μου ξεκίνησε με βελούδινη ταραμοσαλάτα και φρυγανισμένο ψωμάκι, που έφερνε συμπυκνωμένο το αιγαιοπελαγίτικο ιώδιο στο στόμα. Ό,τι καλύτερο για να δώσει το στίγμα του μενού που θα ακολουθούσε.

Τα ωμά πιάτα που δοκίμασα, έδειχναν τη φρεσκάδα της πρώτης ύλης, τις τεχνικές κοπής και τους λεπτούς συνδυασμούς με ξύσματα και στρογγυλεμένες οξύτητες, ώστε να αφήνουν την πρώτη ύλη να «μιλήσει δυνατά». Τα χρώματα στα ωμά διαδραμάτιζαν επίσης σημαντικό ρόλο, σε συνδυασμό με όσα προανέφερα. Για παράδειγμα, το μαριναρισμένο λαβράκι ήταν λεπτοκομμένο, υπόλευκο και ημιδιάφανο από την αρχή έως το τέλος του κάθε κομματιού. Πρώτα είχαν πέσει στη σάρκα του σταγόνες φρέσκου έξτρα παρθένου ελαιόλαδου και ακολούθως λίγο λάιμ. Το λάδι προστάτευε την επιφάνειά του ώστε να μην ψηθούν από το λάιμ οι πρωτεΐνες του και ασπρίσει, αλλά παράλληλα να διατηρήσει το χρώμα και τελικά τη ζωντανή υφή του στο δάγκωμα.

Οι καραβίδες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο εστιατόριο «Παπαϊωάννου» αυτή τη χρονική περίοδο, καθώς είναι η εποχή τους. Δοκίμασα ένα ρουστίκ-κλασικό πιάτο, τις τηγανιτές καραβίδες με Thousand Islands sauce. Με λεπτή τραγανή κρούστα που δεν καταλάβαινα αν τις είχε αγγίξει λάδι και στο εσωτερικό τους λευκές και αέρινες σαν βαμβάκι. Καραβίδες και σε ceviche, με ελληνικές πιπεριές και οξύτητα από… ντομάτες. Ό,τι πιο γευστικό και εξελληνισμένο για ένα περουβιανό πιάτο που δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το συγκεκριμένο εστιατόριο. Καραβίδες δοκίμασα και στη σχάρα, οι οποίες είχαν ψηθεί τόσο σωστά, που δεν χρειαζόταν κουτάλι για να διαχωρίσει τη σάρκα, μόλις τη σήκωνα, έπεφτε από μόνη της. Η γεύση της απείραχτη, καθώς το μόνο που τη συνόδευε ήταν ανθός αλατιού και ο καπνός από τη σχάρα.

Εξαιρετικά ήταν και τα «ολοζώντανα» λιγκουίνι (σταθερή αξία), που στη Μύκονο σερβίρονται με αστακό, κολοχτύπα και αχινό ή ό,τι άλλο επιθυμεί ο πελάτης.

Τα επιδόρπια ήταν φυσικά πιο σύνθετες παρασκευές από το υπόλοιπο μενού, στο ίδιο υψηλό επίπεδο, δροσερά και ακριβώς ό,τι πρέπει για να κλείσουν ένα υψηλού επιπέδου δείπνο.

Info: Άγιος Στέφανος, Μύκονος. Τηλ.: 2289 220200, ανοιχτά: καθημερινά, 1μμ-1πμ