Αρχίζοντας από το όνομα αυτού του ιταλικού εστιατορίου με την...γαλλική προφορά, έχει ίσως το ενδιαφέρον του να σας πω ότι προκύπτει από τη λέξη monsieur. Ήταν ένας εξαιρετικά τιμητικός τίτλος ναπολιτάνικης καταγωγής που απέδιδαν σε όσους Ιταλούς σεφ εκπαιδεύτηκαν στην Γαλλία κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα και εργάστηκαν σε σπίτια αριστοκρατών της Νότιας Ιταλίας, δημιουργώντας τον αντίποδα της «φτωχής κουζίνας» των Ιταλών, τη Cucina Baronale. Το Monzù, τώρα, που έκανε πρεμιέρα πριν μια εβδομάδα περίπου στη Κηφισιά, δίπλα στην ιστορική «Cava Vinifera» κι εκεί όπου μέχρι πρότινος συναντούσαμε το Parla, αποπνέει σίγουρα έναν αέρα εποχής, μια αρχοντιά, και μια καλαισθησία που σε ηρεμεί. Θα μπορούσε αυτό το νεοκλασικό κτίσμα του προπερασμένου αιώνα κι ο μαγευτικός κήπος του να ανήκουν όντως σε κάποιο Ιταλό ευγενή εκείνης της εποχής. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι κάποτε υπήρξε εξοχικό περίπτερο της βασιλικής οικογένειας. Στα χέρια πλέον της οικογένειας Αλεξόπουλου, της Έφης Κωστάκη και του Σπύρου Κερκύρα από το Hide & Seek, αλλά και του Δημήτρη Μπαλλιάν, αυτό το γοητευτικό εστιατόριο μας συστήνεται από την αρχή, βαδίζοντας στα γευστικά μονοπάτια της ιταλικής κουζίνας με πλοηγό τον σεφ, Γιάννη Λιόκα.
Το μενού που υπογράφει ο ίδιος στο Monzù και εκτελεί μαζί με την μπριγκάντα του είναι νόστιμο, έχει ζεστασιά, καλοζυγισμένες ισορροπίες αλλά και το μοντέρνο άγγιγμα ενός ικανότατου μάγειρα με πολλές περγαμηνές στην αθηναϊκή γευστική σκηνή. Από το Nolita αν θυμάστε άρχισε τα επιτυχημένα πάρε-δώσε ο Γιάννης Λιόκας με τη κουζίνα της γειτόνισσας χώρας και φαίνεται πως ότι δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει εκεί, θα το συνεχίσει στο νέο του πόστο. Πήγα τις προάλλες για να πάρω μια πρώτη γεύση κι έμεινα κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος με τις επιδόσεις της κουζίνας. Η ναπολιτάνικης νοοτροπίας πίτσα τους βγαίνει από τον φούρνο με την αφράτη και ρουστίκ ζύμη της να έχει ψηθεί στην εντέλεια, ενώ το topping με κρέμα παρμεζάνας, πέστο βασιλικού, fior di latte, ντοματίνια και scamorza ήταν πεντανόστιμο κι ανάλαφρο μαζί. Από τα ορεκτικά με ενθουσίασε ο ντελικάτος τόνος «bresaola» με μια λεπτεπίλεπτη μπαχαρένια επίγευση, σύκο, πέστο μαϊντανού και παλαιωμένο βαλσάμικο. Για μένα ήταν το κορυφαίο πιάτο της βραδιάς μαζί με τα υπέροχα λινγκουίνι με ταρτάρ γαρίδας και σαφράν. Είχα καιρό να χαρώ τόσο πολύ μια μακαρονάδα. Η σελινόριζα την οποία σερβίρει με ραγού από μοσχαράκι γάλακτος σαν ένα «osso bucco» θέλει ακόμη δουλειά, κυρίως στην τεχνική του ψησίματος, μια και δεν έρχεται τόσο τραγανή όσο πρέπει για να αναδειχθεί. Τέλος, ανεπιτήδευτα νόστιμη με ωραιότατη τραγανή και βουτυράτη κρουστά, αποδείχθηκε και η κοτολέτα μιλανέζε. Τα γλυκά είναι σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο με καλύτερο όλων την τάρτα μήλου με μπισκότο κανέλας, καραμελωμένη λευκή σοκολάτα και sorbet lime βανίλια. Τα ωραιότατα cocktail υπογράφει ασφαλώς ο Σπύρος Κέρκυρας, ενώ στο προσεχές διάστημα θα εμπλουτίσουν τη λίστα κρασιών τους με περισσότερες ετικέτες και σε αυτό θα βάλει το χεράκι της η Cava Vinifera.
Info: Λεωφ. Κηφισίας 317B, Κηφισιά, τηλ. 698 85 39 009
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση