Vezene Athens: Ένα εμβληματικό εστιατόριο που μεσουρανεί στη κατηγορία του

Παρότι κάνουμε συχνά πυκνά κατάχρηση της φράσης «δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις», αν υπάρχει πλέον ένα εστιατόριο που να του ταιριάζει απόλυτα αυτό το κλισέ είναι το Vezene Athens. Αυτά τα δεκατρία χρόνια που είναι ανοιχτό, επιδρώντας καταλυτικά στην εξέλιξη και στον κοσμοπολιτισμό της αθηναϊκής γαστρονομικής σκηνής, λίγα πράγματα μπορεί να πει κάποιος που δεν έχουν γραφτεί. Βέβαια σε σχέση με το 2016 που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη κριτική, το εστιατόριο του Άρη Βεζενέ εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο τόσο σε γευστικό όσο όμως και αισθητικό επίπεδο. Το υπέροχο κηπάκι απέναντι στο πάρκο Μαδρίτης μπορεί πλέον να είναι παρελθόν, αλλά η σάλα του ντύθηκε με λινά τραπεζομάντηλα και στολίστηκε με πανέμορφες ανθοστήλες, η art de la table ανανεώθηκε, βελτίωσαν τον φωτισμό, η λίστα κρασιών εμπλουτίστηκε, και το σέρβις έγινε αντάξιο της μεγάλης κλάσης του. Η εμπειρία σε ένα εστιατόριο δεν αρχίζει με το που περνάς την πόρτα του. Ξεκινάει από τη στιγμή που θα καλέσει κάποιος για να κάνει κράτηση, μια και δεν είναι ακόμη όλοι εξοικειωμένοι με τα online συστήματα. Έχω ακούσει κατά καιρούς πολλά παράπονα σχετικά με το πως αντιμετωπίζουν από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιον που καλεί για μια τέτοια δουλειά. Ακόμα και σε αυτό το πεδίο, το Vezene έχει υψηλά standards. Για αυτό άλλωστε καταχωρήθηκε και στη συνείδηση των foodies αλλά και πολύ κόσμου ως η «καλή του έξοδος για φαγητό, που όμως δεν την βαραίνει κάποιο γκουρμέ πρωτόκολλο». Πας και με κοστούμι, αλλά πας και με t-shirt χωρίς να ανοίξει ρουθούνι ακόμη και τώρα, που όπως και να το κάνουμε η ατμόσφαιρα του ακουμπάει περισσότερο στο fine dining παρά στο casual. 
 


Η ικανότητα του Άρη Βεζενέ να αφουγκράζεται ακριβώς εκείνο το σφυγμό που χτυπάει για μια εκδημοκρατισμένη και πιο χαλαρή γαστρονομία, η οποία όμως δεν παύει να έχει και διακριτικά στοιχεία πολυτέλειας, είναι παροιμιώδης. Το ίδιο ισχύει και για την πρόσβαση που έχει σε πρώτες ύλες εξαίσιας ποιότητας, ακόμη και τώρα που το εβδομήντα τοις εκατό του μενού προτείνει θαλασσινά και ψάρι. Το κρέας παραμένει σαφώς σημαντικό μέρος της κουζίνας του, αλλά πλέον δεν κυριαρχεί όπως παλιότερα. Πρόκειται για μια τολμηρή στροφή που τελικά του βγήκε. Άλλωστε μιλάμε για τον άνθρωπο που δεν δίστασε να βγάλει από την κάρτα του τα τόσο αγαπημένα και διάσημα mini burgers και τη «φριτέζα» με τα chips. Στις δυο τελευταίες επισκέψεις μου πάντως είχα την ευκαιρία να απολαύσω μια ψητή προβατίνα υπέρτατης νοστιμιάς με το καραμελωμένο λιπάκι της να φιλμάρει μεγάλες συγκινήσεις. Έχω αρχίσει εδώ και καιρό να γυρίζω την πλάτη στο Wagyu, όμως αυτό το Rib Eye Bone In στο Vezene έχει τόσο ισορροπημένη και βαθιά γεύση που εννιά στις δέκα φορές είναι συναρπαστικό και τη μια απλώς…πολύ καλό. 


Πριν κάποιους μήνες είχα μουτρώσει στο FNL για ένα burger που εκτός από τσουχτερό στην τιμή, μου φάνηκε και κατώτερο των περιστάσεων για το επίπεδο της κουζίνας. Θέλω να πω ότι εδώ κι εκεί αστοχίες μπορεί κάποιος να βρει. Μιλάμε όμως για ένα τόσο «δουλεμένο» εστιατόριο που πάντοτε κινείται από μια στάθμη και πάνω. Αυτό δημιουργεί μια ασφάλεια που - πιστέψτε με - σπάνια συναντάμε σε εστιατόρια. Επιστρέφοντας, τώρα, στα θαλασσινά δεν μπορώ να μη πριμοδοτήσω τη σκορπίνα που έρχεται ολόκληρη κομμένη σασίμι: η σάρκα της αστράφτει φρεσκάδα και τα αρώματά της αναδεικνύονται με φυσικότητα. Στις γαρίδες Κοιλάδας η βουτυράτη αίσθηση που χαρίζει απλόχερα το ταρτάρ τους «κοντράρεται» ωραία με την οξύτητα της ντομάτας και του κρίταμου, ενώ το ρύζι στον ατμό δίνει μια έξτρα, ταιριαστή διάσταση στην υφή. Οι ψητές καραβίδες σερβίρονται με ένα μελωμένο κριθαράκι που κουβαλάει τα αρώματα τους, αλλά και και πάρα πολύ νόστιμες πάντα καταλήγουν λίγο παραψημένες. Ο μπλε αστακός Βρετάνης από την άλλη βγήκε από τη φωτιά με υπέροχα κρουστή σάρκα και είχε ατελείωτη επίγευση. Τέλος, το μαξιμαλιστικό Ari’s Deal Closer παραμένει το απόλυτο hit στα επιδόρπια, τα οποία μπορεί ποτέ να μην ήταν το φόρτε του Vezene, αλλά κι αυτά ακόμη έχουν βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν.