Tomoe, αμηχανία αλά Ιαπωνικά

Ο χώρος δεν έχει αλλάξει θεαματικά από την εποχή του Nui, διατηρεί έναν κάπως άψυχο μινιμαλισμό αλλά και μια κομψότητα (πολύ όμορφο το μπαρ πάντως, βλ. φωτό κάτω). Γενικά μιλώντας η διακόσμηση δεν είναι λόγος επίσκεψης, αλλά ούτε και αιτία αποφυγής της. Αν μάλιστα δεν συμπαθεί κανείς τη δυνατή μουσική, τότε αυτό θα μπορούσε να ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα του Tomoe έναντι των γειτονικών Rakkan & Oozora… αυτό και οι πιο προσιτές τιμές.

Κάπου εδώ όμως έρχεται ένα μεγάλο «αλλά» και αυτό αφορά την κουζίνα που είναι αμήχανη, άτεχνη και αδιάφορη. Ούτε και το σέρβις όμως βελτιώνει την όλη εικόνα. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί προφανώς, αλλά ασυντόνιστοι και το να σου προτείνουν μόνο τα δύο ακριβότερα πιάτα του καταλόγου δεν βοηθά ασφαλώς στο να αφήσουν τις καλύτερες εντυπώσεις.

Το κύριο πρόβλημα του Tomoe όμως είναι η κουζίνα. Δοκίμασα πολλά πιάτα και πραγματικά δεν υπήρχε ένα που να μην έχει ένα τουλάχιστον σοβαρό πρόβλημα. Το φαγητό δεν είναι κακό, είναι όμως αδιάφορο. Δεν έχει ούτε εντάσεις, ούτε αρώματα, αλλά ούτε και τη λεπτότητα που χαρακτηρίζει την ιαπωνική κουζίνα.

Τα maki και τα inside out rolls είναι άνοστα, με το ρύζι εντελώς άτονο και τα ψάρια μέτρια κομμένα. Στο κλασικό spicy tuna roll δε, τα μισά ρολά ήταν όντως αρκετά πικάντικα ενώ στα άλλα μισά έμοιαζε να έχει ξεχαστεί αυτή η διάσταση. Η τεμπούρα ήταν επίσης μετριότατη: οι γαρίδες μάλλον λιωμένες και η κρούστα έπασχε από έλλειψη τραγανότητας. Το σεβίτσε (εδώ το προτείνουν ως “new style” με τα ψάρια περασμένα από φωτιά δηλαδή, εμείς όμως το προτιμήσαμε στην κλασική ωμή εκδοχή του) είχε κάτι τεράστια κομμάτια ψαριού και του έλειπε εντελώς η οξύτητα, η κάψα, το άρωμα: τα τρία στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν καταρχήν το πιάτο! Στα κύρια πιάτα η πάπια μανταρίνι ήταν ζουμερή και αρκετά νόστιμη, μόνο που αντί για σος μανταρίνι, ο σεφ είχε την έμπνευση να βάλει κάτι που έμοιαζε με μαρμελάδα μανταρινιού! Ωραία μεν, αλλά για πρωινό με ψωμί και βούτυρο! Τα bento boxes με κοτόπουλο τεριγιάκι (στεγνό), είχαν επίσης μια μικρή ποικιλία από τεμπούρα, αλλά και γλυκιά ομελέτα και κάτι στεγνά κομματάκια τηγανισμένου κοτόπουλου …ότι να ‘ναι δηλαδή, ενώ στις –καλές- ψητές γαρίδες, η σος lime πίκριζε και δεν είχε άρωμα, ενώ τα soba noodles που τις συνόδευαν ήταν λιωμένα από το βράσιμο.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, είναι σαφές ότι το Tomoe χρειάζεται επειγόντως αλλαγή πορείας και πολύ μεγαλύτερη προσοχή στην κουζίνα αν η μακροημέρευση είναι μέσα στις προσδοκίες του.

Έχοντας ήδη ανεβάσει την κριτική μου και πριν δημοσιοποιηθεί με κάλεσε η υπεύθυνη επικοινωνίας του εστιατορίου και με ενημέρωσε ότι από Δευτέρα αλλάζουν τα πάντα στο εστιατόριο οπότε δεσμεύομαι και εγώ για ένα άμεσο update.