P.S. Pecora, χρειάζεται πολλή δουλειά για να μην μείνει …υστερόγραφο

Το μεγάλο, μοναστηριακό τραπέζι –σήμα κατατεθέν και του Pecora Nera- μαζί με την όμορφη, εντυπωσιακή μπάρα και τις διακοσμητικές λεπτομέρειες που παραπέμπουν σε κήπο δίνουν το στίγμα ενός bar-restaurant φιλόξενου, θερμού που φιλοδοξεί να γίνει στέκι. Η πολύ δυνατή μουσική ωστόσο –και μάλιστα από νωρίς το βράδυ- εμένα τουλάχιστον μου αφαίρεσε κάτι από τη γοητεία του χώρου.

Αν όμως η δυνατή μουσική μπορεί να αρέσει σε πολλούς, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα εκτιμήσουν ένα παραβρασμένο, εντελώς ανάλατο και αρωματικά αδιάφορο ριζότο μανιταριών ή μια ταλιάτα από ένα εντυπωσιακά αδιάφορο και άνοστο μοσχαράκι γάλακτος. Ειλικρινά σε μια εποχή που το καλό κρέας έχει γίνει τάση, που ακόμη και τα Goody’s διαφημίζουν burgers black angus (δεν θα υπεισέλθω σε αυτό το θέμα, αλλά καταλαβαίνετε το point μου θεωρώ), δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένα εστιατόριο που ανοίγει το 2017 –έστω και ως …υστερόγραφο από άλλες εποχές- να επιλέγει να σερβίρει αυτό το πιάτο! Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα που μόλις ανέφερα. Μην φανταστείτε ότι η κουζίνα «ζωγραφίζει» κατά τα άλλα. Τα λάθος μαγειρέματα, η έλλειψη έντασης, οι μέτριες πρώτες ύλες χαρακτηρίζουν δυστυχώς τα περισσότερα πιάτα ενός μενού του οποίου τα προβλήματα ξεκινούν από την σύλληψή του.

Το P.S. Pecora είναι ακόμη στα πρώτα του βήματα, παρόλο που λανσάρεται ως η συνέχεια του Pecora Nera. Και μπορεί να έγραψα στον τίτλο ότι χρειάζεται πολλή δουλειά, στην πραγματικότητα όμως χρειάζεται συνολική αναθεώρηση …τουλάχιστον η κουζίνα του. Από εκεί και πέρα η λίστα των κρασιών είναι σύντομη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το σέρβις είναι ευγενικό και το μόνο στοιχείο που θεωρώ ότι θα βελτιωθεί κι άλλο με το πέρασμα του χρόνου. Και οι τιμές; Σε αυτό το επίπεδο φαγητού η τιμή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία όσο χαμηλή και αν είναι …σίγουρα όμως ενοχλεί ακόμη παραπάνω το γεγονός ότι ο λογαριασμός εύκολα κινείται στα €50 το άτομο.