Άργουρα updated, η αναζήτηση του χαμένου μέτρου

Η πρώτη μου επαφή και κριτική με τα Άργουρα ήταν πριν από 3,5 χρόνια… για την ακρίβεια ήταν μόλις η τρίτη κριτική μου στο FnL. Είχα πάει τότε με την καλύτερη προδιάθεση -χάρη στα όσα είχα διαβάσει και ακούσει- και είχα απογοητευτεί από το συνολικό πακέτο αλλά και από την κουζίνα. Εξακολούθησα να ακούω καλά λόγια (αλλά ευτυχώς και κάποιες γνώμες σύμφωνες με την δική μου) και απορούσα. Αποφάσισα λοιπόν να του δώσω άλλη μια ευκαιρία και ξαναπήγα την περασμένη Παρασκευή.

Για τον χώρο δεν θα πω τίποτα, άλλωστε τα είπα όλα την πρώτη φορά και δεν άλλαξε κάτι έκτοτε. Θα επικεντρωθώ μόνο στην κουζίνα. Δοκιμάζοντας ξανά καμιά δεκαριά, και βάλε, πιάτα είναι σαφές ότι η κουζίνα έχει ανησυχίες, δημιουργική διάθεση και την πρόθεση να σερβίρει κάτι διαφορετικό. Αυτό που δεν έχει είναι –σε πολλές… μα πάρα πολλές περιπτώσεις- τεχνική και μέτρο! Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα εμφανές στα πρώτα πιάτα και τα διάφορα ωμά, μαριναρισμένα κλπ. Ειλικρινά απορώ που κάποιοι φτάνουν στο να συγκρίνουν τέτοια πιάτα με τα υποδειγματικής κομψότητας και μαεστρίας «αντίστοιχα» πιάτα του Matsuhisa!

Καταρχήν όλα τα ψαρικά είναι κακοκομμένα: το καρπάτσιο είναι χοντρό και άνισο σε πάχος, οι γαρίδες –και καλά- σεβίτσε είναι διαλυμμένες. Και μετά έρχεται το κεφάλαιο μαρινάρισμα και τα αποτελειώνει. Το καρπάτσιο λαβράκι είναι εντελώς ψημμένο από την μαρινάδα του, τόσο που έρχεται κατάλευκο με (με κάποιες περιοχές σαν ωμές «κηλίδες»!)- και η γεύση του ψαριού απουσιάζει τελείως. Ο τόνος, που στον κατάλογο αναγράφεται ως ωμός, είναι εξοντωτικά μαριναρισμένος σε γλυκό ξύδι με αποτέλεσμα να γεύεσαι αποκλειστικά και μόνο ξύδι! Το σεβίτσε με γαρίδες (έρχονται πάνω σε μια πράσινη σαλάτα!) ουδεμία σχέση έχει με σεβίτσε αφού απουσιάζει το άρωμα και η οξύτητα των εσπεριδοειδών και η κάψα του τσίλι. Φέρνω στο μυαλό μου την απίθανη ισορροπία των μαρινάδων σε εστιατόρια όπως το Matsuhisa, το Cinco ή το Milos και εξοργίζομαι που τόσος κόσμος αποθεώνει αυτά τα ερασιτεχνικά και άτεχνα πιάτα στο Άργουρα! Ευτυχώς, τα θαυμάσια ελληνικά στρείδια με την ιωδιούχα νοστιμιά και την κρουστή σάρκα ήρθαν ανέγγιχτα στο τραπέζι μας και τα απολαύσαμε.

Στα ζεστά ορεκτικά η εικόνα είναι κάπως καλύτερη αλλά και πάλι η έλλειψη τεχνικής και μέτρου κάνουν την εμφάνισή τους. Τα αχνιστά μύδια με μουστάρδα και άνηθο είναι συμπαθή, αλλά εντελώς ρουστίκ με υπερβολική μουστάρδα …αν τα έτρωγα ως street food στο Βέλγιο με πατάτες τηγανιτές δεν θα με χάλαγαν, εδώ όμως απαιτώ –θεωρητικά πάντα- κάτι καλύτερο. Το κριθαρότο με πετροσωλήνες είναι αρκετά γευστικό, αλλά παραβρασμένο και χωρίς χύλωμα.

Από κύρια πιάτα δοκίμασα σπαγκέτι με αχινό και σκόρδο που ήταν αξιοπρεπή και νόστιμα, τόνο στην σχάρα που ήταν σωστά ψημένος, ζουμερός και βελούδινος αλλά όχι ιδιαίτερα νόστιμος ως πρώτη ύλη και ξιφία που ήταν εντελώς άγευστος και ανούσιος. Τα μπαρμπούνια στην σχάρα ήταν γευστικότατα και ζουμερά αλλά η μερίδα με τα τρία φιλετάκια είναι πολύ μικρή. Τελειώσαμε με δύο επιδόρπια μια καλή μπουγάτσα με γλυκιά κολοκύθα και μια πραγματικά άθλια lemon pie.

Πληρώσαμε €40 το άτομο με τρία μπουκάλια εμφιαλωμένο λευκό κρασί  (Μαλαγουζιά Κτήμα Άλφα & Άσπρο Λαγό Δουλουφάκη στα €23 περίπου το μπουκάλι) στα πέντε άτομα. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ακριβό σε απόλυτες τιμές αλλά σίγουρα δεν δικαιολογεί τους διθυράμβους για την σχέση ποιότητας και τιμής! Δηλαδή πόσο θα έπρεπε να πληρώσει κανείς για να φάει μετριότατα, περικυκλωμένος από πλαστικό σε ένα πεζοδρόμιο της Καλλιθέας;!

Επισκέφθηκα τα Άργουρα για δεύτερη –και τελευταία- φορά με την ελπίδα να ερμηνεύσω την δημοφιλία του και ανοιχτός στην πιθανότητα να είχα πέσει σε μια κακή μέρα την πρώτη φορά που πήγα. Τελικά παρέμεινα με την ελπίδα και την απορία. Ίσως η διάθεση της ανακάλυψης ενός κρυμμένου διαμαντιού και η γοητεία που ασκεί η λούμπεν κατάσταση με το νάιλον και την προχειρότητα να είναι τα αίτια της φήμης του… τι να πω;. Άβυσσος η ψυχή του Έλληνα πελάτη!