Ιώδιο, θαλασσινή κουζίνα επιπέδου

Ο χώρος είναι απλός, προσεγμένος αλλά χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα, είναι όμως κάποιες λεπτομέρειες που σου δίνουν το στίγμα ότι κάτι τρέχει εδώ. Ένα μικρό, τροχήλατο μπαράκι είναι φορτωμένο κάθε λογής αποστάγματα, οι συντηρητές των κρασιών κρύβουν πάντα εκπλήξεις απρόσμενες και η λίστα κρασιών τέλος επιβεβαιώνει ότι στο «Ιώδιο» κρύβεται ασυνήθιστο μεράκι και πάθος για το καλό φαγητό και το κρασί. Και βέβαια αν γνωρίσετε τον ιδιοκτήτη, τον Κωστή Τσαλπατούρο, θα καταλάβετε ότι είναι ένας άνθρωπος με αληθινό ψώνιο για το καλό φαγητό και το κρασί. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για ένα διαχρονικά καλό εστιατόριο.

Το μενού είναι όσο πιο πολυσυλλεκτικό μπορείτε να φανταστείτε και αυτή ίσως είναι και η μόνη βασική μου παρατήρηση για το «Ιώδιο». Μερικές σελίδες του μοιάζει να βγήκαν από κλασική ψαροταβέρνα, κάποιες άλλες δείχνουν ότι εδώ ο σεφ μαγειρεύει μια ουσιαστική θαλασσινή κουζίνα με άποψη και σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει μια διάθεση για πειραματισμό κλείνοντας το μάτι έως και στο fusion.

Και μπορεί αυτό να δημιουργεί μια σύγχυση, οφείλω όμως να ομολογήσω ότι τα καταφέρνει καλά σε όλα τα επίπεδα…ίσως στο fusion να μας τα χαλάει λίγο. Ένα ταρτάρ τόνου που δοκίμασα ήταν πολύ αλμυρό λόγω της σόγιας και της κάπαρης και ήταν τόσο ψιλοκομμένο που δεν κράταγε την διακριτή υφή του, ενώ το χταπόδι στην σχάρα ήταν άψογο αναπαυόταν σε ένα στρώμα από φύκια γευστικότατα αλλά λιγότερο τραγανά και ζωντανά από ότι θα τα δοκιμάζαμε σε ένα καλό γιαπωνέζικο. Από την άλλη μεριά δοκίμασα τρία «μαγειρευτά» θαλασσινά πιάτα, το ένα καλύτερο από το άλλο. Το φρικασέ με καλαμαράκια και μυρωδάτα χόρτα είχε πυκνό, νοστιμότατο αβγολέμονο ενισχυμένο με σαφράν και ήταν έξοχο. Το κριθαρότο (orzo pasta της θαυμάσιας Rusticella d’ Abruzzo) με γαρίδες ακτινοβολούσε άρωμα ήταν ωραία χυλωμένο, με al dente καρδιά…ένα από τα νοστιμότερα και πιο άρτια σχετικά πιάτα που έχω δοκιμάσει. Τέλος, ο ροφός στιφάδο ήταν μια ρουστίκ γευστική βόμβα, πληθωρικός, πεντανόστιμος αλλά και άψογα φτιαγμένος. Αυτή η τριάδα των πιάτων δείχνει, κατά την γνώμη μου, ακριβώς ποια είναι η πραγματική δύναμη της κουζίνας και που πρέπει να επικεντρώσει. Βέβαια, μια χαρά τα πήγε και στο σκέλος «ψαροταβέρνα»: το τηγάνι του είναι στεγνό και «καθαρό», το σταμναγκάθι ήταν σωστά –λίγο- βρασμένο, με χοντρό αλάτι και ωραίο ελαιόλαδο, το σκουμπρί που παστώνουν μόνοι τους άψογο, η σχάρα σωστή. Ωραία όλα τους, αλλά δεν χαρίζουν τις συγκινήσεις των προηγούμενων πιάτων.

Το «Ιώδιο» επικεντρώνοντας στο δυνατό του σημείο της κουζίνας και προβάλλοντας περισσότερο την ιδιαιτερότητά του θα μπορούσε να γίνει πραγματικά σημείο αναφοράς για την θαλασσινή κουζίνα στην Αθήνα. Όπως και να έχει όμως παραμένει ένα πολύ καλό εστιατόριο, πολύ σωστά τιμολογημένο που μπορεί να σου χαρίζει γευστικές εκπλήξεις σε κάθε επίσκεψη…και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να συμβεί.