Επιστρέφοντας στο Annie fine cooking, το γαστρο-μπιστρό που έκανε προορισμό την οδό Μεναίχμου

Επιστρέφοντας πρόσφατα στο Annie Fine Cooking, με καλή παρέα και καιρό που το επέτρεπε, καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο που μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω τα νέα vibes της γειτονιάς. Είναι γνωστό, φαντάζομαι, πόσο έχει αλλάξει σκηνικό της άλλοτε off Βroadway γειτονιάς, πίσω τον Άγιο Παντελεήμονα Ιλισού και την παιδική χαρά Λεύκα, από τότε που άνοιξε αυτό το όμορφο γαστρομπιστρό, στο Νέο Κόσμο. Έχει μετατραπεί μια μάλλον hype πιάτσα. Στη Μεναίχμου, απέναντι σε λίγα μόνο μέτρα απόστασης, έχει ανοίξει το wine bar 7 Μάρτυρες, και δίπλα το μπαρ-ζυθοπαντοπωλείο Baubo - bottleshop & groceries. Το πιο πρόσφατα είναι το μπαρ Amore, που αγαπάει τα aperitivi, ενώ λίγο πιο κάτω, στην παράλληλο της Καλλιρρόης, στην οδό Σισμάνη λειτουργεί, από το 2022, το ιδιαίτερο καφενείο-μπαρ Τιτάνας.

Όμως και στο Annie fine cooking έχουν αλλάξει πολλά. Εδώ και ένα χρόνο και κάτι, όπως είχε γράψει ο Τάσος Μητσελής η Κωνσταντίνα Κασπαρίδου, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Στέφανο Μιχάλη, ανέλαβε ρόλο της head chef, κουβαλώντας στις μαγειρικές της αποσκευές τις μνήμες της από τα παιδικά της χρόνια στον Έβρο και την εμπειρία της από διάφορες κουζίνες – στην Κομοτηνή, στην Κύπρο, στη Σαντορίνη, στην Αθήνα, στη Ρόδο, στην Ισπανία και στη Σίφνο, όπου συμμετείχε στη δυνατή ομάδα του βραβευμένου με δύο αστέρια FNL, Cantina του Γιώργου Σαμοΐλη, στα Σεράλια.

Με κύριο μέλημα της την άψογη πρώτη ύλη από επιλεγμένους Έλληνες παραγωγούς και χαρακτηριστικό της κουζίνας της την απλότητα η Κωνσταντίνα Κασπαρίδου έχει διαμορφώσει ένα μενού που κινείται στα βήματα της παράδοσης, την οποία, βέβαια, αποδίδει με τα δικά της χρώματα και τις δικές της προσλαμβάνουσες.

Ξεκινήσαμε με ζεστό προζυμένιο ψωμί με ελαιόλαδο κι ελιές και έναν ταραμά με ελαιόλαδο, με απαλή υφή. Σημειώνω ότι το μενού αλλάζει κάθε βδομάδα, παρότι κάποια πιάτα που έχουν ήδη αγαπηθεί παραμένουν με μικρές παραλλαγές λόγω εποχικότητας. Ένα από αυτά είναι η μαγική της, ζεστή ψαρόσουπα∙ πυκνή, περιεκτική και τόσο καθησυχαστική που ένιωσα νόστο και τη μια νοστιμιά της να μου θεραπεύουν την ψυχή. Μετά από αυτήν το πέρασμα στο ωμό χριστόψαρο θα μπορούσε ίσως να με δυσκολέψει, αλλά η φίνα σάρκα του ψαριού και ο τρόπος που η σεφ το είχε διαχειριστεί με διακτίνισαν σε άλλο χωροχρόνο, πιο καλοκαιρινό. Ένιωσα πως η σχέση της με ό,τι βγάζει η θάλασσα είναι σχέση αγάπης. Το επιβεβαίωσα δοκιμάζονται το ωμό καραβιδάκι, με μπαρμπούνι και ήπιο ξίδι φράουλας. Μου άρεσε πως είχε παντρέψει τα υλικά της και πως αναδείκνυε τη γλύκα της σάρκας της μικρής καραβίδας – και από μένα μετράει διπλά το «ναι» καθώς δεν αντέχω τα πολλά ξίδια και τις ζυμώσεις, που σε πνίγουν σε βαθμό που δακρύζεις. Το πλιγούρι με θράψαλο και ταχίνι είναι ένα πιάτο που συνδυάζει την ξηρά με τη θάλασσα. Το ταχίνι δίνει ως «δέσιμο» (liaison) δίνει μια γήινη νότα στο κεφαλόποδο, χωρίς να αλλοιώνει τη γεύση τους.

Συνεχίσαμε με φρυγαδέλια και με μελιτζάνα και λαχανίδα, όπου πραγματικά εκτίμησα το πως η οξύτητα της μελιτζάνας πάλευε την πλαδαρότητα της φύσης του συκωτιού και πως τα χόρτα πρόσθεταν φρεσκάδα στο πιάτο. Το μοσχάρι κομμένο σχεδόν σαν ταλιάτα με τον απαλό πουρέ ήταν εξαιρετικά ψημένο, όπως το θέλαμε. Στα δε επιδόρπια το ζεστό ρυζόγαλο με τους χοντροκομμένους ξηρούς καρπούς από πάνω ήταν απλά ένας ευφυής τρόπος να «πειράξει» κανείς την παράδοση, διακριτικά και νόστιμα.

Τη λίστα των κρασιών επιμελείται η Μαργαρίτα Μαργαρίτη, αλλά δίπλα της λειτουργεί επικουρικά και ο εις εκ των ιδιοκτητών, ο Πάνος Στογιάννης, που αγαπά επίσης το κρασί και έτσι μαζί έχουν δημιουργήσει ένα μικρό μεν αλλά αξιόλογο κατάλογο κρασιών, ο οποίος μας επετρεψε να παντρέψουμε το φαγητό με όμορφο τρόπο.